Urboturo (Vajmaro)
| Urboturo | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| turo | ||||
| Lando | Germanio vd | |||
| Situo | Vajmaro | |||
| Situo | ||||
| Geografia situo | 50° 58′ 42″ N, 11° 19′ 57″ O (mapo)50.9782611.33238Koordinatoj: 50° 58′ 42″ N, 11° 19′ 57″ O (mapo) | |||
| ||||
 Urboturo | ||||
Urboturo vajmara (germane Stadtturm Weimar) troviĝas en Vajmaro, Germanjo. Temas pri deponejo de Biblioteko Dukino Anna Amalia kiu fakte jam troviĝas en la parko ĉe la Ilm. En la tuja ĉirkaŭaĵo troviĝas la monumento starigita omaĝe al Aleksandr Puŝkin. Iam ĝi estis grava parto de la ĉirkaŭfortikaĵo.
Origine ĝi estis parto de la vajmaraj urbaj fortikaĵoj el la mezepoko konstruite en 1453 eble en funkcio de pafilturo, de kies turoj restas nur la urbo mem kaj la Kasse-turo. Ĉar tiuj partoj de urbofortikaĵo nepre devis esti solidaj ili estas kalkŝtono. Pordoj kaj fenestrokadroj, aliflanke, estas faritaj el grejso. Nur restaĵoj de la urbomuro estas konservitaj. La mezepoka turo estas ronda turo. La strukturo realigita fare de Steiner sub la direkto de Coudray, aliflanke, estas plurlatera. La strukturo estas kovrita per ardezo kaj sur la tegmento kaj sur la flankoj en la supra sekcio. Ĉiu el la dek du flankoj havas rektangulan fenestron ĉe la supro. La turo mem estas gipsita en okra koloro. La korbeloj ĉe la supro de la turo sub la lanterno estas flavgrizaj.
La turo estis aldonita sub Clemens Wenzeslaus Coudray inter al jaroj 1821 kaj 1825 al la stokkonstruaĵo por la biblioteko. La konstruadministrado estis en la manoj de Carl Friedrich Christian Steiner, kiu levis tiun turon por gastigi la armean bibliotekon kaj la mapkolekton. Li uzis la novgotikan repertuaron de formoj en la dezajno de la etendaĵo, kiu formis la ligon inter la etendaĵo de Heinrich Gentz en 1802 kaj la antaŭe memstaranta turo. Ĉi tio siavice konsistas el ruĝa negipsita grejso. En la mezo de la turo estas helikforma ŝtuparo kun alteco de 16 metroj de 1671, kiu estis forigita de la Osterburg (Weida) kaj instalita ĉi tie. Grandduko Carl August donis la ordon por tio en 1818, precipe ĉar ĝi estis nenecesa ĉe la origina loko ĉiuokaze. La peza kverka ŝtuparo estis ekipita per novgotika balustrado. La turo finfine apartenas al la tielnomita Verda Kastelo aŭ Franca Kastelo, kiu estis konvertita en bibliotekon inter 1761 kaj 1766 sub dukino Anna Amalia.
La turo estis renovigita inter 1990 kaj 1992. Kiam la biblioteko ekbrulis en 2004, ĝi restis plejparte sendifekta. Kiel la tuta biblioteko, ĝi estas en la listo de kulturaj monumentoj en Vajmaro.