Friedrich Rochleder

Membrecoj
Membrecoj	Aŭstra Akademio de Sciencoj vd

Friedrich Rochleder
(1819-1874)
Friedrich Rochleder; (1819-1874)
	Aŭstra kuracisto, apotekisto, botanikisto, fitokemiisto kaj profesoro pri teknika kemio en la "Teknika Akademio de Lvivo".
Persona informo
Naskiĝo	15-a de majo 1819; en Vieno, Aŭstrio-Hungario
Morto	5-a de novembro 1874; en Vieno, Aŭstrio-Hungario
Lingvoj	germana vd
Ŝtataneco	Aŭstrio vd
Alma mater	Universitato de Vieno; Universitato de Prago; Viena Akademio pri Sciencoj; Universitato de Gießen
Profesio
Okupo	kemiisto • profesoro vd
Membrecoj
Membrecoj	Aŭstra Akademio de Sciencoj vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Friedrich ROCHLEDER (1819-1874) estis aŭstra kuracisto, apotekisto, botanikisto, fitokemiisto kaj profesoro pri teknika kemio en la "Teknika Akademio de Lvivo". Li ankaŭ estis profesoro pri farmacia kemio en la Universitato de Vieno kaj membro de la Viena Akademio pri Sciencoj. Li estis lernanto de Justus Liebig en la Universitato de Giessen^[1], interesiĝis pri botaniko kaj izolis multajn planto-kemiaĵojn.

Biografio[redakti | redakti fonton]

Li estis filo de la apotekisto Anton Rochleder, kiu instigis sian filon rilate al la ŝato pri apoteko. Tamen li unue studis Medicinon en la Universitato de Vieno (1836) kaj en 1842 li doktoriĝis. Sed dum tiuj studoj lia pasio pri kemio tiom kreskis ke li decidis komplete sin doni al ĉi-tiu scienco, en kiu li akiris bonajn konojn dum lia trejnado kiel farmaciisto.

Ĉi-decido certe estis influita de lia plej maljuna amiko Josef Redtenbacher (1810-1870), kiu same estis ŝanĝita la studon pri medicino je tiu pri kemio, kaj tiuepoke li jam estis kemia asistanto en la "Universitato de Vieno". En 1842, kemiistoj el la tuta mondo pilgrimis al Giessen por viziti la lecionojn de Liebig, kaj Rochleder ankaŭ iris al Giessen por kompletigi sian kemian edukadon tie.

La prefero, kiun Rochleder havis, estis pri kemiaj esploroj rilate al sia granda intereso pri botaniko, kaj Liebig estis la plej adekvata kaj stimuliga profesoro kiun li povus trovi, ĉar Liebig tiuepoke havis reformismajn ideojn rilate al aplikado de la kemio al fiziologio kaj agrikulturo. Poste disvolvi siajn unuajn kemiajn eksperimentojn en la laboratorio de Liebig kaj fini sian kemian trejnadon, Rochleder ekspansiis siajn celojn plenuminte studvojaĝojn al Parizo kaj Londono.

Post sia reveno kaj estante 26-jara, li estis indikita de la Grafo Franz Seraph Stadion-Warthausen (1806-1853) kiel profesoro pri teknika kemio en la Akademio de Lvivo. En 1848 la Viena Akademio pri Sciencoj elektis lin kiel membro kaj en 1849 li estis dungita al Prago kiel sukcedanto de sia amiko Josef Redtenbacher, kiu estis transigita al Vieno.

Kiam Redtenbacher mortis, post 21 jaroj da laboro, li alprenis la katedron pri kemio en Vieno. La konstruado de la Kemia Laboratorio en Vieno, kies projekto apartenis al la arkitekto Heinrich von Ferstel (1828-1883) kaj lia iama amiko Redtenbacher, plu daŭrigis dum sia administrado. Sed kiam li apenaŭ estis transiĝinta al la ĵus-finita laboratorio, plena je sonĝo por novaj projektoj, li estis atakita de meningito al kiu li estis venkita en la 15-a de majo 1874.

