Mem-malamo

Mem-malamo estas evidenta malkontento de homo pri si mem. Foje la frazo ankaŭ estas uzata por priskribi staton de evidenta malkontento de persono el socia grupo, al kiu ŝi aŭ li apartenas. Etna mem- malamo, ekzemple, esprimiĝas per la severa kritiko, kiun homo esprimas kontraŭ sia originala grupo. Mem-malamo povas rezulti el tio, ke la persono vidas en si mem aŭ en sia grupo negativajn trajtojn kun kiuj li ne povas identigi sin, aŭ ke li malestimas sin aŭ sian grupon kiel rezulto de kontinua malsukceso. Foje malamo fontas el internigado de la sinteno de aliaj al li. Mem-malamo povas konduki al malsuperaj kompleksoj, same kiel depresio, soleco, malespero, memdamaĝo kaj pli.

Psikologoj ne emas uzi ĉi tiun frazon, kaj por priskribi la fenomenon, kiun ili traktas, ili preferas la frazon "malalta memfido". La frazo ofte estas uzata en argumentoj por priskribi homon aŭ grupon en atakoj ad hominem kontraŭ ili.

Formado de mem-malamo

La starigo de memmalamo venas de la deziro de homo esti akceptita en socian grupon malsaman ol la propra, kiun li konsideras preferata grupo. La grupo, al kiu la homo interesiĝas esti akceptita, postulas kiel kondiĉo de akcepto sian malligon de la diferenco, kiu estas esprimita en diversaj sencoj kiel lingvo, vesto, konduto kaj mensaj kvalitoj. Ĉi tiu diferenco estas foje prezentita malkaŝe kaj akre, kiel ekzemplo la fiprezento de la malamataj malplimultoj: malsupera religio, sekreta lingvo, malsama vesto, ekstera karakterizado - granda nazo, malbeleco; Negativaj mensaj trajtoj kiel rabistoj, almozpetado kaj pli. La fifama mito fariĝas la identeco de la fremdulo en la okuloj de la plejmulta reganta grupo kaj tial la fremdulo frue aŭ malfrue, volenevole, akceptas ĝin.

La eksterlandano opinias, ke eblas esti akceptita en la grupon kaj finfine esti parto de ĝi, se vi obeas ĝiajn regulojn kaj sekvas ĝian etikedon. Sed la akcepto de la fremdulo en la grupon kiel egalulo estas preskaŭ malebla, kondiĉe ke en la grupo estas sento de supereco super la fonta grupo de la fremdulo. Eĉ se ekzistas reciproka deziro integriĝi, la grupo emas konservi la bildon de supereco, kiu plifortigas ĉe la fremdulo la sencon de diferenco kaj malsupereco. Krome la fremdulo akceptas la grupajn valorojn, kiuj difinas lin kiel malsuperan, kaj tial lia sento de malsupereco plifortiĝas. La fremdulo elsendas senton de sensekureco kaj la grupo sentas ĝin kaj kiam konvenas traboras kaj voras la sensekureculon. Ĉi tio emfazas la diferencon kaj konfirmas la stereotipon, kiu komencis la procezon. La fremdulo, kiu volas esti parto de la grupo, ricevas ĝian mondkoncepton, kiu konfirmas lian alieco, kaj lia identeco formiĝantas laŭ la percepto de la grupo pri la anomalioj kaj la malamo al la fremdulo kaj tiele enkorpiĝas kiel mem-malamo.

Konataj kazoj de mem-abomeno laŭlonge de la historio estis sufiĉe oftaj inter subpremataj grupo, kiel la judoj de mezeŭropo en la 19a jarcento, kiuj celis esti akceptitaj kiel egaluloj en kristana socio, precipe la germanlingva. Multaj, kiel Otto Weininger, suferis severan psikologian damaĝon, ĝis sinmortigo. Ankaŭ inter neblankaj homoj, ĉefe en azio, la fenomeno de blankigo de la haŭtkoloro kiel atingo de virina beleco estas ĉe la bazo de multmona industrio. Alia ekzemplo estas la afrik-usonanoj en Usono; Malcolm X kaj aliaj intelektuloj ofte kondamnis memmalamon inter nigruloj, kiuj aspiris al socia movebleco, eble plaĉa kodovorto al esti pli kiel la blankuloj.

Vidu ankaŭ

• Aŭtoantisemitismo
• Internigita homofobio