Louis Racine
| Louis Racine | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Persona informo | |||||
| Louis Racine | |||||
| Naskiĝo | 6-an de novembro 1692 en Parizo | ||||
| Morto | 29-an de januaro 1763 (70-jaraĝa) en Parizo | ||||
| Lingvoj | franca vd | ||||
| Ŝtataneco | Francio vd | ||||
| Familio | |||||
| Patro | Jean Racine vd | ||||
| Patrino | Catherine de Romanet vd | ||||
| Gefratoj | Jean-Baptiste Racine vd | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | poeto • verkisto • advokato vd | ||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Louis RACINE ([LŬI raSIN] ; naskiĝis la 6-an de novembro 1692 en Parizo, mortis la 29-an de januaro 1763 en Parizo) estis franca poeto.
Li estas la sepa filo (kaj dua virfilo) de la la verkisto Jean Racine.
Post la morto de sia patro, li studas pri juro por iĝi advokato. Malsukcesinte, li sin turnas al religia kongregacio Congrégation de l'Oratoire en kiu li restas tri jarojn kaj tie komencigis sian poemon "La Grâce" (la Graco). La jansenismo estos la ĉefa inspiro de lia verkaro.
En 1719 li eniris en la Akademio de Surskriboj kaj Beletro, sed, pro lia jansenisma emo, la kardinalo André Hercule de Fleury baros al li la vojon al la Franca Akademio.
En 1728 li edziĝis kun Marie Presle de L'Écluse.
En 1750 lia plej aĝa filo mortas en inundo kaŭzita de tertremo en 1755. Estis terura bato: li ĉesas verki kaj reiris al la pieco. Li mortis en 1763.
Verkoj[redakti | redakti fonton]
- La Grâce, poemo en 4 kantoj, 1720
- Épître à M. de Valincourt, 1722
- Épître au comte de Clermont, 1723
- Première épître à la duchesse de Noailles, 1723
- Ode sur la solitude, 1723
- Comparaison de l'Iphigénie d'Euripide avec l'Iphigénie de Racine, 1727
- Épître à Mme la duchesse de Noailles sur l'âme des bêtes, 1728
- Réflexions sur l'Andromaque d'Euripide et l'Andromaque de Racine, 1732
- Ode sur l'harmonie, 1736
- Ode sur la paix, 1736
- La Religion, poème en 6 chants, 1742
- La ville de Paris au Roy, entrant à Paris à son retour de Metz, épître, 1744
- Réflexions sur la poésie, 1747
- De la déclamation théâtrale des anciens, 1747
- Mémoires sur la vie de Jean Racine, 1747 et 1752
- Le Paradis perdu... traduction nouvelle avec des notes, la vie de l'auteur, un discours sur son poème les remarques d'Addison, et, à l'occasion de ces remarques, un discours sur le poème épique, tradukita en la franca, 1755
- Psaumes traduits et mis en vers, 1762
- Traité de la poésie dramatique ancienne et moderne