Patrino Kuraĝo kaj ŝiaj infanoj
| Mutter Courage und ihre Kinder | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| literatura verko | |||||
| Aŭtoroj | |||||
| Aŭtoro | Bertolt Brecht | ||||
| Lingvoj | |||||
| Lingvo | germana lingvo | ||||
| Eldonado | |||||
| Eldondato | 1949 | ||||
| Ĝenro | epika teatraĵo • dramo | ||||
| |||||
Patrino Kuraĝo kaj ŝiaj infanoj (germane Mutter Courage und ihre Kinder) estas teatraĵo de 1939 de la germana dramisto kaj poeto Bertolt Brecht (1898-1956), unu el la gvidantoj de germana ekzilliteraturo dum Nazia Germanio (Exilliteratur), kun konsiderinda kontribuo de la aktorino kaj verkistino Margareta Steffin.
La teatraĵo estas unu el la plej famaj teatraĵoj de Brecht. Ĝi estas konsiderita unu el la plej bonaj kontraŭmilitaj teatraĵoj de ĉiuj tempoj, kaj unu el la plej grandaj teatraĵoj de la 20-a jarcento.
La teatraĵo ricevis kvar gravajn teatrajn produktadojn, unue en Svislando en 1941, kaj en Germanio post la falo de la nazia reĝimo en 1949-1952, kiuj estis faritaj sub la inspektado aŭ direkto de Brecht. En 1959-1960, iom da jarojn post la morto de Brecht, la teatraĵo estis adaptita en filmon ĉefrolitan fare de lian vidvinon Helene Weigel.
Resumo[redakti | redakti fonton]
La teatraĵo okazas dum la Tridekjara Milito (1618-1648). La intrigo sekvas la okazaĵojn de Anna Firling, konata kiel "Patrino Kuraĝo" - ruza virino, vendistino en kantino de la sveda armeo, celkonscia gajni sian porvivaĵon de la milito. Dum la teatraĵo, ŝi perdas ĉiujn tri el siaj infanoj al la milito mem el kiu ŝi esperis profiti. Kiel la elekto de la malproksima periodo, kiu celis krei fremdecon kaj fremdiĝon, same estas la sinteno al la roluloj. La scenaro estas disvastigita dum 12 jaroj (1624 ĝis 1636), reprezentita en 12 aktoj. Kelkaj el ili permesas rigardeton de la agoj de Kuraĝo, sen lasi sufiĉe da tempo por la spektantoj por evoluigi sentojn de empatio kaj identigo direkte al iuj da la roluloj. La verkado de Brecht estas provo ilustri la hororojn de milito kaj la ideon ke en koruptaj tempoj, virtoj ne rekompencas siajn posedantojn. Brecht uzis la eposan strukturon por igi la spektantaron fokusiĝi pri la temoj prezentitaj en la teatraĵo anstataŭe de la roluloj kaj emocioj. La epopea teatro de Brecht diferencas de la greka tragedio: la rolulo de Patrino Kuraĝo ne estas tiu de nobla virino, kaj la fino de la teatraĵo ne igas la spektantaron deziri imiti ŝin.
La nomo de la ĉefrolulo, Patrino Kuraĝo, estas prenita de la pikareska romano de la 17-a-jarcenta germana verkisto Hans Jacob Christophel von Grimmelshausen, "La Vivrakonto de la Ĉeftrompanto kaj Vaganto Kuraĝo" ( Die Lebensbeschreibung der Erzbetrügerin und Landstörzerin Courasche), ankaŭ en kiu la ĉefrolulo supervivas la militon kun la helpo de intrigoj kaj konspiroj; Tamen, la rakonto estas ĉefe originala verko de Brecht, kunlabore kun Steffin.
Laŭ Brecht-tradukistoj Ralph Mannheim kaj John Willett, la teatraĵo, kiu prezentas "la gigantajn rezultojn de eŭropa milito kaj la blindecon de ĉiuj tiuj kiuj esperas profiti el ĝi, estis finita laŭ onia scio ene de monato; donita la preskaŭ kompleta foresto de skizoj aŭ ajnaj aliaj signoj de prepara esplorado, la teatraĵo estis sendube la produkto de precipe abunda dozo de inspiro."
