La Terura Vero

La Terura Vero
filmo
Originala titolo	The Awful Truth
Originala lingvo	angla lingvo
Kina aperdato	1937, 21 okt. 1937
Ĝenro	romantika komedio, komedio pri ripeta geedziĝo
Kameraado	Joseph Walker
Reĝisoro(j)	Leo McCarey
Produktisto(j)	Leo McCarey
Scenaro	Viña Delmar • Sidney Buchman
Muziko de	Ben Oakland
Rolantoj	Cary Grant • Irene Dunne • Ralph Bellamy • Alexander D'Arcy • Cecil Cunningham • Molly Lamont • Robert Warwick • Esther Dale • Joyce Compton • Mary Forbes • Paul Stanton • Bess Flowers • Sarah Edwards • Bert Moorhouse • Edmund Mortimer • Edward Peil • Edgar Dearing • Frank H. Wilson • Robert Allen • Bobby Watson • John Tyrrell
Produktinta firmao	Columbia Pictures
Honorigoj	Akademia Premio por la Plej Bona Reĝisoro
IMDb
	v • d • r

La Terura Vero (angle: The Awfull Truth) estas usona freneza komedifilmo de 1937 reĝisorita fare de Leo McCarey, kun Cary Grant kaj Irene Dunne en la gvidroloj.

La scenaro estas bazita sur la teatraĵo "The Awful Truth" de Arthur Richman (1923). La intrigo temas pri paro kiu estas en la procezo de divorco kaj ĉiu sabotas la alies provojn trovi partnerojn ĝis ili malkovras la "teruran veron" ke ili daŭre estas nove enamiĝinte.

La filmo ricevis bonajn recenzojn kaj estis komerce sukcesa.

En 1996, la filmo estis selektita por konservado en la Nacia Filmarkivo de Usono fare de la Biblioteko de Kongreso por esti de kultura, historia kaj estetika graveco.

Intriga resumo[redakti | redakti fonton]

Jerry Warriner ( Kerry Grant ) kaj Lucy Warriner ( Irene Dunne ) estas riĉa geedza paro kiuj mensogas unu al la alia la tutan tempon. Jerry rakontas al Lucy ke li estas ĉe ferio en Florido dum li estas ĉe la trejnsalono en New York kaj Lucy mensogas al li pri ŝia muzikinstruisto/amanto, Armand Duvall (Alexander D'Acre). Ĉiuj mensogoj estas rivelitaj kaj ili decidas divorci. En tribunalo ŝi ricevas gepatrorajton de la hundo "Mr. Smith" kaj Jerry ricevas permeson viziti lin fojfoje.

Ĝis la eksgeedziĝo ekvalidas, Lucy vivas en la loĝejo de sia onklino Patsy ( Cecil Cunningham). Ŝi renkontas altan kaj allogan viron nomitan Dan Leeson ( Ralph Bellamy ) kiu venis de Oklahomo kun sia patrino (Esther Dale). Dan estas riĉa fraŭlo kiu enamiĝas al Lucy. Jerry interrompas tiun rilaton kiam li foje venas por renkonti la hundon. Kiam ili estas en noktoklubo li alvenas tie "hazarde" kun sia nova amatino la kantisto Dixie Belle Lee ( Joyce Compton ) kiu kantas kanton My dreams are gone with the wind (Miaj revoj foritas kun la vento) kun erotika signifo kiam la vento blovas ŝian robon al la stilo de Marilyn Monroe.

Dan estas timema kaj milda tipo. Li estas enamiĝinte kun Lucy, skribas al ŝi amkantojn kaj kantas kune kun ŝi. Li sugestas ke Lucy geedziĝu kaj moviĝu al lia bieno en Oklahomo kaj vivu trankvilan vivon tie. Lucy hezitas, malgraŭ la tenta oferto ŝi daŭre estas enamiĝinte kun Jerry, malgraŭ ke li estas la malstabila ulo.

Jerry estas ĵaluza pri la rilato inter Lucy kaj Duvall. Kaj unu fojon li eksplodas en la domon de Duvall kie Lucy kantis akompanita de Duvall sur la piano kaj embarasas ŝin.

Alian fojon Duvall venas al Lucy sekvita fare de Jerry. Kiam Dan eniras, ili kaŝas en proksima ĉambro kaj komencas batali kaj forkuri el la loĝejo antaŭ la rigardo de Dan kiu, en interkonsento kun sia patrino, fortranĉas la rilaton kun Lucy.

Nun Jerry komencas romantikan rilaton kun riĉa monduma sociemulino kaj heredantino nomita Barbara Vance (Molly Lamont). Ilia afero estas publikigita en la klaĉejoj de ĉiuj gazetoj. Kiam Lucy respondas la telefonon de Barbara anstataŭe de Jerry, li rakontas al ŝi ke Lucy estas lia fratino. Barbara postulas vidi "sian fratinon" kaj Lucy alvenas en la Vance-domon kaj kondutas tie kiel simpla kaj malĉasta kantisto kiam ŝi kantas ŝian faman kanton. Tio okazaĵo detruas la rilaton de Barbara kaj Jerry.

La eksedziĝo efektiviĝos je noktomezo. Jerry veturigas Lucy al ŝia domo kaj ŝi sabotas la aŭton. Policistoj veturas ilin per motorcikloj al proksima domo apartenanta al ŝia onklino. Ili ne povas endormiĝi kaj iom antaŭ noktomezo ili malkaŝas unu al la alia, ke ili ankoraŭ estas enamiĝintaj.

Premioj[redakti | redakti fonton]

Leo McCarey gajnis la Oscar al la Plej bona Reĝisoro.

La filmo estis nomumita por kvin Oskaroj :

Akademia Premio por Plej bona Filmo
Akademia Premio por Plej bona Aktorino (Irene Dunn)
Akademia Premio por Plej bona Flankaktoro (Ralph Bellamy)
Akademia Premio por Plejbone Adaptita Skripto (Vina Delmar)
Akademia Premio por Plej Bona Redaktado (Al Clark)

Efiko[redakti | redakti fonton]

Laŭ la filozofo Stanley Cobble, la filmo estas unu el la plej elstaraj ekzemploj de la kinematografia subĝenro, kiun li nomas " The Comedy of Marriage" (La Komedio de Regeedziĝo), kiel deklarite en lia libro Pursuits of Happiness: The Hollywood Comedy of Marriage from 1981. En ĉi tiu ĝenro, kiu estis tre populara en Holivudo de la 1930-aj kaj 1940-aj jaroj, paroj eksedziĝas, havas amaferojn kun aliaj homoj, sed fine reedziĝas - intriga aparato por diskuti ekstergeedzajn rilatojn kaj eviti la cenzuron kiu estis praktikita dum tiuj jaroj en usona kinejo.