Akelarre (filmo)
| Akelarre | |
|---|---|
| filmo | |
| Originala titolo | Akelarre |
| Originala lingvo | hispana lingvo • eŭska lingvo |
| Kina aperdato | 2020 |
| Ĝenro | historifilmo, filma dramo |
| Kameraado | Javier Agirre |
| Reĝisoro(j) | Pablo Agüero |
| Produktisto(j) | Koldo Zuazua |
| Scenaro | Katell Guillou • Pablo Agüero |
| Loko de rakonto | Eŭskio |
| Muziko de | Aránzazu Calleja • Mursego |
| Rolantoj | Àlex Brendemühl • Amaia Aberasturi • Daniel Chamorro • Daniel Fanego • Iñigo de la Iglesia • Asier Oruesagasti • Irati Saez de Urabain • Jone Laspiur • Lorea Ibarra • Garazi Urkola • Yune Nogueiras |
| Produktinta firmao | Kowalski Films |
| IMDb | |
En eŭska Akelarre (traduke sabat-orgio) estas hispana historia drama filmo de 2020 reĝisorita de Pablo Agüero, en kiu ĉefrolas Amaia Aberasturi kaj Alex Brendemühl.[1][2]
La filmo gajnis kvin Goya Premiojn de totalo de naŭ kandidatigoj ĉe la 35-a Goya Premioj.[3][4] Ĉe la 8-a Feroz Premioj, la filmo estis nomumita en ses kategorioj.[5]
Intrigo[redakti | redakti fonton]
La agado de la filmo okazas en la eŭska provinco de Hispanio en 1609. La viroj de la regiono estas maristoj kaj en ĉi tiu tempo de la jaro ili ĉiuj krozas. La ĉefrolulo estas juĝisto nomata Rostago de la Inkvizicio, nomumita de reĝo Filipo la 3-a, por ekstermi paganajn fenomenojn. La juĝisto kaj lia sekvantaro vagas tra la distrikto kaj akuzas diversajn virinojn esti sorĉistinoj, pridemandas, torturas ilin kaj fine bruligas ilin ĉe la brulŝtiparo.
La juĝisto estas obsedita pri la ceremonio nomata "La Sabato de Sorĉistinoj", ceremonio en kiu ili dancas por la diablo kaj invitas lin. Ĉe la malfermo de la filmo la juĝisto kaj lia akompanantaro alvenas en la vilaĝon, kie la sola viro restanta en ĝi, post kiam ĉiuj velis, estas la loka pastro. Kvin knabinoj de la vilaĝo estas akuzitaj kiel sorĉistinoj. Ili estas kaptitaj kaj ĵetitaj en kelkarceron, ili estis prenitaj por pridemandado de la juĝisto unu post la alia, tiel li provas ĉerpi de ili informojn pri la diabla ceremonio, kiun ili supozeble kondukis.
La juĝisto profitas de la situacio, ke ĉiuj viroj de la vilaĝo forestas, kaj la knabinoj komprenas, ke se la viroj revenos, ili povos batali kontraŭ li kaj tial komprenos, ke ilia sola ŝanco estas tiri tempon.
Anna, prenas al ŝi la gvidadon kaj provas elpensi planon por savi la knabinojn de la kruelaj manoj de la juĝisto. La filmo prezentas mallongan ekspozicion, dum kelkaj minutoj en la filmo en kiuj la knabinoj estas brutale kaptitaj de la gardistoj de la juĝisto kaj senditaj en la kelkarceron, tute ne klarigante, pri kio ili estas akuzataj. Ĉiufoje, kiam la gardistoj eniras la kelkarceron por kapti unu el la knabinoj, ili krias al ili, ke ili staru kun la vizaĝoj al la muro, ĉar ili timas, ke la knabinoj sorĉos ilin per siaj vizaĝoj.
Anna, estas la knabina gvidantino kaj ŝi komprenas, ke por pasigi la tempon ŝi devas doni al la juĝisto ĝuste tion, kion li volas, pruvon, ke ilia ceremonio ekzistas kaj ke ĝi estas eĉ pli absurda ol li pensas. La knabinoj inventas rakonton por ĉiu akuzintino, kaj Anna estas la ĉefrolulo. Ŝi estas la sorĉistino kaj respondecas pri la ceremonio.
La koro de la filmo estas en la pridemandado de la knabinoj fare de la juĝisto, kiu pridemandas ilin unu post la alia. Ĉiufoje, kiam unu el la knabinoj revenas de la esplordemandado, ili konversacias por klopodi kompreni, pri kio ili estas akuzitaj kaj kiel ili devas konduti.
