Televangelismo
Televangelismo estas la uzo de televido por disvastigi kristanismon. La termino, kiu kombinas la vortojn "televido" kaj "evangelio", unue estis elpensita fare de Time -revuo, kaj priskribas kristanan predikiston kies predikado estas plejparte elsendita per televido kaj uzas la amaskomunikilon de televido por disvastigi siajn fidojn kiel mesaĝojn.
La laboro de televangelistoj ne estu konfuzita kun televidaj diservoj.
Priskribo[redakti | redakti fonton]
La plej multaj televangelistelsendoj konsistas el religiaj paroladoj kun alloga karaktero. Ili estas interrompitaj de komercaj reklamaj paŭzoj aŭ muzikaj prezentoj. Multaj televangelistoj rilatas al mirakloj kaj asocias ilin kun la donacoj de kredantoj. Laŭ ĉi tio, ĉiu miraklo kreskas el semo, kiel la baza metaforo de la "teologio de prospero".
Teologie, kristanaj televangelistoj estas kutime proksimaj al karismatoj aŭ pentekostaj preĝejoj. Tamen, televangelistoj ne estas oficialaj reprezentantoj de pli granda konfesio sed, laŭ la Christian Trinity Foundation, plejparte laboras por profito [1].
La fenomeno de televidpredikoj ankaŭ estas nomita la Elektra Eklezio en Usono kaj rilatas al programoj financitaj per donacoj kaj nacie elsenditaj fare de konservativaj televidpredikistoj kaj iliaj paraekleziaj kompanioj. La termino "elektra preĝejo" estis kreita en 1979 fare de Ben Armstrong, tiam direktoro de la National Religious Broadcasters (NRB). Armstrong argumentas ke la elektra eklezio ne estas nova fenomeno, nur revolucia nova formo de rita preĝeja kultado uzanta avangardan teknologion. Kontraste, la sociologo Razelle Frankl argumentas ke la elektra eklezio estas nova soci-religia institucio, elirante el miksaĵo de la instituciigitaj reviviĝomovadoj de la 19-a jarcento kaj usona televido.
Bonkonataj reprezentantoj de la Elektra Preĝejo inkludis Pat Robertson, Jimmy Swaggart, Oral Roberts, Robert Schuller, Gene Scott, Jerry Falwell, Jim Bakker kaj Peter Popoff (ĉi-lastaj du estis juĝitaj pro fraŭdo kaj financaj neregulaĵoj, respektive). En la 21-a jarcento, Ted Haggard, Joel Osteen, Benny Hinn, Marcus Lamb, John Hagee kaj Joyce Meyer (kiel unu el la malmultaj inaj televangelistoj) estis aŭ estas precipe sukcesaj.
Kelkaj usonaj televidpredikistoj mem posedas televidstaciojn (ekz. Christian Broadcasting Network, Daystar Television Network, Familyradio). Ĉi tio permesas al ili influi publikan opinion, precipe en la tiel nomata Biblia Zono. Ili kolektas signifajn financajn rimedojn per kontinuaj pledoj por donacoj. Proparolanto de la usona eklezia asocio Trinity Foundation taksas, ke televangelistoj en Usono generas inter ses kaj naŭ miliardojn da dolaroj jare (en 2020).
Literaturo[redakti | redakti fonton]
- Quentin J. Schultze: Televangelismo kaj Usona Kulturo: La Komerco de Populara Religio. Wipf kaj Stock Publishers, Eugene 2003.
- Pradip Ninan Thomas, Philip Lee (eds.): Tutmonda kaj Loka Televangelismo. Palgrave Macmillan, New York 2012.
- Steve Bruce: Preĝu televido. Televangelismo en Ameriko. Taylor & Francis Group 2019.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Corruption in Televangelism and Paganism in the American Church. September 23, 1994. (Archiv-link)