Sonorilo (revuo)
 | Ĉi tiu artikolo temas pri iama esperantlingva bulteno en Belgujo aperanta inter 1962 kaj 1974. Koncerne aliajn signifojn aliru la apartigilon Sonorilo (apartigilo). |
Sonorilo estis la dumonata bulteno de Belga Esperanto-Federacio en la periodo 1962-1974.
La unua numero de Sonorilo aperis en januaro 1962, sed ĝi tuj portis la etikedon "54-a jaro, n-ro 1", 54-a jaro ĉar la revuo konsideris sin la posteulo de Belga Esperantisto. Fine de 1961 la estraroj de la du landaj Esperanto-asocioj "Reĝa Belga Ligo Esperantista" (konsistanta precipe el franclingvaj belgoj[1]) kaj Flandra Ligo Esperantista (konsistanta el flandroj) decidis ekkunlabori kaj kune fondi federacion konsistantan el la du malnovaj asocioj. Tiu nova Belga Esperanto-Federacio bezonis unu federacian revuon por anstataŭi la ĝistiamajn Belga Esperantisto kaj Flandra Esperantisto: Sonorilo. La elekto de la nomo Sonorilo ne estis hazarda. La unua revuo esperantlingva de Belgio, kiu en la komenco de la 20-a jarcento aperis, nomiĝis Belga Sonorilo.
Redaktoroj[redakti | redakti fonton]
Maurice Jaumotte (1962-1970), Grégoire Maertens (1962-1972), Fernand Roose (1962-1974), Karel Poupeye (1963-1972), Paul Peeraerts (1972-1974).
Fino en 1974[redakti | redakti fonton]
En la jaro 1974 ekestis voĉoj, precipe sub influo de Jo Haazen, ke landa esperantlingva revuo estas sensenca, kaj ke anstataŭe ĉiu legu internacian gazeton. Pro tio la administrantaro de Belga Esperanto-Federacio la 9-an de novembro 1974 decidis "provizore" ĉesigi la eldonon de Sonorilo kaj liveri al ĉiuj membroj la revuon Esperanto de UEA anstataŭe, kune kun la nederlandlingva Esperanto-Panorama aŭ kun la franclingva L'Espéranto en Marche [2]. La "provizoreco" de la decido iĝis definitiva, kaj Sonorilo mortis.
