D♭-maĵoro: Malsamoj inter versioj
[kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
e r2.7.1) (robota aldono de: pt:Ré bemol maior |
e r2.7.1) (robota aldono de: fr:Ré bémol majeur |
||
Linio 32: | Linio 32: | ||
[[es:Re bemol mayor]] |
[[es:Re bemol mayor]] |
||
[[et:Des-duur]] |
[[et:Des-duur]] |
||
[[fr:Ré bémol majeur]] |
|||
[[it:Re bemolle maggiore]] |
[[it:Re bemolle maggiore]] |
||
[[ja:変ニ長調]] |
[[ja:変ニ長調]] |
Kiel registrite je 18:46, 20 maj. 2012
D♭-maĵoro aŭ D-bemola maĵoro estas tonalo de la modalo maĵoro, baziĝanta sur la toniko d♭. La tonalon D♭-maĵoro oni indikas en la notacio per kvin ♭j (b♭, e♭, a♭, d♭, g♭). Ankaŭ la respektivan gamon kaj la bazan akordon de ĉi tiu tonalo (la toniko d♭-f-a♭), oni nomas D♭-maĵoro.
D♭-maĵoro ofte estas sentata kiel varma kaj mola. Multaj verkoj de la romantismo tonalas en D♭-maĵoro
Verkoj
- Ludwig van Beethoven: 2-a movimento de la pianosonato n-o 14 („lunbrilosonato“)
- Frédéric Chopin:
- „pluvgutopreludo“
- „minutovalso“
- mazurko op. 30.3
- nokturno n-o 8 op. 27.2
- Robert Schumann: rekviemo op. 148
- Gabriel Fauré:
- barkarolo n-o 8 op. 96
- nokturno n-o 6 op. 63
- impromptu n-o 4 op. 91
- Claude Debussy: „Clair de lune“ el la Suite bergamasque
- Sergej Prokofjev: 1-a pianokonĉerto op. 10
- Aleksandr Skrjabin: etudo op. 8.10
- Ture Rangström: simfonio n-o 3
Vidu ankaŭ
- C♭-maĵoro, G♭-maĵoro, D♭-maĵoro, A♭-maĵoro, E♭-maĵoro, B♭-maĵoro, F-maĵoro, C-maĵoro, G-maĵoro, D-maĵoro, A-maĵoro, E-maĵoro, B-maĵoro, F♯-maĵoro, C♯-maĵoro
- a♭-minoro, e♭-minoro, b♭-minoro, f-minoro, c-minoro, g-minoro, d-minoro, a-minoro, e-minoro, b-minoro, f♯-minoro, c♯-minoro, g♯-minoro, d♯-minoro, a♯-minoro