Franca Viola
| Franca Viola | |
|---|---|
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 9-an de januaro 1948 (76-jaraĝa) en Alcamo |
| Lingvoj | itala |
| Ŝtataneco | Italio |
| Okupo | |
| Okupo | aktivulo |
Franca VIOLA (naskiĝis la 9-an de januaro 1948 en Alcamo) estas aktivulo.
Ŝi iĝis simbolo de la civila kresko en Italio kaj de emancipado de italaj virinoj, ĉar ŝi estis inter la unuaj virinoj kiuj rifuzis postraban geedziĝon kun sia rabulo post seksperforto.
Originoj[redakti | redakti fonton]
Franca Viola estas filino de paro da farmistoj kaj, en la aĝo de dek kvin jaroj, kun la konsento de siaj gepatroj ŝi fianĉiĝis kun Filippo Melodia, nevo de la mafiano Vincenzo Rimi kaj membro de riĉa familio. Tamen, en tiu periodo Melodia estis arestita pro ŝtelo kaj apartenado al mafia bando kaj tio persvadis la patron de Franca, Bernardo Viola, rompi la gefianĉiĝon; pro ĉi tiuj kialoj, la familio Viola estis submetita al serio da perfortaj minacoj kaj timigoj: ĝia vitejo estis detruita, la apuda dometo bruligita kaj Bernardo Viola eĉ minacita per pafilo.
La rakonto de la geedziĝo[redakti | redakti fonton]
"Mi estas propreco de neniu, neniu povas devigi min ami personon kiun mi ne respektas, la honoro ĝin perdas kiu faras iajn agadojn, ne tiu kiu suferas pro tio". Fine, la 26-an de decembro 1965, en la aĝo de 17 jaroj, Franca Viola estis forrabita (kune kun sia 8-jara frato Mariano, tuj liberigita) de Melodia, kiu agis kun la helpo de dek du amikoj, kun kiuj li detruis la domon de la juna virino kaj atakis ŝian patrinon, kiu provis defendi la knabinon. Franca estis seksperfortita, batita kaj lasita senmanĝa, enfermita dum ok tagoj komence en dometo ekster la urbo poste en la hejmo de la fratino de Melodia en Alcamo mem; en la novjara tago, la patro de la knabino estis kontaktita de la parencoj de Melodia por la tiel nomata paciata, aŭ pli ĝuste por renkontiĝo celanta meti la familiojn antaŭ la fakton ke la gepatroj de Franca akceptu la geedziĝon de la du junuloj. La gepatroj de Franca, en konsento kun la polico, ŝajnigis akcepti la geedziĝon kaj eĉ la fakton, ke Franca devis resti ĉe la hejmo de Filippo, sed la sekvan tagon, la 2-an de januaro 1966, la polico intervenis en la domon, liberigante Franca kaj arestante Melodia kaj liajn komplicojn.
Laŭ la tiama moralo, knabino, kiu eliris el tia afero, nepre devus geedziĝi kun sia seksperfortinto, savante sian honoron kaj tiun de sia familio. Alie, ŝi povus esti resti fraŭlino kaj nomita "senhonta virino". Tiutempe, la itala leĝaro, precipe la artikolo 544 de la krima kodo, deklaris: "Por la krimoj antaŭviditaj de la unua ĉapitro kaj de la artikolo 530, la geedziĝo, kiun la krimulo kontraktas kun la vundita persono, estingas la delikton, ankaŭ koncerne tiujn kiuj partoprenis en la delikto mem; kaj, se okazis kondamno, ĝia ekzekuto kaj krimaj efikoj ĉesas "; alivorte, oni akceptis la eblecon estingi la krimon de seksperforto, eĉ en malutilo de neplenaĝulo, se ĝi estis sekvita de la tielnomita "postraba edziĝo", kontraktita inter la akuzito kaj la vundita persono; seksa perforto estis konsiderita delikto al moraleco kaj ne krimo kontraŭ la persono.
La kazo vekis fortajn polemikojn en Italio kaj iĝis temo de multnombraj parlamentaj interpelacioj.
