Armand Salacrou

Honorigoj
Honorigoj	Granda Oficiro de la Honora Legio; Komandoro de la Artoj kaj la Leteroj; Komandoro de la Ordeno de Palmoj Akademiaj; Officer of the Order of Sports Merit (en) ; vd

Postenoj
Postenoj	prezidanto (1965–1973); President of the Jury at the Cannes Festival (en) vd

**Armand Salacrou**
Armand Salacrou
Persona informo
	Armand Salacrou
Naskiĝo	9-an de aŭgusto 1899; en Rueno
Morto	23-an de novembro 1989 (90-jaraĝa); en Havro
Etno	Francoj vd
Lingvoj	franca vd
Ŝtataneco	Francio vd
Alma mater	fakultato de filozofio (1919–1921); Medicina Fakultato de Parizo (1917–1919) vd
Infanoj	2
Profesio
Okupo	dramaturgo ; reklamisto ; scenaristo vd
Verkado
Verkoj	Nights of Fury vd
Postenoj
Postenoj	prezidanto (1965–1973); President of the Jury at the Cannes Festival (en) vd
Honorigoj
Honorigoj	Granda Oficiro de la Honora Legio; Komandoro de la Artoj kaj la Leteroj; Komandoro de la Ordeno de Palmoj Akademiaj; Officer of the Order of Sports Merit (en) ; vd
Membrecoj
Membrecoj	Akademio Goncourt (1949–); Liberaj francaj armeoj (1944–); National Front (en) (1942–) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Armand Camille SALACROU (la 9-an de aŭgusto 1899 – la 23-an de novembro 1989) estis franca dramisto.

Vivo

Li naskiĝis en Rouen, sed kreskiĝis ĉe Le Havre kaj translokiĝis al Parizo en 1917. Liaj unuaj laboroj montras la influon de la surrealistoj.

Li estis la posedanto de profita reklamada firmao, sed vendis ĝin por dediĉi sian tempon al verkado de teatraĵoj. Instigita de Charles Dullin, li verkis en larĝa gamo de stiloj kaj ĝuis grandan sukceson de la mezaj 1930-aj jaroj. Lia posta verkado estas kutime grupigita kun tio de la Ekzistencialistoj. Li flirtis kun komunismo dum la 1920-aj jaroj kaj kritikis kapitalismon en lia teatraĵo Bulvardo Durand.^[1] Dum la Nazia okupo de Francio, li partoprenis en la sekreta franca rezisto, sperto kiu li festis en Les Nuits de la colère.^[2]

Li estis membro de la Akademio Goncourt kaj biblioteko en lia hejma urbo estas nomita en lia honoro.

Teatraĵoj

1923 : Magasin d'accessoires, Histoire de cirque, Le Casseur d'assiettes, Les Trente Tombes de Judas
1924 : La Boule de Verre
1925 : Le Pont de l'Europe
1925 : Tour à terre
1927 : Patchouli, ou Les Désordres de l'amour
1929 : Atlas-Hôtel, Les Frénétiques
1931 : La Vie en Rose
1933 : Une femme libre, Poof
1935 : L'Inconnue d'Arras
1936 : Un homme comme les autres
1937 : La terre est ronde
1939 : Histoire de rire
1941 : La Marguerite
1944 : Les Fiancés du Havre
1945 : Le Soldat et la sorcière
1946 : Les Nuits de la colère
1946 : L'Archipel Lenoir, ou Il ne faut pas toucher aux choses inutiles, Pourquoi pas moi?
1950 : Dieu le savait, ou la Vie n'est pas sérieuse
1952 : Sens Interdit, ou Les Âges de la Vie
1953 : Les Invités du Bon Dieu
1953 : Une femme trop honnête, ou Tout est dans la façon de le dire
1954 : Le Miroir
1959 : Boulevard Durand
1964 : Comme les Chardons
1966 : La Rue Noire

Referencoj

↑ Coward, David. (2008) A History of French Literature: From Chanson de geste to Cinema. John Wiley & Sons, p. 359–360.
↑ Freeman, Ted. (1998) Theatres of War: French Committed Theatre from the Second World War to the Cold War. University of Exeter Press, p. 37–38.

Literaturo

J. van den Esch. Armand Salacrou, dramaturge de l'angoisse. Paris, 1947
David Looseley. A Search for Commitment: the Theatre of Armand Salacrou. University of Exeter, 1985.
Juris Silenieks. Themes and Dramatic Forms in the Plays of Armand Salacrou. University of Nebraska, Lincoln, 1967.
Fiorenza di Franco. Le théâtre de Salacrou. Gallimard, Paris, 1970.
Annie Ubersfeld. Armand Salacrou. Seghers, Paris, 1970.
Philippe Bébon. Salacrou. Éditions universitaires, Paris, 1971.

Bibliotekoj

[1] Coward, David. (2008) A History of French Literature: From Chanson de geste to Cinema. John Wiley & Sons, p. 359–360.

[2] Freeman, Ted. (1998) Theatres of War: French Committed Theatre from the Second World War to the Cold War. University of Exeter Press, p. 37–38.

[1]

[2]