Disfendo inter Tito kaj Stalin
La Disfendo inter Tito kaj Stalin, aŭ Disfendo inter Jugoslavio kaj Sovetunio, estis konflikto inter la gvidantoj de Jugoslavio kaj Sovetunio, kio rezultigis elpelon de Jugoslavio el la Informigburoo de komunistaj kaj laboristaj partioj (Kominform) en 1948. Ĉi tio estis la komenco de la Informbiro-periodo, markita de malbonaj rilatoj kun Sovetunio, kiu finiĝis en 1955.
Sovetunio konsideris la Disfendo inter Jugoslavio kaj Sovetunio kaŭzita de la malleĝeco de Jugoslavio al Sovetunio, dum en Jugoslavio kaj Okcidenta Bloko ĝi estis prezentita kiel la nacia fiero de Josip Broz Tito kaj la rifuzo submetiĝi al la volo de Joseph Stalin fari Jugoslavion Sovetia satelito. Akademiano Peroviĉ konsideris la kaŭzon de la malakcepto de Stalin de la planoj de Tito absorbi la Albana Socialisma Popola Respubliko kaj la Reĝlando Grekio en kunlaboro kun la Popola Respubliko Bulgario, tiel kreante potencan orient-eŭropan blokon ekster la kontrolo de Moskvo, kiel la Federacio de Balkanoj.[1]
Kunteksto[redakti | redakti fonton]
Dum la dua mondmilito, Jugoslavio estis okupita de la Akso. La okupantaj potencoj kontraŭstaris plurajn rezistajn grupojn; la komunisma rezisto, gvidata de marŝalo Josip Broz Tito, estis la plej granda kaj ekkontrolis la landon antaŭ 1945, kun minimuma sovetia interveno. Tiutempe Tito estis lojala al Moskvo.
La gvida rolo de Tito en liberigado de Jugoslavio ne nur multe plifortigis sian pozicion en sia partio kaj inter la jugoslavaj homoj, sed ankaŭ igis lin pli insista, ke Jugoslavio akiros pli da loko por sekvi siajn proprajn interesojn ol aliaj estroj de la Orienta Bloko, kiuj havis pli da kialo ( kaj venis sub pli da premo) rekoni sovetiajn klopodojn por helpi ilin liberigi siajn proprajn landojn de Aksa kontrolo. Ĉi tio jam kaŭzis iom da frotado inter la du landoj antaŭ ol la Dua Mondmilito eĉ finiĝis. Kvankam Tito estis formale aliancano de Stalin post la Dua Mondmilito, la sovetianoj starigis spionan ringon en la jugoslava partio jam en 1945, rezultigante malkomfortan aliancon.[2]
En la tuja sekvo de la dua mondmilito okazis pluraj armitaj incidentoj inter Jugoslavio kaj la Okcidenta Bloko. Post la milito, Jugoslavio sukcese kaptis la teritorion de Istrio, same kiel la urbojn Zadar kaj Rijeko, kiuj formis parton de Italio de la 1920-aj jaroj. Ĉi tiu movo profitis rekte al la slavaj loĝantaroj de la regionoj (tĉefe kroatoj kaj slovenoj). Jugoslava gvidado celis ankaŭ enmeti Trieste en la landon, kiu kontraŭstaris la okcidentajn aliancanojn kaj de Stalin. Ĉi tio kaŭzis plurajn armitajn incidentojn, precipe batalantojn de jugoslavaj aviadiloj mortpafantaj usonajn transportajn aviadilojn, kaŭzante kolerajn kritikojn de Okcidento kaj de Stalin. De 1945 ĝis 1948, almenaŭ kvar usonaj aviadiloj estis buĉita.[3] Stalin kontraŭstaris ĉi tiujn provokojn, ĉar li sentis, ke Sovetunio ne estis preta al Okcidento en malferma milito tiel baldaŭ post la perdoj de la dua mondmilito.
Krome Tito malkaŝe subtenis la komunisman flankon en la Greka Enlanda Milito, dum Stalino konservis sian distancon, konsentinte kun Winston Churchill ne subteni la komunismon tie kun laInterkonsento pri Churchill-Stalin pri Balkano. Tito planis sorbi Albanion kaj Grekion kunlabore kun Bulgario, tiel starigante potencan Orient-Eŭropan blokon ekster la kontrolo de Moskvo. Stalin ne povis toleri tiun minacon.[1]
Unua Kominformo[redakti | redakti fonton]
Tamen la mondo ankoraŭ vidis la du landojn kiel la plej proksimaj de aliancanoj. Tio evidentiĝis ĉe la unua kunveno de la Kominformo en 1947, kie la jugoslavaj reprezentantoj estis la plej striktaj kritikoj de la naciaj komunistaj partioj rigarditaj kiel nesufiĉe dediĉitaj al la kaŭzo, specife la italaj kaj francaj partioj por okupiĝi pri koalicia politiko. Ili tiel esence argumentis sovetiajn poziciojn. La ĉefsidejo por Cominform eĉ estis starigita en Beogrado. Tamen ĉio ne rezultis bone inter la du landoj, pro kelkaj disputoj.
Ekskurso al Moskvo[redakti | redakti fonton]
La frotado, kiu kondukis al la finfina disigo, havis multajn kaŭzojn, multaj el kiuj povas esti finfine ligitaj al la regiona fokuso de Tito kaj lia rifuzo akcepti Moskvon kiel la supera komunisma aŭtoritato. La jugoslavoj opiniis, ke la akciaj kompanioj favoritaj en Sovetunio ne estis efikaj en Jugoslavio. Krome, la deplojo de Tito en Albanio por eviti ke la civila konflikto en Grekio disvastiĝu en najbarajn landojn (inkluzive de Jugoslavio), efektivigita sen konsultado de la sovetianoj, forte kolerigis Stalin.
