Emilio Romero

Honorigoj
Honorigoj	(1972) Grand Cross of the Civil Order of Alfonso X the Wise (en) ; (1971) Grand Cross of the Order of Merit for Agriculture (en) ; (1967) Grand Cross of the Order of Civil Merit (en) ; (1961) Grand Cross of the Order of Cisneros (en) ; (1957) Premio Planeta; Mariano de Cavia' Price (en) ; Granda Kruco de la ordeno de Izabela la Katolikino ; vd

Postenoj
Postenoj	procurador en Cortes (en) (1971–1977); procurador en Cortes (en) (1967–1971); procurador en Cortes (en) (1964–1967); procurador en Cortes (en) (1961–1964); procurador en Cortes (en) (1958–1961); procurador en Cortes (en) (1955–1958); procurador en Cortes (en) (1952–1955); Member of the Congress of Deputies (en) vd

**Emilio Romero**
Emilio Romero
Persona informo
	Emilio Romero Gómez
Naskiĝo	21-an de julio 1917; en Arévalo
Morto	12-an de februaro 2003 (85-jaraĝa); en Madrido
Lingvoj	hispana vd
Ŝtataneco	Hispanio vd
Partio	FET y de las JONS vd
Familio
Infanoj	Mariví Romero (en) vd
Profesio
Okupo	verkisto ; ĵurnalisto ; politikisto vd
Aktiva en	Madrido vd
Postenoj
Postenoj	procurador en Cortes (en) (1971–1977); procurador en Cortes (en) (1967–1971); procurador en Cortes (en) (1964–1967); procurador en Cortes (en) (1961–1964); procurador en Cortes (en) (1958–1961); procurador en Cortes (en) (1955–1958); procurador en Cortes (en) (1952–1955); Member of the Congress of Deputies (en) vd
Honorigoj
Honorigoj	(1972) Grand Cross of the Civil Order of Alfonso X the Wise (en) ; (1971) Grand Cross of the Order of Merit for Agriculture (en) ; (1967) Grand Cross of the Order of Civil Merit (en) ; (1961) Grand Cross of the Order of Cisneros (en) ; (1957) Premio Planeta; Mariano de Cavia' Price (en) ; Granda Kruco de la ordeno de Izabela la Katolikino ; vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Emilio ROMERO Gómez (Arévalo, Provinco Avilo, 21a de julio 1917 - Madrido, 12a de februaro 2003) estis hispana ĵurnalisto kaj verkisto.

Biografio kaj kariero[redakti | redakti fonton]

Li estas konsiderata kiel unu de la ĉefaj ĵurnalistoj de frankismo. Li intervenis aktive en politiko de la diktaturo, kaj okupis diversajn postenojn ĉefe rilatajn al sia profesio ĵurnalista, kiel ekzemple cenzuristo, sed ankaŭ kiel parlamentano de la nedemokrataj Cortes de la reĝimo. Li estis direktoro de la gazetoj La Mañana, Información kaj Pueblo —tie dum pli ol du dek jaroj— kaj estis ofta kolumnisto en ĵurnaloj Ya, ABC, Informaciones, El Periódico de Catalunya kaj gazeto Interviú, kaj krome li estis ankaŭ komentisto pri politiko en radio.

Kiel verkisto li estis tre varia aŭtoro: nome de romanoj, eseoj, teatro, prelegoj, artikolo ktp. Li publikigis jelkajn romanojn, kiel La paz empieza nunca, Todos morían en Casa Manchada, Verde doncella, Las ratas suben a la ciudad, Las personas decentes me asustan, Lola, su novio y yo kaj Tres chicas y un forastero, pro kiuj li ricevis plurajn premiojn, kiel Nacional de Literatura aŭ Premio Planeta. Kiel dramaturgo, li verkis dek kvin originalajn teatraĵojn premieritajn en Madrido, el kiuj menciindas Solo Dios puede juzgarme (1969), La Chocholila o El fin del mundo es el jueves (1981), kaj adaptis verkojn de Bertolt Brecht (Galileo) kaj de Georg Büchner (La muerte de Danton). Kiel eseisto li verkis inter aliaj: Cartas a un príncipe, Cartas a un Rey, Cartas malditas, Así está España, Tragicomedia de España kaj Retratos de época, tiuj du lastaj publikigitaj en 1985.

Onidiris, ke Emilio Romero eble jam antaŭkonis la klopodon de la puĉo de 23F, ĉar jam kelkajn tagojn antaŭ la puĉoklopodo li publikigis artikolon en la ĵurnalo ABC en kiu li akre kritikis la prezidanton Adolfo Suárez, defendis la neceson de 'un golpe de timón' (tuja rudroŝanĝego) kaj proponis la generalon (poste enĝaĝiĝinta en la puĉo) Alfonso Armada kiel ebla kandidato al prezidanteco. La saman tagon de la 23F li konversaciis telefone kun sia amiko la ekstremdekstristo poste kondamnita pro la puĉo Juan García Carrés. Ĉiuokaze, Romero neniam estis procesita pro la 23F.^[1]^[2]^[3]