Alfonso la 1-a (Aragono)

Alfonso la 1-a
reĝo de Aragono kaj Pamplono
Persona informo
Naskonomo	Alfonso Sánchez
Naskiĝo	1-an de januaro 1073 (1073-01-01) en Aragonio
Morto	7-an de septembro 1134 (1134-09-07) (61-jaraĝa) en Poleñino, Aragonio
Tombo	Chapel of Saint Bartholomew (Huesca) (en) vd
Lingvoj	mezepoka aragona lingvo • hispana vd
Ŝtataneco	Aragonio Reĝlando Pamplono vd
Subskribo
Familio
Dinastio	Jiménez dynasty • Reĝa Domo de Aragono vd
Patro	Sancho Ramírez (en) vd
Patrino	Felicia of Roucy (en) vd
Gefratoj	Ramiro la 2-a de Aragono, Petro la 1-a de Aragono kaj Fernando Sánchez (en) vd
Edz(in)o	Urraca la 1-a (1109 (Gregoria)–1115) vd
Infanoj	sen valoro vd
Profesio
Alia nomo	el Batallador • el Bataller • Borrokalaria vd
Okupo	reganto Miles Christianus (en) vd
Verkado
Verkoj	Testament of Alfonso I of Aragon and Pamplona vd
Postenoj Postenoj King of Castile (Iure uxoris) (en) (1109–1115) King of León (iure uxoris) (en) (1109–1115) king of Galicia (jure uxoris) (en) (1109–1115) Count of Ribagorza (en) (1104 (Gregoria)–1134 (Gregoria)) reĝo de Aragono (1104–1134) King of Pamplona (en) (1104–1134) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj

Alfonso la 1-a de Aragono (naskiĝis ĉ. 1073, mortis en Poleñino, Aragono, la 7-an de septembro 1134), nomata La Batalanto, estis reĝo de Aragono kaj Pamplono inter 1104 kaj 1134. Filo de Sanĉo Ramirez (reĝo de Aragono kaj Pamplono inter 1063 kaj 1094) kaj Felicia de Roucy, entroniĝinta post la morto de sia duonfrato Petro la 1-a.

Alfonso elstaris en la batalado kontraŭ la islamanoj kaj duobligis la teritorion de la reĝlandoj de Aragono kaj Pamplono post la decida kaj ŝlosila konkero de Zaragozo. Portempe, kaj danke al lia geedzeco kun Urraca 1-a de Leono, li regis super Leono, Kastilio kaj Toledo kaj estis nomita inter 1109-1114 "imperiestro de Leono kaj reĝo de la tuta Hispanio" aŭ "imperiestro de ĉiuj Hispanioj", ĝis la nobela opozicio pelis la nuligon de la geedzeco. La eĥoj de liaj venkoj transiris la limojn. Liaj kampanjoj kondukis lin al la sudaj urboj de Kordovo, Granado kaj Valencio kaj trudis al la islamanoj severajn malvenkojn en Valtierra, Cutanda, Arnisol aŭ Cullera.

Ĉe lia morto, kaj en kio estas unu el la plej kontestataj epizodoj de lia vivo, li testamentis siajn regnojn al militaj ordenoj, kio ne estis akceptita de la nobelaro, kiu elektis lian fraton Ramiro la 2-a, la Monaĥo, en Aragono kaj García Ramírez, la Restaŭranto, en Navaro, dividante tiel lian reĝlandon.

Privata kuracisto de li estis eble Petrus Alfonsi.