Luce Irigaray

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Luce Irigaray
Persona informo
Naskiĝo 3-an de majo 1930 (1930-05-03) (93-jaraĝa)
en Blaton
Lingvoj franca
Ŝtataneco Belgio • Francio
Alma mater Katolika universitato de Loveno • Universitato de Parizo 8
Okupo
Okupo filozofo • lingvisto • universitata instruisto • aktivisto pri virinaj rajtoj • psikoanalizisto
v • d • r

Luce IRIGARAY (3a de majo 1930) estas belgi-devena franca feministino, filozofo, lingvisto, psikolingvisto, psikoanalizisto kaj kultura teoriulo kiu ekzamenis la uzojn kaj misuzojn de lingvaĵo rilate al virinoj.[1] La unua kaj plej bone konata libro de Irigaray, publikigita en 1974, estis Speculum. De l’autre femme (1974), kiu analizas la tekstojn de Freud, Hegel, Platono, Aristotelo, Descartes kaj Kant tra la lenso de falocentrismo. Irigaray estis aŭtoro de verkoj kiuj analizas multajn pensulojn, kiel Ce sexe qui n’en est pas un (1977)[2] kiu studas la verkaron de Jacques Lacan kaj politikan ekonomikon en Passions élémentaires (1982), kiu povas esti legata kiel respondo al artikolo de Maurice Merleau-Ponty nome “Interplekto—La kiasmo” en Le Visible et l'invisible,[3] kaj L’Oubli de l’air – chez Martin Heidegger (1999) en kiu Irigaray kritikas la emfazon de Heidegger al tero kiel elemento de grundo de la vivo kaj lian diskurson kaj "forgeson" de aero.[4]

Irigaray estas konata pro sia uzado de tri diversaj manieroj[5] en sia esplorado pri la naturo de genro, lingvo kaj identeco, kiuj estas analiza, esea kaj lirikpoezia.[6] Aktuale, ŝi estas aktiva en la Virina Movado kaj en Francio kaj en Italio.[7]

Verkoj[redakti | redakti fonton]

  • Le Langage des déments, Mouton / De Gruyter, 1973.
  • Speculum. De l’autre femme, Éditions de Minuit, 1974.
  • Ce sexe qui n’en est pas un Éditions de Minuit, 1977.
  • Et l’une ne bouge pas sans l’autre Éditions de Minuit, 1979).
  • Amante marine de Friedrich Nietzsche Éditions de Minuit, 1980.
  • Le Corps à corps avec la mère, La Pleine lune, 1981.
  • Passions élémentaires, Éditions de Minuit, 1982.
  • L’Oubli de l’air – chez Martin Heidegger, Éditions de Minuit, 1983.
  • La Croyance même, Éditions Galilée, 1983).
  • Éthique de la différence sexuelle, Éditions de Minuit, 1984.
  • Parler n’est jamais neutre, Éditions de Minuit, 1985.
  • Sexes et Parentés, Éditions de Minuit, 1987.
  • Le Temps de la différence. Pour une révolution pacifique, LGF, kol. «Le Livre de poche. Biblio», 1989.
  • Sexes et genres à travers les langues, Grasset, 1990.
  • Je, tu, nous. Pour une culture de la différence, Grasset, 1990 ; LGF., kol. «Le Livre de poche. Biblio» no 4155, 1992.
  • J’aime à toi, Grasset, 1992.
  • Être deux, Grasset, 1997.
  • Entre Orient et Occident, Grasset, 1999.
  • Prières quotidiennes / Everyday prayers, Maisonneuve et Larose / University of Nottingham, 2004.
  • Teaching, Londres, Bloomsbury Academic, 2008.
  • Il mistero di Maria, Rome, Paoline, 2010.
  • Through Vegetal Being: Two Philosophical Perspectives, New York, Columbia University Press, 2016 (avec Michael Marder (en)).
  • La Voie de l'amour, Sesto San Giovanni, Mimesis, 2016.

Notoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ "Luce Irigaray | French linguist, psychoanalyst, and philosopher". Encyclopedia Britannica. Alirita la 12an de decembro 2019.
  2. ↑ Gerstner, eld. (2006). Routledge International Encyclopedia of Queer Culture. New York: Routledge. p. 309. ISBN 0-415-30651-5.
  3. ↑ Sjöholm, Cecilia (2000). "Crossing Lovers: Luce Irigaray's Elemental Passions". Hypatia. 15 (3): 92–112. doi:10.1111/j.1527-2001.2000.tb00332.x. ISSN 1527-2001.
  4. ↑ Irigaray, Luce (1999). The Forgetting of Air in Martin Heidegger. University of Texas Press.
  5. ↑ Ives, Kelly (2016). Cixous, Irigaray, Kristeva: The Jouissance of French Feminism (European Writers). Maidstone, Kent: Crescent Moon Publishing. p. 28. ISBN 978-1861715470.
  6. ↑ Irigaray, Luce. (1992). Elemental passions. New York: Routledge. ISBN 0415906911. OCLC 27376081.
  7. ↑ Internet Encyclopedia od Phylosophy Luce Irigaray (1932?—) Alirita la 12an de decembro 2019.

Bibliografio[redakti | redakti fonton]

  • Canters, Hanneke; Jantzen, Grace M. (2005). Forever fluid: A reading of Luce Irigaray's Elemental Passions. Manchester University Press. JSTOR j.ctt21216bb.
  • Sjöholm, Cecilia. "Crossing Lovers: Luce Irigaray's Elemental Passions" Hypatia, 2000
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Luce_Irigaray&oldid=8331987"