Barbara Tuchman

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Barbara Tuchman
Persona informo
Barbara Wertheim Tuchman
Naskiĝo 30-an de januaro 1912 (1912-01-30)
en Nov-Jorko
Morto 6-an de februaro 1989 (1989-02-06) (77-jaraĝa)
en Grenviĉo
Tombo Temple Israel Cemetery vd
Lingvoj angla vd
Ŝtataneco Usono vd
Alma mater Universitato Harvard • Radcliffe College • Ohia Ŝtata Universitato vd
Familio
Patro Maurice Wertheim vd
Infanoj Jessica Mathews vd
Parencoj Henry Morgenthau (la juna) • Henry Morgenthau • Robert M. Morgenthau vd
Profesio
Okupo ĵurnalisto • historiisto • verkisto • biografo vd
Verkado
Verkoj Stilwell and the American Experience in China, 1911-45 ❦
The Guns of August vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Barbara W. TUCHMAN (naskiĝis Wertheim la 30-an de januaro 1912 en Novjorko, Nov-Jorkio, mortis la 6-an de februaro 1989 en Greenwich, Konektikuto) estis usona historiisto, aŭtoro kaj ĵurnalisto.

Ŝia sukceso kiel unu el la plej vaste legataj historiistoj de Usono venis en la 1960-aj jaroj kun The Guns of August, kiu gajnis al ŝi la Premio Pulitzer [1].

Tuchman koncentriĝis pri verkado de popularan historion.

La Marŝo de Malsaĝeco[redakti | redakti fonton]

En ŝi verko de 1984 La Marŝo de Malsaĝeco: De Trojo ĝis Vjetnamio - meditado pri malsaĝeco (same aparte de stulteco) kiel forto en historio, Tuchman ekzamenis la demandon de kial politikaj gvidantoj ofte agas kontraŭ kaj la interesoj de ilia nacio kaj siaj propraj interesoj. Tuchman montras la fiaskon de tiuj en povo uzante tri ekzemplojn: la renesancaj papoj inter 1470 ĝis 1530, kiuj provokis la secesion de la protestantoj; la fremdiĝo kaj finfina apartigo de la nordamerikaj kolonioj de la brita kolonia imperio inter 1763 ĝis 1783 kaj la agoj de la usona administracio en la Vjetnama milito. En la enkonduko, Tuchman diskutas la ekzemplon de la trojanoj, kiuj tiris la lignan ĉevalon en sian urbon malgraŭ estado plurfoje avertitaj ne fari tion.

Ŝi ne estas la kreinto de novaj aliroj en historia scienco; Ŝi malofte kaj nur parte uzis eĉ nove aperintajn nuntempajn metodojn [2]. Ŝi prenis konvencian okazaĵhistorian aliron kaj priskribis la agojn de politikaj aktoroj kaj la rezultajn sekvojn en individuaj kazoj [3]. Ekzemple, ŝi priskribis kiel Lyndon B. Johnson, la socie inklina kaj nacie sagaca Prezidanto de Usono (1963-1969), fidis je sia enlanda politika sperto dum la Vjetnama milito kaj tiel suferis mizere kaj preskaŭ pro neniu kulpo propra en la eksterpolitika medio [4].

Ĝi malpli zorgis pri strukturoj, neeviteblaj leĝoj, epokoj, cikloj kaj modeloj de historio ol pri la malfortoj kaj virtoj de ŝtatestroj en decidaj situacioj [5]. Ĉieestas la malvastmensaj kaj deziremaj pensuloj, sed ankaŭ la brilaj figuroj de karaktero kaj spirito. Tuchman eĉ faris referencojn al ĉiutaga historio, kiu fariĝis ĉiam pli populara, nur ŝpare. Tamen, ŝi dediĉis pli longan enketon al la historio de pensmaniero kaj kulturo antaŭ la Unua Mondmilito [6]. La metodoj de politika kaj okazaĵhistorio ne sufiĉas por klarigi fenomenon de tia timiga malbono. Laŭ Tuchman, oni povas lerni de historio malgraŭ la unikeco de kio okazis; Politikaj konsiloj de historiistoj estas permesitaj kaj postulataj. Politika biografio ankaŭ havas sian lokon kiel prismo de historio [7].

