Ivan Ĉarota

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Polurinda artikolo
 Ĉi tiu artikolo bezonas poluradon, ĉar stilo kaj gramatiko ofte estas fuŝa.
La priskribo de la problemo troviĝas ĉi tie. Bonvolu ŝanĝi la enhavon por plibonigi la artikolon.
Ivan Ĉarota
Persona informo
Іван Аляксеевіч Чарота
Naskiĝo 16-an de septembro 1952 (1952-09-16) (71-jaraĝa)
en Lyščyki
Lingvoj rusa • serba • kroata • slovena • makedona • pola vd
Ŝtataneco Sovetunio • Belorusio vd
Alma mater Fakultato de Filologio de la Belorusia Ŝtata Universitato vd
Profesio
Okupo tradukisto • literatursciencisto • literaturkritikisto • slavisto • kulturhistoriisto • publika konato • universitata instruisto vd
Laborkampo literaturscienco • kritiko vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Ivan Alexeyevich Charota (beloruse Іван Аляксеевіч Чарота; Lishchiky, 16 septembro 1952) estas belorusa literatura kritikisto, slavisto, historiisto de kulturo, tradukisto, publika figuro. Charota estas kuracisto en filologiaj sciencoj (1998) kaj profesoro (1999). En 2003, li ricevis la premion de la Belorusa Respubliko "Por spirita reviviĝo". Li ankaŭ estas fremda membro de la Serba Akademio de Artoj kaj Sciencoj (2009)).[1] Li estas membro de la Asocio de Verkistoj de Belorusujo, de la Asocio de Verkistoj de Rusujo kaj de la Asocio de Verkistoj de Serbio.

Biografio[redakti | redakti fonton]

Li naskiĝis la 16 de septembro 1952 en la vilaĝo Lishchiky en Kobrin regiono en la provinco de Brest soveta Belorusio.

De 1969 al 1974 li studis en la Departemento de rusa lingvo kaj literaturo en la Fakultato de Filologio de la Nacia Universitato de Belorusio. Kiam li diplomiĝis, li laboris dum tri jaroj kiel profesoro en mezlernejo Pallaskishk en Vornov regiono en la provinco Grodno. En 1977, la Nacia Universitato de Belorusio dungis lin kiel profesoro - asociita profesoro, kaj post defendis tezon doctoral (lia studoj daŭris de 1991 al 1994 ), ŝi iĝis la kapo de la lastatempe formita Seĝo de slavaj studoj (Slovena literaturo). Kandidato disertaĵo "Творчество М. А. Шолохова и литературный процесс Югославии (1956-1968)", defendis la Leningrado Instituto en 1986 kaj lia tezo doctoral "Беларуская літаратура ХХ стагоддзя і працэсы нацыянальнага самавызначэння" defendis ĉe la Universitato naciaj Belorusio en Minsko en 1998.[2]

Sciencaj verkoj kaj libroj[redakti | redakti fonton]

Liaj sciencaj interesoj, Ivan Charota direktis ilin ĉefe al la literaturo kaj kulturoj de la slovena popolo. Esplorante ĝiajn genetikajn, tipajn kaj konkretajn rilatojn, ĝi fariĝis "jugoslava" gvidanto de Belorusujo, tre aŭtoritata specialisto en la kampo de kompara literaturo kaj kulturologio, aŭtoro de 600 sciencaj verkoj, inter kiuj la sekvaj libroj elstaras: «Беларуская савецкая літаратура за мяжой» (Мінск, 1988 – у сааўтарстве), «Пошук спрадвечнай існасці: Беларуская літаратура ХХ стагоддзя ў працэсах нацыянальнага самавызначэння» (Мінск, 1995), «Сербская Праваслаўная Царква» (Мінск, 1998), «Беларуская мова і Царква» (Мінск, 2000), «Косовская битва продолжается» (Мінск, 2000), «Антологија белоруске поезије», (Београд: 1993; 2-е выданне – 2012), «Югаславянскія казкі» (Мінск, 1999), «Антологија лирике источних Словена” (Београд, 2000), «Насустрач Духу. Анталогія беларускай хрысціянскай паэзіі» (Мінск, 2001), «Насустрач Духу. Анталогія беларускай хрысціянскай прозы» (Мінск, 2002), «Слово и Дух. Антология русской духовной поезии ХХ –ХХ вв.» (Минск, 2003, 2005, 2010), “Ні на небе, ні на зямлі.Казкі славянскіх народаў” (2013), «Српска књижевност. Антологија текстова. Књ.І -V» (Мінск, 2002-2007 – на сербскай мове), “Тэорыя і практыка мастацкага перакладу” (Мінск, 2012), “Испод крила роде. Антологија савремене белоруске поезије” (Подгорица, 2014), “Беларусы пра Сербію-Югаславію” (Мінск, 2015, « Белорусија и Србија: Трагом узајамног упознавања и деловања“(Шабац, 2016).[3]