Li publikigis la rezultojn de siaj eksperimentaj esploroj parte kunlabore kun siaj studentoj kaj asistantoj, per sennombraj dokumentoj publikigitaj en la "Analoj de Kemio kaj Apoteko" de Liebig kaj pli malfrue en la sciencaj raportoj de la Imperia Akademio pri Sciencoj de Vieno.

Verkaro[redakti | redakti fonton]

Handbuch der Chemie, vol. 1, Phyto- und Zoochemie (kune kun Leopold Gmelin) 1843
Kontribuaĵoj al fitokemio 1847
Pri la radikoj de la Chiococca racemosa; Vieno, 1850
Pri la kafeino 1850
Notiz über ein Stearopten aus Kassiaöl; 1850
pri la radiko de la Rubia tinctorum 1851
Notiz über Richardsonia scabra ("Rimarkoj pri la Richardsonia scabra"); 1851
Pri la natura familio de la Rubiacoj; 1852
Pri la natura familio de la Erikacoj; 1852
Die Genussmittel und Gewürze in chemischer Beziehung ("La stimuliloj kaj spicaĵoj laŭ la kemiaj terminoj"); Vieno, 1852
Pri kelkaj amaraj substancoj 1853
Nachschrift zu der Untersuchung von Pinus sylvestris des Herrn Kawalier; 1853
Pri la agado de la duobla sulfuralkalo sur organikaj substancoj Vieno, 1854
Ueber die Bildung der Kohlenhydrate in den Pflanzen ("Pri la formado de karbonhidratoj en plantoj"); Vieno, 1854
Notiz über Aesculetin und Origanum-Oel ("Rimarkoj pri la eskuletino kaj la origanoleo"); Vieno, 1854
Fitokemio Lepsiko, eldonisto Wilhelm Engelmann, 1854
Pri la ĉinaj flavaj podoj Vieno, 1855
Pri la oksido R₂O₃ Vieno 1855
Über das Trocknen der zu analysirenden Substanzen ("Pri la sekigado de la substancoj analizotaj"); Vieno, 1855
Notiz über die Gerbsäuren ("Rimarkoj pri la tanino"); Vieno, 1856
Vorläufige Notiz ueber den Galläpfel-Färbestoff; Vieno, 1856
Ueber eine eigentümliche Zersetzung des schwefligsauren Ammoniumoxydes; Vieno, 1856
Ueber das Aesculin ("Pri la eskulino"); Vieno, 1856
Ueber die Anwendung des Tonerdehydrates und der Tonerdesalze in der Analyse von Pflanzentheilen ("Pri la uzo de la aluminia hidrato kaj tartratoj en la analizo de la plantopartoj."); Vieno, 1857
pri la kemia laboratorio en Prago Vieno, 1858
Kemio kaj fiziologio de la plantoj Hajdelbergo, Kune kun Karl Winter, 1858
Instrukcioj por la analizo de plantoj kaj plantopartoj Würzburg, Stahel, 1858
Pri la apero de kverketino kiel flora kolorigaĵo Vieno, 1859
Pri la apero de fraksino en la ŝelo de Aesculus Hippocastanum ... 1860
Untersuchung der reifen Samen der Rosskastanie ("Ekzameno de maturaj semoj de ĉevalo-kaŝtanoj."); Vieno, 1862
Ueber die Krystallisierten Bestandteile der Rosskastanie: (Aesculus Hippocastanum L.) ("Pri la kristaliĝintaj komponantoj de la ĉevalo-kaŝtanoj: (Aesculus Hippocastanum L.)"); Vieno 1863
Notiz ueber eine Reihe homologer Farbstoffe ("Rimarkoj pri la serio de homologaj tinkturoj".); Vieno, 1863
Ueber die Stammrinde von Pyrus Malus L. und Aesculus Hippocastanum L ("Pri la tigoŝelo de la Pyrus Malus L. kaj Aesculus Hippocastanum L"); Vieno, 1867
Über einige Bestandtheile der Blätter u. Rinde von Cèrasus acida Borckh ("Pri kelkaj komponeroj en la folioj kaj ŝeloj de la Cèrasus acida Borckh".); Vieno, 1869