Rusa carlando
| Rusa carlando | ||||||||||
| Origina nomo | Русcкое Царство | |||||||||
| ||||||||||
|
|
| |||||||||
| Geografio | ||||||||||
| Ĉefurbo: | ||||||||||
| Loĝantaro | ||||||||||
| Ŝtat-strukturo | ||||||||||
| ||||||||||
.svg){kind=small}
_3.svg){kind=small}
Ne konfuzu kun "Rusa Imperio", la cara Rusio post 1721.
| Historio de Rusio | |
|---|---|
|
| |
| Ĉi tiu artikolo apartenas al serio | |
| Frua historio | |
| Orientaj slavoj, Rusjoj | |
| Kieva Regno 800-1100 | |
| Rusaj princlandoj 1100–1547 | |
| Grandprinclando Vladimir-Suzdal 1113–1236 | |
| Novgoroda Respubliko 1136–1478 | |
| Grandprinclando Moskvo 1276–1547 | |
| Grandprinclando Litovio 13-a jc.–1795 | |
| Rusa carlando | |
| Rusa carlando 1547-1721 | |
| Rusia Imperio 1721-1917 | |
| Rusia respubliko 1917 | |
| Rusia Soveta Federacia Socialisma Respubliko 1917-1922 | |
| Rusia Ŝtato 1918-1920 | |
| Sovetunio 1917-1991 | |
| Rusia federacio de 1991 | |
| Glosaro | |
| Portalo pri Rusio | |
Rusa carlando aŭ Carisma Rusio (ruse Московское Царство, Московия aŭ Русское царство, transskribite: Russkoje zarstwo; oficiala nomo ekde 1654), foje ankaŭ nomata la rusa regno aŭ la moskovia regno (ruse: Царство Русское, transliterite: Tsarstvo Russkoje) estis la nomo de la centralizita rusa ŝtato ekde la alpreno de la titolo de 'caro' fare de Ivano la Kvara de Rusio en 1547 ĝis la fondo en 1721 de la Rusa Imperio (Российская Империя) fare de Petro la Granda.
Carisma Rusio estis absoluta monarkio kaj estis tute regata de la caro sen iu parlamento .
Rusa Imperio[redakti | redakti fonton]
Pli detala artikolo sub Rusa Imperio
Русское царство, transskribite: Russkoje carstvo estis la oficiala nomo de la rusa ŝtato inter 1547 kaj 1721. 1547, kiam Ivan IV. la caro, estis kronita, kaj en 1721, kiam Peter I, la latina titolo de Imperiestro prenis kaj renomis sian landon Rusa Imperio (ruse Российская империя - transskiribite: Rossijskaja Imperija ).
Petro la Granda enkondukis profundajn reformojn post milita venko super Svedio kaj Pollando. Post kiam la carlando estis transformita al granda eŭropa potenco fare de Petro la Granda, li proklamis ĝin 'Imperio'.
En 1547 la suvereno de la tuta Rusio kaj la granda princo de Moskvo Ivano la 4-a de Rusio (Ivano la Terura) estis kronita kiel caro kaj prenis la plenan titolon: Vjatskij, bulgaro kaj aliaj", poste, post la konkeroj, al la titolo estis aldonita" Caro de Kazano, Caro de Astraĥano, Caro de Siberio " kaj "la reganto de ĉiuj Nordaj landoj. "
Laŭ titolo, la Moskva princlando estis antaŭulo por la rusa regno, kaj la Rusia imperio estis posteulo.
La ideo kunigi rusajn landojn (inkluzive de tiuj, kiuj alvenis en la Granda Duklando de Litovio kaj Pollando post la mongola invado) kaj restarigi la malnovan rusan ŝtaton, estis spurita tra la tuta historio de la rusa ŝtato kaj estis heredita de la Rusia imperio.