La proceso[redakti | redakti fonton]
Preskaŭ jaron post la proceso ĉe la Tribunalo de Trapani, prezidita de juĝisto Giovanni Albeggiani kaj kun Ludovico Corrao kiel la civila partio, la defendo vane provis misfamigi la knabinon, asertante ke ŝi konsentas pri la flugo de amo, gesto kiu havus la celon akiri konsenton al la geedziĝo kaj meti sian familion antaŭ la fakto plenumita, kaj ke la posta rifuzo de Franca geedziĝi kun la kidnapinto estintus la rezulto de la malkonsento de la familio por la elekto de la edzo. Filippo Melodia estis juĝita la 17an de decembro 1966 al 11 jaroj en malliberejo, reduktita la 10an de julio 1967 al la apelacia proceso en Palermo al 10 jaroj kun aldono de 2 jaroj da deviga restado proksime de Modeno. Tio estis kondamno konfirmita en la Kasacia Kortumo la 30-an de majo 1969.
La kasacia kortumo kondamnis sep komplicojn de Melodia al 5 jaroj kaj 2 monatoj.
Melodia estis liberigita de malliberejo en 1976 kaj estis mortigita fare de nekonataj personoj la 13-an de aprilo 1978, proksime de Modeno, per pafo de ĉaspafilo.
La leĝo alvokita en la defendo de la agresanto, artikolo 544 de la kriminala kodo, estos nuligita per leĝo 442, promulgita la 5-an de aŭgusto 1981 dek ses jarojn post la kidnapo de Viola, kaj nur en 1996 la seksperforto de krimo "kontraŭ moralo". "estos rekonita en Italio kiel krimo" kontraŭ la persono".
Privata vivo[redakti | redakti fonton]
Ŝi edziĝis en 1968 al juna samlandano kaj deinfanaĝa amiko, Giuseppe Ruisi, revizoro, kiu insistis preni ŝin kiel edzinon, malgraŭ ke ŝi klopodis malemigi lin de tio pro timoj. Kiel Franca mem memoris jarojn poste en unu el la maloftaj intervjuoj donitaj al la gazetaro, ŝia estonta edzo estus deklarinta, ke li ne timis reprezaliojn de Melodia, deklarante: Pli bone vivi dek jarojn kun vi ol tutan vivon kun alia .
Giuseppe Saragat, Prezidanto de la Respubliko, sendis al la paro geedziĝdonacon por montri al Franca Viola sian solidarecon kaj simpation kaj tiun de la italoj. En tiu sama jaro la geedzoj estis akceptitaj de papo Paŭlo la 6-a en privata aŭdienco. La paro havis du infanojn; ili moviĝis por vivi en Monreale dum la unuaj tri jaroj da geedziĝo, kaj poste revenis al Alcamo.
La 2000-aj jaroj[redakti | redakti fonton]
La 8an de marto 2014, okaze de la Tago de la Virinoj, Franca Viola ricevis la honoron de Granda Oficiro de la Ordeno de Merito de la Itala Respubliko ĉe la Quirinale fare de la Prezidanto de la Respubliko Giorgio Napolitano [1] kun la instigo: "Pro la kuraĝa gesto de malakcepto de la postraba edziĝo kiu markis fundamentan etapon en la historio de la emancipiĝo de virinoj en nia lando”.
En la amaskomunikiloj[redakti | redakti fonton]
Ŝia rakonto inspiris, en 1970, la filmon La plej bela edzino de Damiano Damiani, en kiu ŝia figuro estas reprezentita de la rolulo de Francesca Cimarosa, interpretita de tiam tre juna kaj novulino Ornella Muti, dum la kantaŭtoro Otello Profazio dediĉis al ŝi la kanton La reĝino sen reĝo. La verkistino Beatrice Monroy faris el ŝi la temon en 2012 de sia libro Nenio ekzistis (red. La Meridiana).
Kelkaj fotoj estas videblaj en la itallingva artikolo de Wikipedia. (ekzemple Audienco ĉe la Papo en 1968)