La interspaco inter la knabinoj kaj la juĝisto estas kiel tage kaj nokte. La knabinoj estas plenaj de ĝojo pri vivo, malgraŭ la timo kaj la scio, ke ili eble proksimas al siaj mortoj. Eĉ ĉe la pliiĝo de ilia doloro kaj timo, ili povas vidi la ironion de sia situacio kaj la stultecon de la juĝisto. Ĉi tiu facilanimeco de la knabinoj permesas kombinaĵon de humuro kaj juna spirito en ĉi tiu filmo. La juĝisto tiom timas ĉi tiujn strangajn ritojn, kiuj probable estas produkto de lia imago, kaj la aktorigo de la rito ŝajnas esti tre amuza por la knabinoj. La knabinoj portas ĝin ĝis la ekstremo de aktorado kaj efektive prezentas tutan spektaklon, kiu pruntas sufiĉe da inspiro de la romano kaj la filmo "La Ekzorcisto" (1973).
La rolo de la juĝisto[redakti | redakti fonton]
La rolo de la juĝisto reprezentas la malsamajn nuancojn de malbelegeco de persono, tri malsamaj niveloj de malbeleco povas esti identigitaj. Unue la mizogineco, la juĝisto estas obsedita pri la deloga ceremonio de la sorĉistino al Lucifero / la diablo. Li volas scii ĉiun detalon kaj estas tre travideble, ke li ricevas seksan plezuron de ĝi, kaj probable revas esti Lucifero mem, do la sorĉistinoj dancos por li. En la sceno kie Anna estas preta por la ceremonio kaj ŝi estas nuda, li kontaktas ŝin kaj diras, ke Lucifero elektas siajn sorĉistinojn tiel ke ili estos kortuŝaj kaj mildaj. La juĝisto sopiras Anna, kaj lia asistanto vokas lin tri fojojn resti for. Se la asistanto ne estus tie, la juĝisto probable kapitulacus al sia deziro.
Per la aliro al sekseco estas alia terura diferenco inter la knabinoj kaj la juĝisto. La knabinoj parolas pri sekseco malkaŝe kaj scias uzi ĝin al sia avantaĝo, dum la juĝisto kompreneble konsideras ĝin grava peko.
La dua nivelo estas religio. La juĝisto estas la reprezentanto de eklezio, sub kies aŭtoritateco li povas fari ĉion, kion li volas, nome de la milito kontraŭ Satano. Religio ebligas fari terurajn farojn, kondiĉe ke ĉi tiuj faroj estas faritaj kun la celo superi la diablon. La juĝisto devas nur diri, ke temas pri sorĉistinoj kaj ili servas al la diablo, kaj eĉ la loka pastro, kiu probable konas la knabinojn dum sia tuta vivo, estas konvinkita, ke estas bone bruligi ilin.
La tria nivelo estas la instinkto de timo kaj la deziro mortigi ĉion nekompreneblan por la homo (precipe la kristana blankulo). Sorĉistinoj estas io, kio povas esti minaco por la menso de la juĝisto, do vi devas mortigi ilin antaŭ ol ili atakos denove. La filmo bonege emfazas ĉi tiujn malbelajn flankojn ĉe la homo kaj precipe ĉe la kristana homo.
Resumo[redakti | redakti fonton]
La filmo estas elpensiganta, kaj ĝi bonege transdonas la ideon de la lukto inter la mizogina, malklera kaj perforta viro, kiu volas mortigi ĉion, kion li ne povas kontroli, kaj la liberaj kaj liberigita vilaĝaj knabinoj.
Tiu ĉi estas filmo pri fortaj kaj progresemaj virinoj kaj malkleraj kaj malkuraĝaj viroj. La filmo bonege transdonas ĉi tiujn breĉojn inter la du flankoj.
Rolantaro[redakti | redakti fonton]
- Amaia Aberasturi kiel Ana
- Alex Brendemühl kiel Rostegui
- Daniel Fanego kiel Consejero
- Garazi Urkola kiel Katalin
- Yune Nogueiras kiel María
Ricevo[redakti | redakti fonton]
Akelarre ricevis ĝenerale pozitivajn reviziojn de filmaj kritikantoj. Ĝi tenas 83% aproban takson sur revizianta retejo Putraj Tomatoj bazita sur 12 revizioj, kun ordinara takso de 6.9/10.[6]
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Ramon, Esteban (19a de Septembro 2020). "Akelarre: el empoderamiento y rebeldía de las brujas vascas de siglo XVII". rtve.es (en hispana). Alirita la 5an de Januaro 2021.
- ↑ Romney, Jonathan (22a de Septembro 2020). "Akelarre: San Sebastian Review". screendaily.com. Alirita la 5an de Januaro 2021.
- ↑ Roxborough, Scott; Szalai, Georg (18a de Januaro 2021). "Netflix Drama Leads Spain's Goya Awards Nominations". The Hollywood Reporter. Alirita la 18an de Januaro 2021.
- ↑ Premios Goya 2021: consulta aquí la lista completa de ganadores". eldiario.es (en hispana).
- ↑ "La boda de Rosa, Las ninas y Akelarre encabezan las nominaciones a los premios Feroz". rtve.es (en hispana).
- ↑ Coven of Sisters". Rotten Tomatoes. Fandango Media.