Terminologio[redakti | redakti fonton]
Kiel skribas A. Hororoŝkeviĉ kaj A. Milnikov, la oficiala nomo de la lando post la geedziĝo al la regno de Ivan la Terura en 1547 fariĝis "rusa regno". En la titolo de la reĝo, la lando nomiĝis "Rus (s) іja" aŭ "Ros (s) іja". Komence la rusa reĝlando estis rigardata kiel konglomeraĵo de diversaj ŝtatoj, kies trono estis okupita de unu monarko kaj kiuj estis listigitaj en lia titolo. La Moskva princlando estis unu el ili, kune kun Novgoroda Respubliko, Kazana ĥanujo, Astrahana ĥanujo kaj aliaj aneksitaj, iam sendependaj politikaj unuoj. Tial, en historiaj dokumentoj, ofte troviĝas la frazo "Moskva ŝtato de la rusa regno", ekzemple, en la Katedralo-Kodo de 1649. Precipe S.F. Platonov atentigis:
En la 16-a kaj 17-a jarcentoj, niaj prapatroj nomis "ŝtatoj" tiujn regionojn, kiuj iam estis sendependaj politikaj unuoj kaj poste fariĝis parto de la Moskva ŝtato. De ĉi tiu vidpunkto, tiam estis la "Novgorod-ŝtato", "Kazan-ŝtato", kaj "Moskva ŝtato" ofte signifis Moskvon mem kun ĝia distrikto. Se ili volis esprimi la koncepton de la tuta ŝtato laŭ nuntempa senco, tiam ili diris: "ĉiuj grandaj ŝtatoj de la rusa regno" aŭ simple "la rusa regno". — Platonov S.F. Plena kurso de prelegoj pri rusa historio
Kiel Horoŝkeviĉ rimarkigas, ĉe la fino de la 15-a — 16-a jarcentoj, la numero de la titolo de la estro de la rusa ŝtato akiris specialan gravecon, kiu estis ligita kun la naturo de ruso-litovaj rilatoj. En la Litova Granda Duklando kaj la Regno de Pollando oni obstine rezistis al la agnosko de la titolo de caro fare de la granddukoj de Moskvo, la unuaj asertoj pri kiuj devenas de la epoko de Ivano la 3-a. Ne malpli akraj obĵetoj kaj zorgoj estis voĉigitaj per la prefikso de la tuta Rusio. Tial polaj kaj litovaj gvidantoj provis tute eviti la vorton Rusujo kaj obstine daŭre nomis la rivalan ŝtaton en la oriento ekskluzive Moskva ŝtato, samtempe disvastigante la esprimon Rusio en Okcidenta Eŭropo. En sia populara verko de 1993 "Simboloj de rusa ŝtatiĝo" Hororoŝkeviĉ skribas: en Vilno "Ivan III obstine nomiĝis princo" Moskvo ", kaj la lando — "Moskva ŝtato"". Simila terminologio estis uzata ekde la 19-a jarcento en rusa historiografio, sed por historiistoj de la Rusia imperio ĝi celis kontraŭstarigi la du ĉefurbojn — Moskvon kaj Sankt-Peterburgon.
"La rusa reĝlando (ambaŭ en konceptaj, ideologiaj kaj instituciaj terminoj) havis du fontojn: la" regno "(ĥanlando) de la Ora Hordo kaj la bizanca ortodoksa reĝlando (imperio)." Ivan III kaj Vasilij III ne povis iĝi veraj caroj pro la manko de ideologia bazo por la regno en Rusio. Calca el la bizanca ordo aŭ "regno" — ĥanujo ne povis servi kiel bazo por tio. Tial, en la unua duono de la 16-a jarcento, la koncepto de "regno" formiĝis en oficiala ideologio kaj en publika konscio.