Metodologia-scienca sfero[redakti | redakti fonton]

Profesoro Charota estas membro de la 11 redakciaj oficejoj de la gazetoj (6 fremduloj), estas la scienca konsilisto de la Belarusian Encyclopedia, la sekretario de la Biblia Komisiono de la Belarusian Ekszarhata de la Rusa Ortodoksa eklezio kaj la plenuma redaktoro de la revuo "Ortodokseco". (Праваслаўе).

En la metodologia-scienca sfero, la profesoro kompilis jenajn manlibrojn: «Советская литература в связях и взаимодействиях: Начала сравнительного и системного анализа» (Мінск, 1989), «Мастацкі пераклад на беларускую мову : Асновы тэорыі і практычныя рэкамендацыі» (Мінск, 1997), «Югаславянскія літаратуры і культуры» (Мінск, 1999 – у сааўтарстве), Праграма «Гісторыя славянскіх літаратур» (2000), «Гісторыя сербскай літаратуры. Практыкум» (2007).[4]

Tradukada laboro[redakti | redakti fonton]

Li estas membro de la Asocio de Verkistoj de la Kuniĝo de Sovetiaj Socialismaj Respublikoj (tio estas, de la Asocio de Verkistoj de Belorusio), kiel Serbio kaj Rusio; aktive ĝi aperas en la gazetaro kiel literatura kritikisto, kritikisto, eseisto, publicisto. Pli ol dudek kvin jaroj estas ĉe la fronto de la fako de arta tradukado kaj literaturaj rilatoj de la Asocio de Verkistoj de Belorusio, estas dediĉita al la traduko de serba, kroata, slovena, makedona, pola kaj aliaj lingvoj al belorusa kaj rusa, ankaŭ la traduko de belorusa kaj rusa al serba. Liaj atingoj inkludas pli ol 1200 presitaj tradukoj, inkluzive de pli ol 70 literaturaj eldonoj, inter kiuj estas la verkoj de famaj verkistoj kiel ekzemple: Pavlo (serba patriarko), Nikolaj Velimirović, Justin Popovic, Marko Markovic, Tadej Štrbulović, Ivo Andrić, Branislav Nuŝiĉ, Rade Drainac, Dobrica Ćosić, Nevena Vitošević Ćeklić, Zoran Gavrilović, Mira Radojević, Ljubodrag Dimić, Momir Lazić, Dragan Lakićević, Dragoslav Mihailovic, Grozdana Olujić, Goran Petrović, Ljiljana Habjanović-Djurović, Beno Zupančić, Prežihov Voranc, Josip Jurčič, Drago Jančar kaj aliaj. Li estas la fondinto, aŭtoro kaj tradukisto de la "Сербскае багаслоўе ХХ стагоддзя" serio en kiu ili jam lasis pli ol kvardek libroj. Kolekto de popularaj fabeloj serboj, kiuj Profesoro Charota tradukitaj en Belorusa "Мовы ўсяго жывога: Сербскія народныя казкі" (Мінск: Мастацкая літаратура, 2007), estis proklamita kiel la plej bela libro en Belorusio en la kampo de tradukado en la jaro 2008 kaj estis aljuĝita Nacia Premio.[5]

Li estas unu el la fondintoj de la "Komitato de subteno por la serboj kaj montenegraj" kaj la publika organizo "Belorusio - la fratino de Serbio", la plenuma vicprezidanto de la asocio "Belorusujo - Jugoslavio" kaj la prezidanto de la asocio "Belorusio - Serbio kaj Montenegro. "

