Armand Salacrou
| Armand Salacrou | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Persona informo | |||||
| Armand Salacrou | |||||
| Naskiĝo | 9-an de aŭgusto 1899 en Rueno | ||||
| Morto | 23-an de novembro 1989 (90-jaraĝa) en Havro | ||||
| Etno | Francoj vd | ||||
| Lingvoj | franca vd | ||||
| Ŝtataneco | Francio vd | ||||
| Alma mater | Medicina Fakultato de Parizo • fakultato de filozofio vd | ||||
| Infanoj | 2 | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | dramaturgo • reklamisto • scenaristo vd | ||||
| Verkado | |||||
| Verkoj | Nights of Fury vd | ||||
| |||||
| |||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Armand Camille SALACROU (la 9-an de aŭgusto 1899 – la 23-an de novembro 1989) estis franca dramisto.
Vivo[redakti | redakti fonton]
Li naskiĝis en Rouen, sed kreskiĝis ĉe Le Havre kaj translokiĝis al Parizo en 1917. Liaj unuaj laboroj montras la influon de la surrealistoj.
Li estis la posedanto de profita reklamada firmao, sed vendis ĝin por dediĉi sian tempon al verkado de teatraĵoj. Instigita de Charles Dullin, li verkis en larĝa gamo de stiloj kaj ĝuis grandan sukceson de la mezaj 1930-aj jaroj. Lia posta verkado estas kutime grupigita kun tio de la Ekzistencialistoj. Li flirtis kun komunismo dum la 1920-aj jaroj kaj kritikis kapitalismon en lia teatraĵo Bulvardo Durand.[1] Dum la Nazia okupo de Francio, li partoprenis en la sekreta franca rezisto, sperto kiu li festis en Les Nuits de la colère.[2]
Li estis membro de la Akademio Goncourt kaj biblioteko en lia hejma urbo estas nomita en lia honoro.
Teatraĵoj[redakti | redakti fonton]
- 1923 : Magasin d'accessoires, Histoire de cirque, Le Casseur d'assiettes, Les Trente Tombes de Judas
- 1924 : La Boule de Verre
- 1925 : Le Pont de l'Europe
- 1925 : Tour à terre
- 1927 : Patchouli, ou Les Désordres de l'amour
- 1929 : Atlas-Hôtel, Les Frénétiques
- 1931 : La Vie en Rose
- 1933 : Une femme libre, Poof
- 1935 : L'Inconnue d'Arras
- 1936 : Un homme comme les autres
- 1937 : La terre est ronde
- 1939 : Histoire de rire
- 1941 : La Marguerite
- 1944 : Les Fiancés du Havre
- 1945 : Le Soldat et la sorcière
- 1946 : Les Nuits de la colère
- 1946 : L'Archipel Lenoir, ou Il ne faut pas toucher aux choses inutiles, Pourquoi pas moi?
- 1950 : Dieu le savait, ou la Vie n'est pas sérieuse
- 1952 : Sens Interdit, ou Les Âges de la Vie
- 1953 : Les Invités du Bon Dieu
- 1953 : Une femme trop honnête, ou Tout est dans la façon de le dire
- 1954 : Le Miroir
- 1959 : Boulevard Durand
- 1964 : Comme les Chardons
- 1966 : La Rue Noire
Referencoj[redakti | redakti fonton]
Literaturo[redakti | redakti fonton]
- J. van den Esch. Armand Salacrou, dramaturge de l'angoisse. Paris, 1947
- David Looseley. A Search for Commitment: the Theatre of Armand Salacrou. University of Exeter, 1985.
- Juris Silenieks. Themes and Dramatic Forms in the Plays of Armand Salacrou. University of Nebraska, Lincoln, 1967.
- Fiorenza di Franco. Le théâtre de Salacrou. Gallimard, Paris, 1970.
- Annie Ubersfeld. Armand Salacrou. Seghers, Paris, 1970.
- Philippe Bébon. Salacrou. Éditions universitaires, Paris, 1971.