| „ Denove mi ĝojas pro la lasta eldono de «Stafeto», tiel zorge prezentata kaj senmakula, kiel ĉiam.
Nun, mi ne volas, nek pretendas malkovri tiun ĉi majstran verkon de K. Kalocsay. Lii, kiel hungaro ne influata de simpoziisma aŭ antisimpoziisma flanko kaj, krom tio, pro sia vasta escepta poligloteco, estas ĝuste tiu, kiu kapablas alporti senpartian lumon al la daŭra disputado pri la estanta kaj estinta participoj.
Li klare montras tion, kio estas vere internacie akceptebla aŭ ne. Pravigas, malaprobas kaj multfoje rimarkigas la diferencojn, kiam la nuancoj estas tiel
subtilaj ke ili preskaŭ samsignifas.
En «Vojaĝo inter la tempo» oni povas analizi la diversajn opiniojn de multaj el niaj plej bonaj lingvistoj kaj ties ekzemplojn, ne bezonante studi aŭ legi
la tutan vastan maron da verkoj kaj artikoloj ĝis nun aperintaj en Esperantujo.
Por tiuj, kiuj deziras perfektigi sian scion pri nia lingvo mi rekomendas la
verkon, ĉar «Vojaĝo inter la tempo», pro la multaj ekzercoj kaj diversaj opinioj, vere instruas. Ĝi esploras la du Ĉefajn specojn de verboj, imperfektivaj kaj rezultativaj, klarigas la Ata-formojn kiel komencita-nefinita ago kaj la Itaformojn per agofina signifo, kiel ĝenerale Zamenhof ĉiam faris kaj kies ekzemplojn ĝi defendas, klarigante dubojn kiam ili ŝajnas nekorektaj, ĉu pro miskompreno de verboj de daŭra ago kiuj postulas ATAn, ĉu kiam la ago ne daŭris plu ĉar ĝi jam plenumiĝis kaj nepre bezonas ITAn kaj ankaŭ kiam ĝi povas deveni el penseraro, preseraro aŭ malbona traduko el iu ajn lingvo.
Certe ke, kelkaj verboj, laŭ la vidpunkto, povas esti rigardataj kiel de daŭra ago aŭ ne kaj tio kreas malsamajn opiniojn; ankaŭ la perfektiveco de la verboj nature perfektivaj ne estas absoluta.
Eble, la duspeca uzo de la pasivo ne tro vokas la atenton de la esperantista plimulto. Ili eĉ ne konscias pri tio, tial ke, tre ofte, ambaŭ sistemoj postulas la samajn formojn kaj nur en relative malmultaj kazoj ili diverĝas, ne kolizias. Tiam oni povas bone klarigi la ĝustan signifon de la frazo, pere de helpvortoj... ek, ek de, fine, -ad-, preta, jam, ĵus, post, ankoraŭ, k.t.p. kaj ankaŭ per alia esprimmaniero.
La kialo kuŝas en tio, ke la signifo estu, laŭ eble, simpla kaj klara. Entute, estas malfacile eviti la influon de la nacia lingvo, eĉ inter bonaj, tre bonaj esperantistoj.
La verko, en plej objektiva formo, instruas kaj orientas. ” |