La ideologia vortigo de la koncepto "regno" okazis en la unua duono de la 16-a jarcento. La plej gravan rolon en tio ludis la Epistolo de Spiridon-Savva (1511-1523) kaj "La legendo de la grandaj dukoj de Vladimir" (unua eldono — ĝis 1527). Ili citis du politikajn legendojn, certigantajn la rajtojn de rusaj regantoj pri la reĝa titolo. La unua parolis pri la rekta rilato de Ruriko kun la imperiestroj de Antikva Romo per certa Prus (parenco de Cezaro Aŭgusto). La dua legendo estis la rakonto pri la sendado de la reĝaj regosimboloj al Vladimir Monomaĥ de la Bizanca imperio kaj pri lia geedziĝo al la regno fare de metropolito Neofit meze de la 16-a jarcento, ambaŭ legendoj estis enmetitaj kiel oficialaj faktoj de la rusa historio en la plej gravaj ŝtataj dokumentoj — la Rito de la geedziĝo al la regno, la generacio de la caro, la Libro de Gradoj. Ili estis cititaj de eksterlandaj ambasadoroj kiel pruvoj de la rajtoj de Ivan IV pri la reĝa titolo. La ideologiaj konceptoj de la unua duono de la 16-a jarcento emfazis la bezonon de frua establiĝo de la regno en Rusujo. Grandaj esperoj de la socio sendube estis ligitaj kun la estonta caro Ivan IV.
Inter la unuaj, kiuj vortigis novan ideon pri la imperia potenco de la moskvaj princoj, estis metropolito Zosima. En la eseo "Deklaro de Pasko", prezentita en la Moskva Katedralo en 1492, li emfazis, ke Moskvo fariĝis la nova Konstantinopolo danke al la fideleco de Rusujo al Dio. Dio mem nomumis Ivanon III — "la novan caron Konstantino al la nova urbo Konstantino — Moskvon kaj la tutan rusan landon kaj multajn aliajn landojn de la suvereno." Jozef Volockij grave kontribuis al la ideologia pravigo de la rajtoj de la moskvaj regantoj pri la reĝa titolo. En sia letero al Bazilo la 3-a, li pruvis la tezon pri la dia origino de la reĝa potenco: "La reĝo similas laŭ naturo (korpo) al ĉiu homo, kaj potenco similas al la supra (la plej alta) Dio."
Gravan rolon por pravigi la laŭleĝan sinsekvon de Rus de Bizanco ludis la "Legendo de la princoj de Vladimir". Laŭ ĝi, la kieva princo Vladimir Monomaĥ ricevis reĝan kronon ("la ĉapo de Monomaĥ") kaj aliajn regosimbolojn de sia avo, imperiestro Konstantino Monomaĥ. La sekva en la vico de ideologiaj fundamentoj de la proklamado de la rusa ŝtato kiel regno estis la mesaĝo al Vasilij III de la monako de la Pskova Eliazarov-mona monaĥejo Philotheus, kiu prezentis la konatan tezon "Moskvo estas la tria Romo". Kiel rimarkigas R. Skrinnikov, la koncepto de Philotheus baziĝis sur la ideo de certa "Romia regno netuŝebla": la kolapso de du regnoj, la Roma Imperio kaj Bizanco, liberigis la vojon al la Moskva Ortodoksa reĝlando.
Ivan la 4-a estis kronita kiel reĝo la 16-an de januaro 1547. Laŭ Skrinnikov, ĉi tiu evento okazis ĉefe pro internaj kialoj. La populareco de la suvereno rapide malpliiĝis, ĉar la komenco de lia regado estis markita de malhonoro kaj ekzekutoj. La akcepto de la reĝa titolo supozeble devintus levi la aŭtoritaton de la potenco de la monarko. En Eŭropo la sinteno al ĉi tiu evento estis ambigua. La polaj ambasadoroj postulis skribajn pravigojn por la akcepto fare de Ivan IV de la reĝa titolo. Responde, ili aŭdis la jenan klarigon de la rusaj mesaĝistoj: nun nia suvereno sole posedas la rusan landon, tial la metropolito kronis lin per la krono Monomaĥ (kiel rakontis Skrinnikov). Anglujo volonte agnoskis la novan titolon de Ivan kaj eĉ nomis lin "Imperiestro". En katolikaj landoj, rekono venis poste: en 1576, la imperiestro de la Sankta Romia Imperio Maksimiliano la 2-a agnoskis Ivanon kiel caron de la tuta Rusio.
