Superrealisma humuro
Superrealisma humuro (ankaŭ konata kiel absurda humuro), aŭ surrealisma komedio, estas formo de humuro antaŭvidita pri diskutitaj malobservoj de kaŭzaj rezonadoj, produktante eventojn kaj kondutojn, kiuj evidente estas neleĝaj. Konstruoj de superreala humuro inklinas impliki bizarrajn apudmetojn, ne-sekvencojn, neraciajn aŭ absurdajn situaciojn kaj esprimojn de sensencaĵoj.
La humuro ŝprucas de subversio de atendoj de la spektantaro, tiel ke amuzo estas bazita en neantaŭvidebleco, aparta de logika analizo de la situacio. La humuro derivita ricevas sian alvokon pro la fakto, ke la situacio priskribita estas tiel ridinda aŭ neprobabla. La ĝenro havas radikojn en superrealismo en artoj.
Literaturaj pioniroj[redakti | redakti fonton]
Oni parolas pri superreala humuro kiam nelogikeco kaj absurdeco estas uzataj por humura efiko. Sub tiaj premisoj, oni povas identigi pionirojn kaj fruajn ekzemplojn de superrealisma humuro almenaŭ ekde la 19-a jarcento, kiel ekzemple Alicia Aventuroj en Mirindaĵoj kaj Tra la Rigarda Vitro (angle: Through the Looking Glass) de Lewis Carroll, kiuj ambaŭ uzas nelogikecon kaj absurdecon (hookah-fumantaj raŭpoj, kroketaj matĉoj uzante vivantajn flamingojn kiel malletoj, ktp.) por humura efiko. Multaj el la fabeloj kaj poemoj de Edward Lear enhavas sensencaĵojn kaj estas esence surrealaj alproksimiĝe. Ekzemple, The Story of the Four Little Children Who Went Round the World (1871) estas plenplena de kontraŭdiroj kaj neparaj bildoj por provoki amuzon, kiel ekzemple:
Post kelka tempo ili vidis iu landaĵo malproksime; kaj kiam ili venis al ĝi, ili trovis ĝin kiel insulo farita de akvo tute ĉirkaŭita de tero. Krom tio, ĝi estis limigita de evanescaj ismozoj kun granda Golfo-rivereto kuranta ĉirkaŭ ĉio, tiel ke ĝi estis perfekte bela, kaj enhavis nur unu arbon, alte 503 futojn.
Rilato al dadaismo kaj futurismo[redakti | redakti fonton]
Komence de la 20-a jarcento, pluraj avangardaj movadoj, inkluzive de la dadaistoj, superrealistoj kaj futuristoj komencis diskuti pri arto, kiu estus hazarda, kuraĝa kaj nelogika. La objektivoj de ĉi tiuj movadoj estis en iu senso seriozaj, kaj ili kompromitis subverti la solenecon kaj memkontentigon de la nuntempa arta starigo. Rezulte, multe de ilia arto estis intence amuzigaj.
Fama ekzemplo estas la Fonto de Marcel Duchamp (1917), renversita urino subskribis "R. Mutt". Ĉi tiu iĝis unu el la plej famaj kaj influaj artverkoj historie, kaj unu el la plej fruaj ekzemploj de la trovita objekto-movado. Ĝi ankaŭ estas ŝerco, dependante de la inversio de la era funkcio, kiel esprimita de ĝia titolo, kaj ankaŭ ĝia nekongrua ĉeesto en arta ekspozicio.
Etimologio kaj disvolviĝo[redakti | redakti fonton]
La vorto superreala unue komencis esti uzita por priskribi tipon de estetiko de la fruaj 1920-aj jaroj.
Aldone al la avangardaj artaj movadoj, frua superrealisma komedio troviĝas en la satiraj kaj komikaj elementoj de modernaj aŭtoroj, kiuj, kiel Lear kaj Carroll, skribis rakontojn, kiuj malpermesis la normalajn regulojn de logiko. Ekzemploj de ĉi tiu inkluzivas la malluman komedion de Franz Kafka, la konscifluaj skriboj de James Joyce, Jack Kerouac, William S. Burroughs, kaj Hunter S. Thompson, aŭ la poezio de Dylan Thomas kaj E. E. Cummings.
Superrealisma humuro ankaŭ troviĝas ofte en avangardaj teatraĵoj kiel Waiting for Godot kaj Rosencrantz & Guildenstern Are Dead. En Usono, S. J. Perelman (1904-1979) estis identigita kiel la unua superrealisma humuro-verkisto. Artistoj kiel Yoko Ono, Andy Warhol, Donald Barthelme, Italo Calvino, John Hodgman, kaj multaj aliuloj fidis ĉi tiun teknikon en iliaj verkoj.
