Mesalino
| Mesalino | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Mesalino portanta Britanikon, (marmoro, Muzeo Luvro). Tiu statuo estus inspirita de la grupo de Cefisodoto la Maljuna Eireneo portanta Plutos.
| |||||
| Persona informo | |||||
| Valeria Messalina | |||||
| Naskiĝo | 25 en Romo | ||||
| Morto | 48 en Gardens of Lucullus | ||||
| Mortis pro | mortpuno vd | ||||
| Mortis per | senkapigo vd | ||||
| Ŝtataneco | Roma regno vd | ||||
| Familio | |||||
| Dinastio | Julia-Klaŭdia dinastio vd | ||||
| Patro | Marcus Valerius Messalla Barbatus vd | ||||
| Patrino | Domitia Lepida Minor vd | ||||
| Gefratoj | Marcus Valerius Messala Corvinus • Faustus Cornelius Sulla Felix • Marcus Junius Silanus vd | ||||
| Edz(in)o | Klaŭdio • Gaius Silius vd | ||||
| Amkunulo | Decius Calpurnius • Sabinus vd | ||||
| Infanoj | Claudia Octavia • Britaniko vd | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | politikisto vd | ||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Valeria Mesalina (25 – 48) estis la tria edzino de la romia imperiestro Klaŭdio kaj patrino de Britaniko. Ŝia skandala konduto kaj senlima senhontemo okazigis ŝian perdon. Supozita kiel komplotinto kontraŭ la imperiestro, ŝi estis ekzekutita en la jaro 48.
En arto[redakti | redakti fonton]
Mesalino estis temo de multnombraj verkoj, kaj literaturaj kaj muzikaj aŭ en vidaj artoj.[1]
- Nathanael Richards, The Tragedy of Messalina, Empress of Rome (1640)
- Francesco Solimena, Morte di Messalina, oleo sur tolo, 1708 ;
- Alfred Jarry, Messaline (1900), reeldono A Rebours 2002 ;
- Nonce Casanova, Messaline (1902), Lyon, Éditions Palimpseste, 2008 ;
- Félicien Champsaur, L’Orgie latine, Fasquelle, 1903, antikva romano ilustraciita de Auguste Leroux; reeldonita en februaro 2013 ĉe Le Vampire Actif.
- Robert Graves, I, Claudius, 1934
- Mélanie Quentin, Messaline (2000), skulptaĵo.
- Jacqueline Dauxois, Messaline, Paris, Pygmalion/Gérard Watelet, 2002; ISBN 2-85704-751-7
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Vidu ekzemple partan liston ĉe: Jean-Noël Castorio Messaline, la putain impériale, annexe IV, p. 417-422, « La postérité de Messaline dans les Arts et la Littérature ».
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Jean-Noël Castorio, Messaline, la putain impériale, biografio Payot, januaro 2015, ISBN 978-2-228-91177-1
- Antonio Dominguez Leiva, Messaline, impératrice et putain. Généalogie d'un mythe sexuel, Dijon, éditions Le Murmure, 2014. ISBN 978-2-915099-81-2 Arkivigite je 2014-10-30 per la retarkivo Wayback Machine
- Pierre Grimal, L'Amour à Rome, Petite Bibliothèque Payot, 1995 ;
- Barbara Levick, Claude, Infolio, Golion, 2002 ;
- Gérard Minaud, Les vies de 12 femmes d’empereur romain - Devoirs, Intrigues & Voluptés , Paris, L’Harmattan, 2012, ch. 2, La vie de Messaline, femme de Claude, p. 39-64.
- Dina Sahyouni, « Le pouvoir critique des modèles féminins dans les Mémoires secrets : le cas de Messaline », in Le règne de la critique. L’imaginaire culturel des Mémoires secrets, direkto de Christophe Cave, Paris, Honoré Champion, 2010, paĝo.
- Catherine Salles, Les Bas-fonds de l'Antiquité, Petite Bibliothèque Payot 1995.
- Paul Veyne, La Société romaine, Points Histoire, Éditions du Seuil, 1991
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- Kasjo Diono, Histoire romaine, livre 60
- Jean-Yves Mitton, Messalina