Premioj[redakti | redakti fonton]

  • Premio de la Respubliko de Belorusio "Por spirita reviviĝo" (2003)
  • Internacia Premio de la nomo K. Ostroški (Polonio, 1999)
  • Internacia Premio de la nomo Fiódor Dostoievski (Serbio), 2007(liverita en 2012)
  • Premio de la Asocio de Verkistoj de Serbino 2000)
  • Premio de la revuo "Reality" (Belgrado, 2000), 2006).
  • Internacia Premio de Ortodoksa Literaturo "La Virgulino de la Tri Manoj" (la serba fonduso de Ivanka Milošević - Chicago, Usono 2011)
  • Internacia Literatura Premio de la nomo Rade Drainac (Serbio), 2014)
  • Internacia Premio de la Fondaĵo Karić (Serbio), 2014)
  • Medalo Вялебны Сергій Раданежскі tria grado (la Rusa Ortodoksa Eklezio, 2002)
  • Medalo Conmemorativa de la Asocio de Verkistoj Eslovacos (2003).
  • Sankta Medalo Sava de la tria grado (2004)
  • Ora signo de la Komunumo Eduk-Kultura de Serbio (2008)
  • Medalo de Sanktulo Kýрыл Тураўскі de la dua grado (la Belorusa Ortodoksa Eklezio, 2012)
  • Arĝenta medalo "Por la meritoj" Serbio, 2014)
  • Medalo Александр Пушкин (la Rusio, 2015)[6]
  • Premio Belorusio "Por spirita reviviĝo" (2019)[7]

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ Чланови. Alirita 6. 3. 2019.
  2. ↑ Іван Чарота атрымаў ордэн свяціцеля Кірыла Тураўскага. Alirita 6. 3. 2019.
  3. ↑ БЕЛОРУСИЈА И СРБИЈА. Центар академске речи. Arkivita el la originalo je 2019-05-25. Alirita 6. 3. 2019. Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2019-05-25. Alirita 2019-05-30.
  4. ↑ ШЛЯХІ СТАНАЎЛЕННЯ. Alirita 6. 3. 2019.
  5. ↑ Служэнне словам і справай. Alirita 6. 3. 2019.
  6. ↑ Указ Президента РФ. Alirita 6. 3. 2019.
  7. ↑ Перакладчыкі Бібліі на родную мову ўшанаваны высокай узнагародай. Arkivita el la originalo je 2021-02-19. Alirita 6. 3. 2019. Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2021-02-19. Alirita 2019-05-30.

Bibliografio[redakti | redakti fonton]

  • Чарота, Иван. (2017) Белоруско-српски односи као научни проблем : [приступна беседа одржана у САНУ, 26. октобра 2015. године]. Београд: САНУ, p. 55–68.
  • Гардзіцкі А.К. Чарота Іван Аляксеевіч // Беларускія пісьменнік:Даведнік. Мінск,1994.С.584.
  • Гарэлік Л.М, Махнач Т.М. Чарота Іван //Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. Т. 6. Мінск, 1995. С. 275 – 277.
  • Ляшук В.Я., Снітко Г.Н. Літаратура Берасцейшчыны. Брэст, 1999. С.326, 368.
  • Трус М. В. Чарота Іван Аляксеевіч // Беларуская Энцыклапедыя. У 18 т. Т. 17. Мінск, 2003. С.245.
  • Б.п. Чарота Иван Алексеевич // Регионы Белоруссии. Энциклопедия. Т.1. Кн. 2. Минск, 2009. С. 453.
  • Б.п. // Філалагічны факультэт. Да 70-годдзя заснавання. Мінск : БДУ, 2009. С. 133-136.
  • Сибиновић М. Чарота Иван // Енциклопедија српског народа. – Београд, 2008. С.1249.
  • Навойчык П. Чарота Іван Аляксеевіч // Гісторыя славянскіх літаратур і праблемы іх параўнальнага вывучэння: тэорыя і практыка. – Мінск, 2015.С. 141-142.
  • Штэйнер І. З любоўю да славянскага пісьменства // Полымя.2017, №9. С. 39-42.
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Ivan_Ĉarota&oldid=8687521"