Francesco Puccinotti
| Francesco Puccinotti | |||||
|---|---|---|---|---|---|
.png) "Historio de la Medicino", verko eldonita en Livorno, en 1855.
| |||||
| Persona informo | |||||
| Francesco Puccinotti | |||||
| Naskiĝo | 8-an de aŭgusto 1794 en Urbino, Italio | ||||
| Morto | 8-an de oktobro 1872 en Firenze, Italio | ||||
| Tombo | Baziliko Santa Croce  vd
| ||||
| Lingvoj | itala vd | ||||
| Ŝtataneco | Reĝlando Italio (1861–1872) vd
| ||||
| Alma mater | Universitato de Pizo Universitato de Florenco Universitato de Macerata | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | filozofo politikisto kuracisto patologo vd
| ||||
| Aktiva en | Romo vd | ||||
| |||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Franĉesko Puĉinoto estis itala filozofo, kuracisto, beletristo, patologo kaj aŭtoro pri Medicinaj Verkoj. Li diplomiĝis en Romo en 1816 kaj tiam estis dungita por instrui klinikan kaj krimmedicinon en la universitatoj de Macerata, Pizo kaj Florenco.[1] Li famiĝis precipe pro la medicina-socia orientiĝo, kiun li ekde sia tempo intencis sin dediĉi al la klinika instruado. Menciindas liaj studoj pri la demando rilate al la rizkampoj kaj malutilaj febroj, same kiel liaj observoj pri inflamo kaj nervaj malsanoj. En la kampo de la publika kaj jura medicino li faris ankaŭ rimarkindajn malkovrojn inter kiuj ni mencios la proponon pri nova docimazio[2]. Li ankaŭ estis eminenta historiisto de la medicino, la fondinto de hipokrata observado kaj viro kun vaste ĝenerala kulturo.
Biografio
[redakti | redakti fonton]_2.png)
Post studado ĉe la regulaj klerikoj, en 1811 li estis akceptita en la armea kolegio de Pavio. Li tiam translokiĝis al Romo kie li dediĉis sin al la studo de medicino sekvante la lecionojn de la bonkonata klinikisto Giuseppe De Mattheys. Post diplomiĝo pri medicino, li praktikis medicinon en la internlando de la Latio, studinte la petekiajn febrojn[3] kiuj furiozis en tiu areo.
Por siaj studoj li akiris la katedron de Anatomio kaj Fiziologio en Urbino, kaj tiam instruis Patologion kaj Krimmedicinon en Macerata ĝis 1831, jaro en kiu, post partopreni en la ribeloj de la diplomatiaj misioj, li estis forigita de la urbo kaj estis malhelpita praktiki medicinan profesion en tiu regiono.
Li tiam translokiĝis al la pli liberala Toskanio kie, en 1838, li akiris la katedron de Higieno ĉe la Universitato de Pizo. Ĉi tie li profundigis siajn studadojn pri civila medicino kaj iĝis la protagonisto de multaj kulturaj kaj sciencaj debatoj en la loka Universitato (li estis sekretario de la medicino-sekcio ĉe la pizanaj kaj florentinaj kongresoj de italaj sciencistoj).
En 1843 la grandduko Leopoldo la 2-a de Toskanio inkludis lin en komisionon komisiitan pri la studado de la hipotezo de enkondukado de rizkulturoj en la pizan marbordon sub la vidpunkto de la civila medicino. Li elmontris siajn analizojn en la eseo "Pri rizkulturoj en Italio kaj ilia enkonduko en Toskanio" en la sama jaro 1843: konkludoj kiuj estos la bazo de la Regularo pri rizkultivado en Toskanio ekde septembro 1849.
En la lastaj jaroj pasigitaj en Pizo li akiris la katedron de Historio pri Medicino, kiun li konservis eĉ kiam li translokiĝis al Florenco. En tiuj jaroj li renkontis "Pietro Siciliani"-on, sian studenton, kun kiu li konservis konstantan rilaton de amikeco kaj kunlaboro. Li mortis en Florenco en oktobro 1872 kaj estis entombigita en la Pinti Cemetery fare de la Ven. pro liaj meritoj, en 1886, li estis translokigita kaj entombigita en la Baziliko de Sankta Croĉe.
Puccinotti estis medicina historiisto, sed ekzistas aliaj aspektoj de lia kompleksa personeco: li estis fiziologo, klinikisto, jurmedicino, leterulo (frata amikeco kun Giacomo Leopardi), filozofo, sociologo kaj politikisto.
Lia vivo okazis inter la napoleonaj konkeroj kaj la proklamo de Romo kiel ĉefurbo, periodo de profundaj ideologiaj dividoj. La merito esti subteninta la bezonon de medicina protekto de laboristoj kaj esti indikinta la estontecon de medicino en sia higiena kaj socia evoluo ne estu preterlasita.
Verkaro
[redakti | redakti fonton]- Della sapienza d'Ippocrate e della necessita di ristabilire la medicina ippocratica in Italia, 1831
- Patologia induttiva, 1834
- Annotazioni cliniche sul cholera-morbus e su le malattie epidemiche e contagiose, 1835
- Lezioni sulle malattie nervose per servire di prolegomeni ad un trattato completo..., 1836
- Aretéo Cappadocia. Delle cause dei segni e della cura delle malattie acute e croniche, 1836
- Delle cause dei segni e della cura delle malattie acute e croniche, Areteo de Kapadocio, 1836
- Dialoghi intorno alla teoria della flogosi di Giovanni Rasori e intorno alle principali teorie mediche dominanti oggi in Italia, 1837
- Storia delle febbri intermittenti perniciose, 1838
- Esperienze sulla esistenza e le leggi delle correnti elettro-fisiologiche negli animali a sangue caldo, Luigi Pacinotti, 1839
- Patologia induttiva proposta come nuovo organo della scienza clinica, 1841
- Sulle cause della epidemia di Massa di Carrara, 1843
- Lezioni di medicina legale, 1847
- Storia della medicina, 1850
- Articolo estratto dall'Ingrassia giornale delle scienze mediche per la Sicilia, 1857
- Opere mediche, 1858
- L'addio di Fr. Puccinotti all'Università di Pisa, 1860
- Il Boezio ed altri scritti storici e filosofici, 1864
- Manuale ossia compendio pratico di medicina chirurgia farmacia e botanica per comodo delle missioni straniere di Pietro Antonacci..., 1864
- Lettere scientifiche e familiari, Alessandro Checcucci, 1877
- Lettere inedite del Leopardi e del Puccinotti, Giacomo Leopardi, 1885
Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]- Areteo de Kapadocio (85-138)
- Alessandro Checcucci (1803-1879)
- Luigi Pacinotti (1807-1889)
- Giacomo Leopardi (1798-1837)
- Leopoldo la 2-a de Toskanio (1797-1870)
- Pietro Siciliani (1832-1885)
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Treccani
- ↑ Doĉimazio estas la ekzameno de la pulmoj de novnaskito por determini ĉu la aero eniris en li kaj, tiamaniere, determini ĉu la infano naskiĝis vivanta aŭ ne.
- ↑ Petekio estas malgranda ruĝa punkto sur la korpo (sur la haŭto aŭ mukozoj), kaŭzita de malgranda hemoragio de sangaj vazoj. Kontraste al aliaj haŭtaj makuloj, petekoj ne malaperas aŭ klariĝas kiam premataj.