Bill Viola
Bill VIOLA (naskita la 25-an de januaro 1951 en Novjorko - la 12-an de julio 2024 en Long Beach, Kalifornio ) estis usona videa kaj instalaĵa artisto, vida dizajnisto kaj kinoreĝisoro .
Li estas konsiderita unu el la plej influaj figuroj en la generacio de artistoj kiuj uzas novajn elektronikajn aŭdvidajn rimedojn. Liaj verkoj ampleksas videinstalaĵojn, aŭdajn mediojn kaj efikecon kaj la temoj rondiras ĉirkaŭ la travivaĵoj kaj konzernoj de la homa kondiĉo, kiel ekzemple naskiĝo, morto kaj konscio.
La stilo de Viola estas sufiĉe eklektika, pruntante ĉeftemojn de la eŭropa Renesanco, islama kaj budhana arto. La ĉefaj temoj estas la emociaj statoj de homo, tempo, la limoj de ekzisto kaj neekzisto, arto kaj vivo. Lumo, koloro kaj muziko estas aktive uzataj. La plej famaj verkoj kaj serioj estas "Kvin Anĝeloj por la Jarmilo", "Nantes Triptiko", "Floso", "Pasioj".
Vivo[redakti | redakti fonton]
Bill Viola studis en Sirakuza Universitato kun Jack Nelson kaj Franklin Morris. De 1974 ĝis 1976 li vivis en Florenco, kie li renkontis la videartistojn Nam June Paik, Bruce Nauman kaj Vito Acconci . En Florenco li laboris kiel teknika direktoro ĉe Art/tapes/22 . Art/tapes/22 estis studio kiu eksperimentis kun novaj metodoj de videproduktado kaj estis prizorgita fare de Maria Gloria Conti Bicocchi [1]. Vojaĝante, li studis tradician dramon kaj muzikon en la Salomonoj, Java, Balio kaj en Japanio kaj Hindio . De 1973 ĝis 1980 li laboris kun la avangarda komponisto David Tudor . De 1976 ĝis 1980 li laboris por la WNET Channel 13 televidstudio en New York. En 1977 lia videinstalaĵo He Weeps for You estis prezentita ĉe documenta 6 [2] [3]. En la sama jaro li estis invitita fare de Kira Perov al La Trobe University en Melburno . Kira Perov sekvis lin al New York en 1978 kaj geedziĝis kun li. En 1979, Viola kaj Perov vojaĝis al Saharo. En 1980/81 ili ambaŭ vivis en Japanio, studis Zen kun Daien Tanaka kaj poste revenis al Usono.
En 1990, la Museum für Moderne Kunst Frankfurt komisiis Viola por krei permanentan video-soninstalaĵon por ĉambro en la muzeo. La malferma ekspozicio havis la mondpremieron de la ĉambro The Stopping Mind (1991) . Rapidaj, foje neklaraj bildoj de malsamaj areoj de realeco akompanitaj de laŭtaj bruoj estas projekciitaj sur kvar videekranoj aranĝitaj en kvadrato per kvar videoprojekciiloj. Post kiam la videobildoj subite ĉesas, la spektanto kiu estas ene de la kvar ekranoj aŭdas voĉon kiu parolas tekston pri homa konscio en monotona unisono. Kun lia instalaĵo, Viola iom post iom kondukas la spektanton al pli intensa percepto de la memo kaj la mondo.
Kune kun la Ensemble Modern, la Arte-redakcio pri ZDF komisiis Bill Viola en 1994 por produkti vidbendon de la verko Désert de Edgar Varèse, kiu kaŭzis skandalon kiam ĝi premieris la 2-an de decembro 1954 en Parizo kaj antaŭe estis. Estis produktita por la video Hessischer Rundfunk estis gravurita sub la direkto de Péter Eötvös . En oktobro 1994 la vidbendo estis prezentita antaŭ spektantaro en Vieno.
En 1995, Viola estis invitita por dizajni instalaĵon por la Usono-Pavilono ĉe la 46-a Venice Biennale . Buried Secrets poste estis montrita ĉe la Kestnergesellschaft, Hanovro. En 1997, la retrospektivo Bill Viola: 25-Year Survey Exhibition, organizita fare de la Whitney Muzeo de Amerika Arto, komenciĝis kun ekspozicioj ĉe la Los Angeles County Museum of Art (1997), Whitney Museum of American Art, New York (1998), Stedelijk Museum, Amsterdamo (1998), Museum für Moderne Kunst, Frankfurto (1999), San Francisco Museum of Modern Art (1999) kaj la Artinstituto Ĉikago (1999-2000).
Aktuale en 2000, Viola estis membro de la Amerika Akademio de Arto kaj Sciencoj .
En 2004, Viola, kunlabore kun Peter Sellars kaj Esa-Pekka Salonen, kreis novan produktadon de la opero Tristan und Isolde de Richard Wagner, kiu estis prezentita fare de la Los Angeles Philharmonic Orchestra en decembro 2004, ĉe la Opéra Bastille en Parizo en 2005 kaj ĉe la Lincoln Centro por la Prezentartoj en New York 2007.
Bill Viola vivis kun sia edzino Kira Perov kaj iliaj du infanoj en Long Beach, kie li mortis la 12-an de julio 2024 en la aĝo de 73 pro komplikaĵoj de Alzheimer-malsano.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Art/tapes/22. Interview with Maria Gloria Bicocchi, abgerufen am 19. Oktober 2016
- ↑ Bill Viola: „He Weeps for You" Medienkunstnetz, abgerufen am 14. Juli 2024
- ↑ Documenta 6, abgerufen am 14. Juli 2024
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- Bill Viola ĉe Interreta filma datumbazo (angle)
- Fotiloj estas Vartistoj de la Animoj. intervjuo kun Bill Viola Video de Luiziana Kanalo