Otto Paetz
Otto PAETZ (naskiĝinta la 22-an de januaro 1914 en Reichenbach, mortinta la 12-an de februaro 2006 en Zella-Mehlis) estis germana pentristo.
Vivo[redakti | redakti fonton]
La trejnita dekoracipentristo frekventis inter 1935 kaj 1939 en Vajmaro la Majstran lernejon pri metioj kaj konkreta arto. Dum la militaj jaroj (1941-1945) Paetz studis ĉe Walther Klemm ĉe Bauhaus-Universitato Vajmaro. Ankoraŭ malpost la milita maleksplodo li transloĝiĝis Vajmare, poste en la sudturingia urbeto Zella-Mehlis.
Paetz krom neligitajn verkojn faris ankaŭ librajn ilustraĵojn por la eldonejoj Aufbau Verlag en Berlino, por Greifenverlag en Rudolstadt kaj Mitteldeutscher Verlag en Halle (Saale) kaj Leipzig. Apud Erwin Görlach, Hans Neupert kaj Rolf Reimann (* 1924) li intertempe kunlaboris ene de la saminteresitula kolektivo Gruppe Junger Illustratoren.[1]
Paetz reprezantis tipe por la t.n. Vajmara pentrada skolo estante ano de la ĝenerala realismo. Famiĝis li - kiel Otto Knöpfer - danke al nigrablankaj pejzaĝbildoj. Inspirita de li estis ekz. Adolf Krause. Dum GDR-tempo spekteblis multaj verkoj de li ĉe transregionaj ekspozicioj, ekz. inter 1953 kaj 1988 ĉiam okaze de Deutsche Kunstausstellung (respektive Kunstausstellung der DDR). En 1971 oni aljuĝis al li la premion Kunstpreis der DDR[2] kaj (bronza versio) la tutrespublikan meritordonon Vaterländischer Verdienstorden. [3] La vajmara municipo honoris lin en 2004 per Weimar-Preis.[4] Lia naskiĝurbo igis lin honora civitano en 2004.[5]
Muzeoj kun verkoj de li (elekto)[redakti | redakti fonton]
- Kastela Muzeo (Arnstadt)
- Anger-muzeo (Erfurto)
- Otto-Dix-domo (Gera)
- Städtische Museen, Jena
- Sammlung Thüringer Kunst der Mühlhäuser Museen, Mühlhausen
- Muzeo Kastelo Sondershausen
- Urbomuzeo de Vajmaro
Verkoj (elekto)[redakti | redakti fonton]
- Hinterhof (tabulaĵo elmontrita en 1949 okaze de "2. Deutschen Kunstausstellung")[6]
- Mitteldeutsche Industrielandschaften (serio de akvafortoj, ĉ. 1958; gajnis la premion "Kunstpreis des FDGB")[7]
- LPG Merxleben (serio de akvafortoj, ĉ. 1962, pri kolĥozo) u. a.[8]
- Landschaften der ČSSR (serio, ĉ. 1962, pejzaĝoj el Ĉeĥoslovakujo)[9]
- Lesendes Mädchen (akvaforto, ĉ. 1964)[10]
- Porträt Fred Düren (krajondesegnaĵo, ĉ. 1964)[11]
- Kinderporträt (akvaforto, 1967)[12]
Literaturo[redakti | redakti fonton]
- Paetz, Otto. Ĉe: Dietmar Eisold (eld.): Lexikon Künstler der DDR. Verlag Neues Leben, Berlin, 2010, ISBN 978-3-355-01761-9, p. 685–686
- Rolf Luhn: Otto Paetz. Thüringen – Land und Leute. RhinoVerlag 2004, ISBN 3-932081-74-9
- Lothar Lang: Zum Schaffen des Grafikers Otto Paetz. Ĉe: Bildende Kunst, Berlin 1962, p. 437–441
- Friedrich Möbius: Begegnung mit dem Leben. Zum Schaffen des Weimarer Grafikers Otto Paetz. Ĉe: Bildende Kunst, Berlin 1967, p. 356–359
- Rainer Krauss: Es handelt sich eigentlich immer um das Leben. Zum Schaffen des Grafikers Otto Paetz. Ĉe: Bildende Kunst, Berlin 1984, p. 226–228
- Andreas Thorwirth: Otto Paetz – Ein Altmeister der Thüringer Graphik. Ĉe: Graphische Kunst; 50 (1998), p. 23–26
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- bilda/arĥitektura indekso
- Informoj pri Otto Paetz en katalogo de la Germana Nacia Biblioteko (germane)
- biografio, Saale-Galerie Saalfeld
- informoj ĉe la paĝaro de la naskiĝurbo
Notoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Jürgen Winter, Rolf Luhn: Kunstraum Thüringen. Glaux Verlag Christine Jäger, 1999, p. 1952
- ↑ "Kulturschaffende geehrt." Ĉe: Neue Zeit, 11.5.1971, p. 4
- ↑ Neues Deutschland, 28.2.1974, p. 5
- ↑ Rolf Luhn: "Verleihung des Weimar-Preises an Otto Paetz – Laudatio"
- ↑ "Otto Paetz Ehrenbürger." - Ĉe: Reichenbacher Anzeiger, februaro 2004
- ↑ katalogo
- ↑ "Aus dem Zyklus 'Mitteldeutsche Industrielandschaften'".
- ↑ katalogo
- ↑ katalogo
- ↑ katalogo
- ↑ katalogo
- ↑ katalogo