En Okcidenta Eŭropo, en tiu epoko, kunekzistis la terminoj Rusio kaj Moscovia. La esprimo "Rusio" estas disvastigita en Centra kaj Suda Eŭropo en la ŝtatoj, kiuj ricevis informojn per la Litova Litovio kaj la Regno de Pollando.
"Rossija" (Ruĝa Rusio, lat. Rossia Rossa) — suda kaj sudokcidenta Rusio;
"Rusujo", "Eŭropo" (lat. Evropa Rossia) — nordokcidentaj landoj;
"Rusujo Sarmatia aŭ Rusujo en Eŭropo" (lat. Sarmatia super Rossia en Evropa) — nordaj landoj;
"Rusio Bianca, Sarmatia aŭ Rusujo en Azio" (Blanka Rusio, lat. Rossia Biancha, Sarmatia super Rossia en Azio, Granda Rusio) — orienta;
"Russia Negra" (Nigra Rusio, lat. Rossija Negra) — centra kaj nordorienta Rusio.
La kompilinto de la mapo mem — Fra Mauro — en la legendo, metita sub la titolon "Blanka Rusio", donas la jenan komenton pri la koloraj difinoj de diversaj rusoj:
Ĉi tiu divido en Blankan, Nigran kaj Ruĝan Rusion havas neniun alian klarigon kiel la fakto, ke ĉi tiuj partoj de Rusujo nomiĝas jene. Rusia Blanka ricevis sian nomon de la [proksima] Blanka Maro, la alia parto — Rusio Nigra estas tiel nomata de la Nigra Rivero, kaj Rusio Ruĝa nomiĝas laŭ la nomo de la Ruĝa Rivero. Tataroj nomas la Blankan maron "Akteniz", la Nigran riveron "Karasu", kaj la Ruĝa rivero nomiĝas "Kozusu". — Fra Mauro.
La "Blanka Maro" de Fra Mauro situas en la interno de la Eŭrazia kontinento, okcidente de la regiono Tangut. Maldekstre de ĝi estas komento: "Ĉi tiu maro de tataroj nomiĝas "Aktenis", kio signifas "Blanka Maro", vintre ĝi estas tute kovrita de glacio"; dekstre estas legendo, kiu diras, ke la orienta limo de Rusio pasas ĉi tien: "Granda Rusio devenas ĉi tie kaj ĝi etendiĝas al Skandinavio." I. Fomenko opinias, ke la "Blanka Maro" signifas Bajkalon. Ampleksa legendo lokita en la regiono Rusia Negra, dekstre de la nomo "Eŭropo", indikas, ke ĉi tiu aparta areo estas la kerno de la rusaj landoj:
Ĉi tiu grandega regiono, nomata Rusujo aŭ Sarmatia, havas limon oriente laŭ la Blanka Maro, okcidente ĝi limas al la Germana Maro, sude ĝi etendiĝas al la urbo Saraj kaj Kumania, kaj norde al la Permja regiono. Riveroj de enorma grandeco fluas laŭ ĝi, el kiuj plej granda estas Edil, kiu estas ne malpli granda ol Nilo. Ankaŭ en ĉi tiu lando estas la plej grandaj marĉoj, en kiuj homoj ne povas resti pro la dolora klimato tie.
Historio[redakti | redakti fonton]
Inter la 14-a kaj la 15-a jarcentoj komenciĝis la procezo de unuiĝo de la apartaj rusaj landoj ĉirkaŭ pluraj novaj politikaj centroj, kio finfine kaŭzis la formadon de centrigita rusa ŝtato kaj ĝia posta disvastiĝo super eksteraj politikaj konkurantoj en la lukto por la landoj de Rusio. La unuiĝo de Nordorienta Rusio finiĝis dum la regado de Ivan III kaj Vasilij III. Ivan III ankaŭ fariĝis la unua suverena reganto de Rusio post la tatara-mongola jugo, kiu rifuzis obei la Hordan Hanon. Li akceptis la titolon de suvereno de la tuta Rusio, postulante tion por ĉiuj rusaj landoj.
