Saltu al enhavo

Antonio Beccari

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Antonio Beccari
"Ĉi tiu verko enhavas du librojn pian kaj necesan al la vera spirita konvertito.", eldonita en 1510
"Ĉi tiu verko enhavas du librojn pian kaj necesan al la vera spirita konvertito.", eldonita en 1510
Persona informo
Naskiĝo 1315
en Ferrara, Italio
Morto 1373
en Ferrara, Italio
Profesio
Okupo poeto Redakti la valoron en Wikidata vd
v • d • r

Maestro Antonio da Ferrara, ankaŭ konata kiel Antonio del Beccaio (Ferrara, Italio, 1315 - Ferrara, Italio, 1373) estis itala trobadoro, rimisto kaj kortega poeto de la 14-a jarcento. Li estis la korespondanto de multaj gloraj beletristoj, inkluzive de Petrarko. En siaj poemoj, li raportas la dolĉan novastilon kaj la manierojn de la realisma poezio kiu spegulas la malfortikecon de lia ekzista kondiĉo.

Vivo

[redakti | redakti fonton]

Lia patro, Tura, estis buĉisto, eble tradicia profesio en sia familio, do estas racie supozi la originon de lia familia nomo (Antonio del Beccaio). Plurfoje en siaj versoj Beccari rememoras siajn humilajn originojn kaj la sinoferojn eltenitajn de sia patro, tiel ke li estis adekvate iniciatita, kune kun lia frato Nicolò (ankaŭ mezbona rimisto kaj familiano de Karlo la 4-a), en humanismaj studoj; kaj el lia produktado elmergiĝas nek maloftaj nek malnoblaj signoj de tiuj jaroj de literatura trejnado (aparte favorita, Dante Alighieri). Tamen, li ne estis apogita per firmeco de karaktero, dum li rivelis sin esti ema al disipita kaj vaganta vivo, skuita per la pasio de la ludo. La 20-an de aŭgusto 1340, kiel li precizigas kaj konfesas en la unua el siaj "Ĉapitroj al la Virgulino", li faris voton pri virta vivo en Modeno, kie li estis, promesante pilgrimi al Padovo, al la Sanktulo kaj al la sanktejo de Sankta Jakobo de Kompostela, en Galegio.

Sed post kiam la pesto, kiu terure furiozis en tiu jaro, pasis, ankaŭ pasis la bonaj intencoj de la poeto, kiu, en la monato de marto 1343, loĝante en Bolonjo ĉe la kortego de la Pepoli, vundis la florencan kantiston Iacopo di Salimbene dum lukto; pro kio li estis kondamnita kaj ekzilita. De nun estas malfacile sekvi la spurojn de Beccari, kiu intertempe edziĝis kaj havis infanojn. Kelkajn jarojn poste (1348), malgraŭ la ekzilo, li ankoraŭ vivis en Bolonjo; kaj liaj du konatoj Giacomo kaj Giovanni de' Pepoli tiam intervenis laŭleĝe en lia favoro (1350). El Bolonjo, en la jaroj inter 1350 kaj 1358, li certe restis en Forlì, apud la Ordelaffi-a familio; en Raveno, kun la familio Da Polenta (kaj tie li kverelis kaj luktis kontraŭ Menghino Meizani); en Venecio, plena de espero pri honora establiĝo (el novembro 1353 ĝis la sekva printempo), kie li tamen finis lombardi - laŭ eble la plej konata el siaj sonetoj - sian propran valizon kun la uzuristoj de Rialto; kaj tiam denove en Padovo, kun la familio Da Carrara (1354), en Florenco (kverelo kun A. Pucci), ĉe la Bagni di Petriuolo, en Sieno (1357). Li poste revenis al Bolonjo (1358), kaj restis tie eĉ post kiam la familio Pepoli estis anstataŭigita per sia amikeco kun Giovanni d'Oleggio (1359). Post tio, ne plu estas novaĵoj pri li. La dato de lia morto ankaŭ estas necerta, sed ĝi eble okazis inter 1371 kaj 1374.

Vidu ankaŭ

[redakti | redakti fonton]

Verkaro

[redakti | redakti fonton]

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Antonio_Beccari&oldid=8768258"