Ŝia elekto de temoj kaj demandoj igis ŝian grandan monografion Sand Against the Wind pri usona militado en Ĉinio, Birmo kaj Hindio en Dua Mondmilito norma verko kiu daŭre estas utila hodiaŭ. La sama validas por ŝia lasta grava studo, monografio pri la frua historio de Usono: La Unua Saluto.

La leĝo de Tuchman[redakti | redakti fonton]

Tuchman formulis sian historian mondkoncepton kaj la gravecon kiu devus esti atribuita al la historiaj okazaĵoj en la "Leĝo de Tuchman" en la libro "Distanca Spegulo - vido al la 14-a jarcento":

Katastrofoj ne estas tiel oftaj kiel iuj raportoj sugestas. La fakto ke okazaĵo estas priskribita en la kronikoj igas ĝin ŝajni koncentrita kaj ofta, dum la faktaj okazaĵoj tendencas esti neregulaj kaj en tempo kaj loko. Krome, la persisto de la normala realo estas pli forta ol la efiko de la malordo, kiel videblas el nia tempo. Ekzemple, aŭdinte la novaĵojn hodiaŭ, la aŭskultanto povas pensi, ke la tuta mondo estas plena de strikoj, krimoj, elektropaneoj, digo-rompoj, trajno-rompoj, ĉesigo de la eduka sistemo, rabistoj, droguloj, novnazioj kaj seksperfortantoj. La fakto estas, ke homo povas, en bona tago, reveni hejmen vespere sen renkonti tiajn raportojn pli ol unu aŭ dufoje. Ĉi tiu fakto igis min formuli la leĝon de Tuchman, kiu estas: "La fakto, ke oni raportas malfeliĉan eventon, multobligas la signifon atribuitan al ĝi kvin ĝis dek fojojn (aŭ ajnan alian nombron kiun la leganto volas havigi)".

Verkaro[redakti | redakti fonton]

  • 1938: The Lost British Policy
  • 1956: Bible and Sword: England and Palestine from the Bronze Age to Balfour
  • 1958: The Zimmermann Telegram
  • 1962: The Guns of August
  • 1966: The Proud Tower: A Portrait of the World Before the War 1890–1914
  • 1970: Stilwell and the American Experience in China, 1911–1945
  • 1972: Notes from China
  • 1978: A Distant Mirror: The Calamitous Fourteenth Century
  • 1981: Practicing History
  • 1984: The March of Folly: From Troy to Vietnam – A meditation on unwisdom (as distinct from stupidity) as a force in history
  • 1988: The First Salute: A View of the American Revolution

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ Ernest Becker The Pulitzer Prizes | General Nonfiction. Pulitzer.org. Alirita November 27, 2012.
  2. ↑ The words are those of Oliver B. Pollack in Paula E. Hyman and Deborah Dash Moore (eds.), Jewish Women in America: An Historical Encyclopedia, p. 1415.
  3. ↑ Lucian Hölscher: Ereignis. In: Stefan Jordan (Hrsg.): Lexikon Geschichtswissenschaft. Hundert Grundbegriffe. Reclam, Stuttgart 2001, ISBN 3-15-010503-X.
  4. ↑ Barbara Tuchman: Die Torheit der Regierenden. Von Troja bis Vietnam. Fischer-Taschenbuch-Verlag, Frankfurt am Main 1989, ISBN 3-596-24438-2, 388 ff.
  5. ↑ Thomas Welskopp: Strukturgeschichte. In: Stefan Jordan (Hrsg.): Lexikon Geschichtswissenschaft. Hundert Grundbegriffe. Reclam, Stuttgart 2001, ISBN 3-15-010503-X.
  6. ↑ Barbara W. Tuchman: Der stolze Turm. Ein Porträt der Welt vor dem 1. Weltkrieg 1890–1914. Droemer/Knaur, München u. a. 1969, Vorwort S. 12.
  7. ↑ Oliver B. Pollack, "Barbara W. Tuchman (1912–1989)," in Paula E. Hyman and Deborah Dash Moore (eds.), Jewish Women in America: An Historical Encyclopedia: Volume II, M–Z. New York: Routledge, 1997; pp. 1414–1416.

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Barbara_Tuchman&oldid=8696555"