Eric Delcroix
| Eric Delcroix | |
|---|---|
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 8-an de januaro 1944 (80-jaraĝa) en Mont-Saint-Aignan |
| Lingvoj | franca |
| Ŝtataneco | Francio |
| Familio | |
| Edz(in)o | Monique Delcroix |
| Okupo | |
| Okupo | advokato • politikisto |
Éric DELCROIX, 8-a de januaro 1944 en Mont-Saint-Aignan, estas franca advokato, politikisto kaj eseisto.
Li estas konata ĉefe kiel defendanto de tiu kiuj neas la Holokaŭston.
Li estis kandidato de la Nacia Fronto en 1989 kaj 1997.
Verkoj[redakti | redakti fonton]
- Kontribuo en 1981 al Intolérable intolérance, Paris, Éditions de la Différence, kun Jean-Gabriel Cohn-Bendit, Claude Karnoouh, Vincent Monteil kaj Jean-Louis Tristani
- Description, analyse et critique de la loi du 1 juillet 1972 dite «antiraciste», Paris, La Libre Parole, [1990].
- La Police de la pensée contre le révisionnisme. Du jugement de Nuremberg à la loi Fabius-Gayssot, Colombes, RHR, 1994.
- La Francophobie: crimes et délits idéologiques en droit français, Paris, Libres opinions, 1995.
- «Préface» à Wolf Rüdiger Hess, La mort de Rudolf Hess, un meurtre exemplaire !, trad. de la germana fare de Ilse Meenen, postface de Alfred Seidl, Paris, Le Camelot et la Joyeuse garde, 1996.
- Le Théâtre de Satan : décadence du droit, partialité des juges, Paris, L'Æncre, 2002.
- Manifeste libertin : essai révolutionnaire contre l'ordre moral antiraciste, Paris, L'Æncre, 2005.