Ledo

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Ledo kutime estas farita el bova haŭto

Ledo estas felo senharigita, tanita kaj preparita por fabrikado de ŝuoj, jakoj, tekoj, aktujoj, valizoj, rimenoj, librobindaĵoj kaj similaj objektoj.

La delikata ledo de la ĉamo nomiĝas ŝamo; ĝi plejofte utiligatas kiel viŝilo por purigi la vitroplatojn.

Laŭ Francisko Azorín ledo estas Felo tanita uzata por fari litojn, seĝojn, k. por artaj industrioj.[1] Li indikas etimologion el la nomo de fluida tanilo. Kaj li aldonas la terminojn maroka ledomarokeno, kordoba ledokordobeno, pergama ledopergameno.[2]

Metiartoj kaj industrioj uzantaj ledon[redakti | redakti fonton]

Proverbo[redakti | redakti fonton]

Ekzistas proverbo pri ledo en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof[3]:

  • Citaĵo
      El fremda ledo oni tranĉas larĝe.  

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 111.
  2. Azorín, samloke.
  3. Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2011-12-25. Alirita 2008-09-08.