La Ebriuloj: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Neniu resumo de redakto |
Neniu resumo de redakto |
||
| Linio 9: | Linio 9: | ||
La dio estas metita en la verko kiel normala persono ene de la malgranda celebro kiu reprezentiĝas sed havante haŭton pli helan ol tiu de la aliuloj por esti rekonita pli facile. |
La dio estas metita en la verko kiel normala persono ene de la malgranda celebro kiu reprezentiĝas sed havante haŭton pli helan ol tiu de la aliuloj por esti rekonita pli facile. |
||
La sceno povas esti dividita en du duonoj. Tiu maldekstra, kun la figuro de Bakĥo tre lumigita estas proksima al itala stilo inspirita en [[Caravaggio]]. Bakĥo kaj la alia mitologiulo aludas al la klasikaj mitoj kaj estas reprezentitaj laŭ tradicia stilo. Rimarkindas la ideigo ĉe la dia mieno, la hela lumo kiu lumigas lin kaj la klasicisma stilo.<ref name= MM/> La dekstra parto male prezentas ebriulojn, surstratajn homojn kiuj invitas partopreni en festo, kun tre hispana sinteno simila al [[José de Ribera|Ribera]]. Estas ĉce ili nenia ideigo, sed maljuniĝintaj kaj elĉerpitaj vizaĝoj. Ankaŭ ne estas tiuflanke la hela lumo kiu lumigas Bakĥon, sed evidenta [[klarobskuro]]. Ĉio estas pli [[impresionismo|impresionisma]].<ref name= MM/> |
|||
<!--En esta obra, Velázquez introduce un aspecto profano en un asunto mitológico, en una tendencia que cultivará aún más en los siguientes años. |
|||
Hay varios elementos que dan [[naturalismo]] a la obra como son la botella y el jarro que aparecen en el suelo junto a los pies del dios, o el realismo que presenta el cuerpo de este. |
|||
Jugando con los brillos consigue dar relieve y texturas a la botella y al jarro creando un parecido con el [[bodegón]]. Estas jarras son muy similares a las que aparecen en cuadros pintados por Velázquez durante su [[Etapa sevillana de Velázquez|etapa sevillana]].<ref name= MM/>--> |
|||
La pentraĵo, plena de ĝojo kaj sprito, iom rememorigas la etoson de la literaturaj verkoj de [[Miguel de Cervantes]]. ''La Ebriuloj'' estas krome tipa de la maniero, laŭ kiu Velázquez atenteme studadis kaj bildigis la vivkondiĉojn de la tiamaj kamparanoj : la streko estas firma kaj tute asekura, kaj la pentristo majstras ombron kaj lumon multe pli bone ol en siaj antaŭaj verkoj. Oni povas aserti, ke ''La Ebriuloj'' estas la pentraĵo, kiu plej karakterizas la stilon de Velázquez dum la unua parto de lia vivo. |
La pentraĵo, plena de ĝojo kaj sprito, iom rememorigas la etoson de la literaturaj verkoj de [[Miguel de Cervantes]]. ''La Ebriuloj'' estas krome tipa de la maniero, laŭ kiu Velázquez atenteme studadis kaj bildigis la vivkondiĉojn de la tiamaj kamparanoj : la streko estas firma kaj tute asekura, kaj la pentristo majstras ombron kaj lumon multe pli bone ol en siaj antaŭaj verkoj. Oni povas aserti, ke ''La Ebriuloj'' estas la pentraĵo, kiu plej karakterizas la stilon de Velázquez dum la unua parto de lia vivo. |
||
Kiel registrite je 11:55, 20 feb. 2013
1628-1629 (165,5 x 227,5 cm)
Prado-Muzeo, Madrido
La Ebriuloj aŭ La venko de Bako, en hispana Los borrachos [borAĉos] aŭ El triunfo de Baco estas pentraĵo de la hispana Velázquez, konservita en la Muzeo Prado ekde 1819.
En 1632 Velázquez ricevis cent dukatojn, kiel rekompencon pro la pentraĵo La Ebriuloj, pentrita en 1629,[1] kelkajn jarojn post sia alveno al Madrido, sed antaŭ sia forveturo al Romo. Eble li jam povis rigardi la kolekton pri mitologio de la reĝo kaj ankaŭ nudaĵojn.
Tiu sufiĉe humura pentraĵo bildigas la parodian omaĝon, kiun grupo da ebriuloj adresas al juna viro (eble Bakĥo), kapvestita de hedero-krono kaj sidanta sur vinbarelo. Bakĥo siavice omaĝas surgenuan homon, eble poeton eble inspirita de vino,[2] per same hedera krono. Alia rolulo estas same mitologiulo. Kelkaj el la ĉeestantoj rigardas la spektanton.
En la pentraĵo oni reprezentas Bakĥon kiel la dio kiu regalas, premias aŭ donacas al la homoj la vinon, kiu liberas portempe la homojn el ties problemoj. En la baroka literaturo, Bakĥo estis konsiderita alegorio de la liberigo de la homo kontraŭ ties sklaveco de la ĉiutago. Eble Velázquez faras parodion de tiu alegorio, ĉar konsideras ĝin nur mezvalora.[2]
La dio estas metita en la verko kiel normala persono ene de la malgranda celebro kiu reprezentiĝas sed havante haŭton pli helan ol tiu de la aliuloj por esti rekonita pli facile.
La sceno povas esti dividita en du duonoj. Tiu maldekstra, kun la figuro de Bakĥo tre lumigita estas proksima al itala stilo inspirita en Caravaggio. Bakĥo kaj la alia mitologiulo aludas al la klasikaj mitoj kaj estas reprezentitaj laŭ tradicia stilo. Rimarkindas la ideigo ĉe la dia mieno, la hela lumo kiu lumigas lin kaj la klasicisma stilo.[2] La dekstra parto male prezentas ebriulojn, surstratajn homojn kiuj invitas partopreni en festo, kun tre hispana sinteno simila al Ribera. Estas ĉce ili nenia ideigo, sed maljuniĝintaj kaj elĉerpitaj vizaĝoj. Ankaŭ ne estas tiuflanke la hela lumo kiu lumigas Bakĥon, sed evidenta klarobskuro. Ĉio estas pli impresionisma.[2]
La pentraĵo, plena de ĝojo kaj sprito, iom rememorigas la etoson de la literaturaj verkoj de Miguel de Cervantes. La Ebriuloj estas krome tipa de la maniero, laŭ kiu Velázquez atenteme studadis kaj bildigis la vivkondiĉojn de la tiamaj kamparanoj : la streko estas firma kaj tute asekura, kaj la pentristo majstras ombron kaj lumon multe pli bone ol en siaj antaŭaj verkoj. Oni povas aserti, ke La Ebriuloj estas la pentraĵo, kiu plej karakterizas la stilon de Velázquez dum la unua parto de lia vivo.
Referencoj
- ↑ Fakte la ordono pagi estas de julio de 1629, vidu Corpus velazqueño. Documentos y textos, 2 vol., laŭ direkto de J. M. Pita Andrade, Madrid, 2000,ISBN 84-369-3347-8, paĝo 76.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 L. Cirlot (dir.), Museo del Prado II, Kol. «Museos del Mundo», Tomo 7, Espasa, 2007. ISBN 978-84-674-3810-9, pp. 20-21
Eksteraj ligoj
- Ŝlipo en la retejo de la Muzeo Prado