Heredaĵo de Bizanco[redakti | redakti fonton]
Meze de la 16-a jarcento la reganto de la rusa ŝtato fariĝis forta aŭtokrato — la caro. Akceptante ĉi tiun titolon, la moskva suvereno emfazis, ke li estas la ĉefa kaj sola reganto de Rusio, egala al la bizancaj imperiestroj aŭ la mongolaj hanoj. Post la geedziĝo en 1472 de Ivano la 3-a kaj Sofio Paleologo, heredantino de la lasta bizanca imperiestro, la Granda Duklando de Moskvo heredis bizancajn tradiciojn, ritojn, titolojn kaj la blazonon de la Bizanca Imperio — la dukapan aglon, kiu fariĝis la emblemo de Rusio.
Iom poste, fine de la 15-a jarcento, ekestas la ideo pri la mesia rolo de Rusio, pri ĝia elektiteco fare de dio. Ĝi ricevis la nomon de la teorio "Moskvo estas la Tria Romo". Por la unua fojo, ĉi tiu koncepto aperis en la antaŭparolo al la verko "Ekspozicio de Paskalia" (1492) de metropolito Zosima. Poste, ĉi tiu teorio estis disvolvita en liaj epistoloj al la pli aĝa pskova monaĥo Philotheus.
La regado de Ivan IV[redakti | redakti fonton]
Komence la bizanca epoko aŭtokrato signifis nur sendependan reganton, sed dum la regado de Ivano la Terura (1533-1584) ĝi komencis signifi senliman internan potencon. Ivan la Terura estis kronita kiel caro kaj rekonita, almenaŭ de la Rusa Ortodoksa Eklezio, kiel imperiestro. En siaj mesaĝoj en 1523-1524 la pskova monaĥo Philotheus proklamis, ke, ĉar Konstantinopolo falis sub la atako de la Otomana Imperio en 1453, la rusa caro estas la ĉefa defendanto de ortodoksismo, kaj nomis Moskvon la Tria Romo, la spirita heredanto de la Romaj kaj Bizanca imperioj, la centroj de la fruaj kristanismo. Ĉi tiu koncepto ricevis grandan reagon en la rusa socio en postaj jarcentoj.
Kun la helpo de la bojaroj, Ivano la 4-a faris kelkajn efikajn reformojn en la frua periodo de sia regado. Nova Jura Kodo estis publikigita, reguligante administrajn kaj militajn aferojn, sur la fono de daŭraj militoj de la rusa ŝtato. Sub Ivan IV, Rusio signife vastigis siajn limojn. Rezulte de la kampanjo kontraŭ Kazano kaj ĝia okupo en 1552, ĝi akiris la mezan Volgan regionon, kaj en 1556, kun la preno de Astraĥano, ankaŭ la malaltan Volgan regionon kaj aliron al la Kaspia Maro, kiu malfermis novajn komercajn ŝancojn kun Persujo, Kaŭkazio kaj Centra Azio. Samtempe la cirklo de malamikaj tataraj ĥanlandoj, kiuj limigis Rusion, estis disŝirita, kaj la vojo al Siberio estis malfermita. Samtempe la rilatoj kun la Krimea ĥanujo grave malboniĝis.
Fine de 1552, ribelo eksplodis sur la teritorio de la eksa Kazana ĥanujo. La centro de la ribelo estis la urbo Ĉalim. La ribeluloj eĉ restarigis la potencon de la ĥano: unu el la nogajaj princoj, Ali-Akram, estis invitita al la trono. La subpremon de la ribelo akompanis kruelaj ekzekutoj de ĝiaj partoprenantoj; estis konstruitaj turoj kaj fortikaĵoj. En 1556, la centro de la ribelo, la urbo Ĉalim, estis prenita. Post tio rezisto finiĝis. Iuj lokaj popoloj, lacaj de la senfina milito, komencis kontraŭstari la kazanajn tatarojn. Ĥanon mortigis la ribeluloj mem, kaj la ĉefaj gvidantoj de la movado estis mortigitaj. En 1552-1557 okazis ankaŭ ribelo de parto de la marioj kontraŭ la aneksado al la rusa reĝlando kaj ekspedicioj de rusaj trupoj. La rezulto de la milito estis la ĵuro pri fideleco fare de ĉiuj mariaj grupoj al la rusa caro. Tamen la loka loĝantaro ne akceptis la novan situacion, organizante du pli malgrandajn ribelojn antaŭ la fino de la jarcento: en 1571-1574 kaj 1581-1585.