Surrealisma humuro agis kiel gravaĵo en populara kulturo, precipe ekde The Goon Show, Ernie Kovacs, kaj The Firesign Theatre. En la 1960-aj jaroj, superrealisma humuro estis kombinita kun kontraŭkulturo en movadoj kiel ekzemple Youth International Party kaj Merry Pranksters, same kiel en la laboro de psikodelikaj muzikistoj kiel ekzemple The Beatles, Syd Barrett, Frank Zappa, The Residents, The Bonzo Hundo Doo-Dah Band, Captain Beefheart, kaj la televida serio The Monkees.
Spike Milligan estis granda influo kun siaj absurtaj verkoj. Unu el liaj plej fruaj verkoj en radio, The Goon Show, inspiris multajn aliajn absurtajn komikantojn kaj estis nekredeble populara tiutempe. Milligan daŭriĝis krei televidan spektaklon en 1969, Q ...
En la 1980-aj jaroj, kiam la erao de "alternativa komedio" estis komencinta, absurtaj komikantoj laboris la cirkviton kaj funkciigis The Comic Strip. Kun la sukceso de The Comic Strip Presents ..., prezentante kiel unu el la unuaj elsenditaj serioj por Kanalo 4, la BBC decidis preni la ŝirmitan serion The Young Ones kaj krei du sezonojn de 1982-84. Ĉi tiu estis tre absurdista sindomo temante pri kvar universitataj studentoj.
Ambaŭ Monty Python kaj The Young Ones prezentis komplikan strukturon kaj multajn absurdaĵojn kaj ne-sekvencojn.
Fine de la 1980-aj jaroj kaj tiam la 1990-aj jaroj, Vic Reeves and Bob Mortimer estis regantaj en la mondo de brita superrealisma komedio.
Pli ĵuse, The Mighty Boosh ekspluatis la sidformaton por klare superrealaj celoj. Noel Fielding de The Mighty Boosh estas konata kiel superrealisma kaj ankaŭ laboris en sia propra skizo, Noel Fielding's Luxury Comedy, kiu enhavas multajn superrealajn karakterojn kiel parolanta ĉokola fingro, kiu estas fizikedukada instruisto kaj viro kun palpebrumo kiel kapo.
Klare pitoneska vico de superrealismo estas prevalenta en la verkoj de la komikanto Eddie Izzard, kiu ofte uzas antropomorfajn konstruojn por rakonti daŭrigan ŝercon, ofte spikante plurajn ŝercojn kune dum du horoj.
Surrealisma humuro superregante alproksimiĝis en filmo, kie la suspendo de dubeco povas esti etendita al absurda longo per logike sekvante la konsekvencojn de neprobablaj, renversitaj aŭ troigitaj premisoj. Luis Buñuel estas ĉefa eksponento de tio, precipe en The Exterminating Angel. Aliaj ekzemploj inkludas The Falls de Peter Greenaway, "Libera Tempo" de The Bogus Group, kaj Brazil fare de Terry Gilliam. Same kiel kun satiro, la humuro estas intencita kiel atako al apartaj normoj kaj preceptoj prefere ol kiel pura entreteno.
Analizo[redakti | redakti fonton]
D-ro. Mary K. Rodgers kaj Diana Pien analizis la temon en provo titolita "Elephants and Marshmallows" (esperantigite Elefantoj kaj Marĉaloj) (subtitolita angle "A Theoretical Synthesis of Incongruity-Resolution and Arousal Theories of humour"), kaj skribis, ke "ŝercoj estas sensencaj kiam ili tute ne solvas nekongruoj ", kaj citis unu el la multaj permutoj de la elefanta ŝerco:" Kial la elefanto sidas sur la marĉalo? " "Ĉar li ne volis fali en la pokalon de varma ĉokolado".
"La ŝerco estas nekomplete solvita laŭ ilia opinio," notis D-ro. Elliot Oring, "ĉar la situacio estas nekongrua kun la mondo, kiel ni konas ĝin. Certe, elefantoj ne sidas en tasoj de varma ĉokolado". Oring difinis humuron kiel ne la rezolucion de nekongruo, sed "la percepto de taŭga nekongruo", ke ĉiuj ŝercoj enhavas certan kvanton de nekongruo kaj ke absurda ŝercoj postulas la kroman parton de "absurda bildo" kun nekongruo de mensa bildo.