Stalin ankaŭ estis ĉagrenita de la aspiroj de Tito kunfandi Jugoslavion kun Bulgario (kaj tial krei veran Landon de la Sudslavoj, aŭ Granda Jugoslavio), ideo kun kiu li konsentis teorie, sed kiu ankaŭ okazis sen antaŭa sovetia konsultado. Li alvokis du el la oficialuloj de Tito, Milovan Đilas kaj Edvard Kardelj,al Moskvo por diskuti ĉi tiujn aferojn. Rezulte de ĉi tiuj interparoloj, Đilas kaj Kardelj konvinkiĝis, ke jugoslaviaj-sovetaj rilatoj jam atingis malfeliĉon.[1]
Interŝanĝo de leteroj[redakti | redakti fonton]
Inter la vojaĝo al Moskvo kaj la dua kunveno de la Kominformo, la Komunista Partio de Sovetunio kaj la Ligo de Komunistoj de Jugoslavio (LKJ) interŝanĝis serion da leteroj detaligantaj siajn plendojn. La unua letero de la KPdS, la 27an de marto 1948, akuzis la jugoslavojn de denigrado de sovetia socialismo per deklaroj kiel "socialismo en Sovetunio ĉesis esti revolucia". Ĝi ankaŭ asertis, ke LKJ ne estas sufiĉe demokratia, kaj ke ĝi ne agas kiel avangardo, kiu kondukos la landon al socialismo. Stalin replikis, "ni ne povas konsideri ĉi tiun specon de organizo de la Komunista Partio kiel vere marksisma-leninisma aŭ bolŝeviko. Oni ne sentas politikon pri klasbatalo en la jugoslava partio."
La respondo de LKJ la 13an de aprilo estis forta neado de la sovetiaj akuzoj, ambaŭ defendante la revolucian naturon de la partio, kaj reasertante ĝian altan opinion pri Sovetunio. Tamen, la LKJ rimarkis ankaŭ, ke "kiom ajn ĉiu el ni amas la landon de socialismo, Sovetunio, li povas en neniu kazo malpli ami sian propran landon malpli." La sovetia respondo la 4an de majo admonis la LKJ pro ne povi agnoski kaj korekti siajn erarojn, kaj daŭre akuzis la LKJ pri esti tro fiera pri iliaj sukcesoj kontraŭ la germanoj, subtenante ke la Ruĝa Armeo "savis ilin de detruo". La respondo de la LKJ la 17an de majo reagis akre al sovetiaj provoj devalori la sukceson de la jugoslava rezista movado, kaj sugestis, ke la afero estu solvita en la kunveno de la Kominformo okazonta en junio.[4]
Dua Kominformo[redakti | redakti fonton]
Tito eĉ ne ĉeestis la duan kunvenon de la Kominformo, timante, ke Jugoslavio estos malkaŝe atakita. La 28an de junio, la aliaj membro-landoj forpelis Jugoslavion, citante "naciismajn elementojn", kiuj "sukcesis dum la pasintaj kvin aŭ ses monatoj atingi regantan pozicion en la gvidado" de LKJ. La rezolucio avertis Jugoslavion, ke ĝi estis survoje al burĝa kapitalismo pro siaj naciismaj, sendependecaj pozicioj.
Rezulto[redakti | redakti fonton]
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Titoismo.La elpelo efikis Iugoslavion el la internacia asocio de socialismaj ŝtatoj. Post la elpelo, Tito subpremis tiujn, kiuj subtenis la rezolucion, nomante ilin "Kominformistoj". Multaj estis senditaj al gulago-simila malliberejo ĉe Goli otok ("Arida Insulo"). Inter 1948 kaj 1952, Sovetunio instigis siajn aliancanojn rekonstrui siajn militajn fortojn - precipe Hungara Popola Respubliko, kiu estis la ĉefa forto en ebla milito kontraŭ Jugoslavio.
Moskvo denuncis titoismon kiel herezon, kiu diris, ke komunistaj landoj devas fari nacian vojon al socialismo malsama al tiu de Sovetunio. Trans Orienta Eŭropo, komunistaj gvidantoj suspektitaj pri Tito-similaj tendencoj estis purigitaj per por-Moskvaj elementoj.
Post la morto de Stalin kaj la repudiado de siaj politikoj fare de Nikita Ĥruŝĉov, paco fariĝis kun Tito kaj Jugoslavio reakirita en la internacian fratecon de socialismaj ŝtatoj. Tamen la rilatoj inter la du landoj neniam estis komplete rekonstruitaj; Jugoslavio daŭre farus sendependan kurson en monda politiko, malhelpante la influon de kaj okcidento kaj oriento. La Jugoslava Popola Armeo subtenis du oficialajn defendajn planojn, unu kontraŭ NATO-invado kaj alia kontraŭ Varsovia Traktato
Tito uzis la eksterlandon de Sovetunio por akiri usonan helpon, kaj ankaŭ por krei la Movado de Nealiancitaj Landoj, en kiu Jugoslavio estis ĉefa forto.[5]
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Jeronim Perovic, Disfendo inter Tito kaj Stalin
- ↑ Richard West, Tito (1994)
- ↑ Aeraj Venkoj de Jugoslava Aera Forto
- ↑ Dennison Rusinow. (1978) The Yugoslav Experiment 1948-1974. U. of California Press, p. 28.
- ↑ (1990) Yugoslav-American economic relations since World War II. Duke University Press Books. ISBN 0-8223-1061-9.