Dezirante liberigi sin de la livonia kaj sveda kontrolo de komercaj vojoj en la balta direkto, ligante Rusion kun Eŭropo, Ivan la 4-a komencis la Livonianan Militon. Ĝi komenciĝis tre sukcese por Moskvo, sed rezulte de Lublina Unio la fortoj de la kontraŭuloj pliiĝis. Malamikoj ankaŭ atakis en la suda direkto — en 1569, la turka-krimea kampanjo proksime al Astraĥano fiaskis, sed en 1571 la krimea ĥano sukcesis bruligi Moskvon, kaŭzante kolosajn damaĝojn. La nova kampanjo de konkero de la krimeanoj kaj turkoj, kiu levis la akutan demandon pri sendependeco de Rusio, estis forpuŝita la venontan jaron ĉe la Batalo de Molodij. Krom la milito kontraŭ ĉiuj, la rusa reĝlando estis malfortigita de epidemioj, kaj ankaŭ de interna malpaco de la bojaroj mallojalaj al la cara potenco. La Livonia Milito dume venis de la Balta Maro kaj Litovio al rusa grundo. Nur la senespera defendo de Pskovo de la trupoj de S. Batory ebligis fini malbonan pacon en 1582. Por stabila aliro al la Balta Maro, Rusujo batalis dum pli ol jarcento, kaj komercaj rilatoj kun Anglujo kaj Nederlando estis efektivigitaj tra la Blanka Maro: unue tra Ĥolmogori, kaj poste rilate al pliigo de komerco ekde 1584 tra la ĵus fondita haveno Arĥangelsko.
La epoko de Ivan la Terura ankaŭ markis la komencon de la konkero de Siberio. Malgranda taĉmento de la kozakoj de Jermak Timofejeviĉ, dungita de la uralaj industriistoj Stroganovoj por defendi iliajn havaĵojn kontraŭ la atakoj de siberiaj tataroj, venkis la armeon de la siberia ĥano Kuĉum kaj prenis ĝian ĉefurbon Kaŝlik. Plejmulto de la kozakoj de Jermak pereis, sed la Siberia ĥanujo ne plu restariĝis. Kelkajn jarojn poste la caraj taĉmentoj de la guberniestro A. Voeikov subpremis la lastan reziston. Komenciĝis la laŭgrada disvolviĝo de Siberio fare de la rusoj, pelata de la kozakoj kaj pomoroj-felĉasistoj. Dum la sekvaj jardekoj aperis fortikaĵoj kaj komercaj loĝlokoj, kiel Tobolsko, Verĥoturje, Mangazejo, Jenisejsk kaj Bratsko.
La regado de Boris Godunov[redakti | redakti fonton]
Post la morto de Ivano la 4-a la Terura, sekvis kelkaj jaroj de regado de lia filo Fjodor, por kiu reale regis la bojaro Boris Godunov, kiu leviĝis per la geedzeco de sia fratino kun Fjodor. Kun la morto de Fedor, la Rurik-dinastio, kiu regis Rusion pli ol 700 jarojn, finiĝis. Onidiroj pri la savo de carido Dimitrij, filo de Ivan la Terura, akompanis la regadon de Godunov kaj varmigis la situacion en la lando. Malbonaj rikoltoj en la fruaj 1600-aj jaroj kaŭzis severan ekonomian kaj socian krizon.
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- (germana) Martin Aust: Russland und Europa in der Epoche des Zarenreiches (1547–1917), in: Europäische Geschichte Online, hrsg. vom Institut für Europäische Geschichte (Mainz), 2015, Zugriff am 15. März 2021 (pdf).
- (germana) Richard Pipes: Russland vor der Revolution. Staat und Gesellschaft im Zarenreich. C. H. Beck, München 1977, ISBN 3-406-06720-4.