Fernando Vallejo

Fernando Vallejo (2008)

Fernando VALLEJO RENDÓN [Fernándo Valjéĥo Rendón] (naskiĝis la 24-an de oktobro 1942 en Medellín, Antjokio, Kolombio) estas kolombia verkisto, filmreĝisoro kaj biologo.

Verkaro

Romanoj

• La virgen de los sicarios (La virgulino de la murdistoj) (1994)
• El río del tiempo (La rivero de la tempo) (1999). Membiografia verkaro en kiu estas kolektitaj:
  • Los días azules (1985)
  • El fuego secreto (1987)
  • Los caminos a Roma (1988)
  • Años de indulgencia (1989)
  • Entre fantasmas (Inter fantomoj) (1993)
• El desbarrancadero (2001) Honorita per la Literaturpremio Rómulo Gallegos je sia 13-a enmanigo (2003)
• La rambla paralela (2002)
• Mi hermano el alcalde (Mia frato la urbestro) (2004)
• El don de la vida (2010)

Biografioj

• El mensajero (1991), biografio de Porfirio Barba-Jacob.
• Almas en pena, chapolas negras (1995), biografio de José Asunción Silva.

Literaturo/filologio/lingvistiko

• Logoi. Una gramática del lenguaje literario (1983)

Eseoj

• Pri vivscienco: La tautología darwinista (1998)
• Pri fiziko: Manualito de imposturología física (2005)
• Pri religio: La puta de Babilonia (2007)

Filmoj

Kiel reĝisoro

• Crónica roja (1977)
• En la tormenta (1980)
• Barrio de campeones (1983)

Kiel scenaristo

• La virgen de los sicarios (La virgulino de la murdistoj) (2000)

Kiel aktoro

• La desazón suprema: Retrato de incesante de Fernando Vallejo (La maltrankvilo pleja: Senĉesa portreto de Fernando Vallejo) (2003)

Fernando Vallejo kaj Esperanto

En sia verko Inter fantomoj Vallejo rakontas, ke lia onklo Iván estis esperantisto:

„ Mi tío Iván, el dermatólogo, el que se especializó en la Argentina, recetaba una pomadita de cera de abeja incolora, inodora. Pero con tal convicción que: "A la salida le paga a la señora dos pesos". Dos nada más, era un santo. Y un sabio. Sabía, aparte de las lenguas manidas, hebreo, sánscrito, hindi y esperanto, y estaba aprendiendo chino y volapuk cuando se dejó morir. Mia onklo Iván, la dermatologo, tiu, kiu specialiĝis en Argentino, preskribis pomadeton abelvaksan nekoloran, neodoran. Sed per tia konvinko, ke: "Dum eliro vi pagu al la sinjorino du pesojn". Du, nenio pli; li estis sanktulo. Kaj saĝulo. Li scipovis, aldone al la gurditaj lingvoj, la hebrean, la sanskritan, la hindian kaj Esperanton, kaj li estis lernanta kaj la ĉinan kaj volapukon ekkiam li lasis sin morti. ” — El río del tiempo, p. 624