Antonin Artaud

Antonin Artaud
Dosiero:Artaud manray.jpg
Persona informo
Naskonomo	Antoine Marie Joseph Paul Artaud
Naskiĝo	4-a de septembro 1896 en Marseille, Francio
Morto	4-a de marto 1948 en Ivry-sur-Seine, Francio
Mortokialo	kojlorektuma kancero
Tombo	tombejo Sankt-Petro de Marsejlo
Lingvoj	franca
Ŝtataneco	Francio
Familio
Amkunulo	Génica Athanasiou
Parencoj	Louis Nalpas
Okupo
Okupo	dramaturgo • aktoro • poeto • filmkritikisto • verkisto • eseisto • scenaristo • pentristo • teatra aktoro • filmaktoro • prozisto • filmreĝisoro • reĝisoro • komediverkisto • ludartisto

Antonin ARTAUD, vernominte Antoine Marie Joseph Artaud, estis franca verkisto kaj poeto, naskiĝinta en Marseille la 4-a de septembro 1896 kaj mortinta en Ivry-sur-Seine la 4-a de marto 1948.

Li estis la aŭtoro de poemoj (ekzemple La Umbiliko de la Limboj (L'Ombilic des Limbes), 1925) kaj de tekstoj pri la kinematografio kaj la teatro (ekzemple La Teatro kaj ĝia Ĝemelo (Le Théâtre et son Double), 1938), kie li faras laŭdon de la "teatro de la kruelaĵo", kaj kiuj ĉefinfluos multe enscenigistojn tra la tutmondo. Li ankaŭ aktoris en du-dek-kvin filmojn dum dek-du jaroj, kaj scenarigis "La Coquille et le Clergyman" de Germaine Dulac.

Biografio

Franclingva originalo	Proza traduko
« Qui suis-je ? D'où viens-je ? Je suis Antonin Artaud Vous verrez mon corps actuel Voler en éclats Et se ramasser Sous dix mille aspects Notoires Un corps neuf Où vous ne pourrez Plus jamais M'oublier. »	« Kiu estas mi ? El kie devenas mi ? Mi estas Antonin Artaud Vi vizios mian nunan korpon Dissplitiĝi Kaj dislevpreni Po dek-mil aspektoj Famaj Nova korpo Kie vi povos Neniam Min forgesi. »

Antonin Artaud devenis el bonhava burĝa familio. Lia patro, Antoine Roi, estis militestro, kaj lia patrino, Euphrasie Nalpas, devenis el Smirno (Turkio). Eĉ se li konis dorlotantan infanon kies li konservis korinklinajn memorojn, ĝi estis tamen perturbata pro nervaj malordoj, kiuj estis asignataj al meningit. Nur la gastadoj en lia patrinon patrolando maldigas lin. La fizika doloro ne deiris el li malgraŭ tiuj ripetaj gastadoj en sanejoj. Okjare aĝa, li perdis okmonatan aĝan fratetinon. Tiu morton malkovro profunde emociis lin. Dekjare aĝa, li evitis dronigon. Li gardos de tiu akcidento akvfobion. Lia religia edukado lin alportis forta katolikan teologion, kiu oni retrovas en lian verkon estetiko. Ĵuse, li manifestis bontrovon por la malnova greka, la latina, kaj la malnova historia. Dekkvare aĝa, li malkovris Charles Baudelaire.

En 1920, li alvenis en Paris kaj ekskribis. Lia unua poemaro estis malakceptata en 1923 kaŭze de Jacques Rivière, direktoro de la "NRF". Korespondo tiuokaze komencis inter ili. Artaud lin eksplikis ke lia stilo estas lukto kontraŭ la penso kiu lin delasas, la nenio kio lin infektas. « Je n'ai jamais trouvé ce que j'écris que par affres ». "Mi neniam trovis tiun, kiun mi verkas, escepte per suferego". Rivière publikigis la korespondon en la "NRF".

La poeto iĝis tempere la direktoron de la Centralo de la oficejo de la superrealismaj serĉoj. Dum tiu periodo, li verkis filmajn scenarojn kaj prozajn poemojn tiel, kiel tekstoj, kiuj estis publikigata en La superrealisma Revolucio, la precipa organo de la superrealisma grupo. La deka decembro 1926, en la okazo se grupon kunveno, la adhero al la komunista partio estis konsiderata. Artaud rifuzis kaj deiris de la grupo. Liaopinie, la revolucio devas esti sspiritan, ne politikan. « Je n'aime pas les poèmes de la nourriture, mais les poèmes de la faim, ceux des malades, des parias, des empoisonnés, des suppliciés du langage qui sont en perte dans leurs écrits. » "Mi ne amas la nutraĵoj poemojn, sed la poemoj de la malsato, tiuj de la masanoj, de la pariaoj, de la veneatoj, de la lingvaĵon torturatoj kiuj estas perde en iliaj skribaĵoj."

Artaud kaj la poezio

Franclingva originalo	Proza traduko
[...] Sur Terre marche une limace Que saluent dix-mille mains blanches Une limace rampe à la place Où la terre s'est dissipée L'étoile mange Or des anges rentraient en paix Que nulle obscénité m'appelle Quand s'éleva la voix réelle De l'esprit qui les appelait [...]	[...] Sur Terglobo paŝas limako Kiun aklamas dek mil blankaj manoj Limako rampas en la lokon Kie la grundo malŝpariĝas La stelo manĝas Nu anĝeloj pace revenis Ke neniu obscenato min vokas Kiam plialtiĝi la reala voĉo El la spirito, kiu ilin vokis [...]