Viktor Vajda
| Viktor Vajda | |
|---|---|
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 1835 en  Aŭstra imperio, Transilvanio Kolozsvár
|
| Morto | la 7-an de julio 1916 en .svg){kind=small} Hungara reĝlando, .svg){kind=small} Aŭstrio-Hungario Makó
|
| Okupo | |
| Okupo | ĵurnalisto • literaturhistoriisto • tradukisto |
Viktor Vajda, laŭ la hungarlingve kutima nomordo Vajda Viktor estis hungara kritikisto, instruisto, redaktoro.
Viktor Vajda[1] naskiĝis en 1835 en Kolozsvár (Transilvanio, Aŭstra Imperio, nuntempa Cluj en Rumanio), li mortis la 7-an de julio 1916 en Makó (Hungara reĝlando, Aŭstrio-Hungario).
Biografio[redakti | redakti fonton]
Viktor Vajda akiris juran diplomon en jura akademio en Nagyszeben, poste li estis ĉefamilia edukisto en Kölcse. Baldaŭ li estis muzikkritikisto en Pest (urbo), sed li estis ankaŭ vojaĝisto. Inter 1887-1900 li estis instruisto en Kecskemét, sed li partoprenis ankaŭ en redaktoro de la loka gazeto. Li tre ŝatis vojaĝi, precipe al Francio.
Elektitaj kontribuoj[redakti | redakti fonton]
- G. Aimard: Les gambucinos (Kincskeresők) (tradukaĵo, 1865)
- Az utolsó szerelem (romano, 1873)
- Művészet világa. Évtized Sipos Antal magán zeneakadémiájának életéből. (1885)
- Kölcsey mint moralista (1896)
- Elveszett boldogság. Regényes korrajz Erdély történetéből. (1906)
Fontoj[redakti | redakti fonton]
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ https://opac-nevter.pim.hu/ro/record/-/record/PIM73648 hungarlingva datenaro de muzeo
