Ogre
| Ogre | |||
|---|---|---|---|
 | |||
|
|
| ||
| Flago | Blazono | ||
| Administrado | |||
| Ŝtato | Latvio | ||
| Regiono | Livonio | ||
| Distrikto | Ogre | ||
| Urborajto ekde | 1928 | ||
| Poŝtkodo | 5001–5003 [+] | ||
| Telefonkodo | (+371) 650 | ||
| Kodo laŭ ISO | LV-067 | ||
| En TTT | Oficiala retejo [+] | ||
| Demografio | |||
| Loĝantaro | 22 872 (2022) [+] | ||
| Loĝdenso | 1 414 loĝ./km² | ||
| Geografio | |||
| Geografia situo | 56° 49′ N, 24° 36′ O (mapo)56.81694444444424.604722222222Koordinatoj: 56° 49′ N, 24° 36′ O (mapo) [+] | ||
| Areo | 16,18 km² (1 618 ha) [+] | ||
| Horzono | Orient-Eŭropa somera tempo [+] | ||
| |||
|
| |||
| Alia projekto | |||
 Vikimedia Komunejo Ogre, Latvia [+]
| |||
Ogre – latve, estas urbo en la regiono Livonio en la centro de Latvio, la centro de distrikto Ogre. Ogre situas 36 kilometrojn oriente de la ĉefurbo Rigo, borde de la riveroj Daŭgavo kaj Ogre. La urbo konsistas el tri partoj: Jaunogre ("nova Ogre"), Ogre (la urbocentro), kaj Pārogre ("apudrivera Ogre").
En la urbo ekzistas kultura centro, arta altlernejo kaj muziklernejo, 4 lernejoj.[1] El la ĉirkaŭ 23.000 loĝantoj de la urbo, 65% estas latvoj, 25% - rusoj, 4% - belorusoj, kaj 2% - ukrainoj kaj poloj.
Etimologio[redakti | redakti fonton]
La nomo de la urbo estis formita de la nomo de Ogre rivero, fluanta tra la urbo. La rivero unue estis menciita en la latina lingvo (Wogen)[2] en 1206 kaj povus esti origininta de la livone: voog - fluo, ondo, voogam - fluanta, ondetada.[3] Alia versio asocias ĝin kun la antikva balta vorto ungurs, kio signifas angilo.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Distrikto Ogre
- ↑ Heinrici Chronicon Livoniae (X. 4.): Appropinquante die statuto Lyvones armati ad colloquium iuxta fluvium Wogene c colliguntur. Seniores eciam de castro Holme, tocius mali exquisitores, ad eos navigio ascendunt et applicantes ad castrum Ykescolae e ipsos secum vocant. Arkivita el la originalo je 2015.01.03. Alirita 2015.05.08. Arkivigite je 2015-01-03 per la retarkivo Wayback Machine
- ↑ Alvre P. Eesti ja liivi keeleaines Henriku Liivimaa kronikas. Keel ja kitjandus, 1985, Nr.1, lk.34. (estone)