Bernardino Rivadavia
| Bernardino Rivadavia | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Persona informo | |||||
| Bernardino Rivadavia | |||||
| Naskiĝo | 20-an de majo 1780 en Bonaero | ||||
| Morto | 2-an de septembro 1845 (65-jaraĝa) en Kadizo | ||||
| Lingvoj | hispana vd | ||||
| Ŝtataneco | Argentino  vd
| ||||
| Alma mater | National School of Buenos Aires (en)  (1798–)Colegio Nacional de Monserrat (en) vd
| ||||
| Partio | Partio Unueciga vd
| ||||
| Familio | |||||
| Patro | Benito Rivadavia (en) vd
| ||||
| Gefratoj | Santiago Rivadavia (en) vd
| ||||
| Edz(in)o | Juana del Pino (1809–) vd
| ||||
| Infanoj | 4 | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | politikisto diplomato vd
| ||||
| Aktiva en | Bonaero vd | ||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Bernardino de la Trinidad González Rivadavia y Rivadavia (Bonaero, 20-a de majo de 1780 – Kadizo, 2-a de septembro de 1845) estis politikisto rioplata kaj la unua ŝtatestro kiu plenumis kiel prezidento de Argentino,[1] posteno kiun li plenumis el la 8a de februaro 1826 al la 27a de junio 1827.
Tuj post la komenco de la Revolucio de Majo li ege influis super la Unua Triumviraro formita de Feliciano Chiclana, Manuel de Sarratea kaj Juan José Paso.
El 1820 al 1824 li estis Ĉefministro kaj de Eksteraj Rilatoj de la provinco de Bonaero dum la regado de la generalo Martín Rodríguez.
Partiano de la tutnacia organizado, dum la valido de la Ĝenerala Kongreso de 1824 kiu redaktis konstitucion, la komenco de la Brazil-Argentina Milito estis tialo por ke li okupu la postenon de Prezidento de Argentino kaj — post la elektd — li estis la unua kiu okupis ĝin.
La aprobo de la Argentina Konstitucio de 1826, de granda enhavo unuiga, malakceptita de la provincoj kaj lia propra malakcepto de la paco kun la Brazila Imperio estis tialo por lia rezigno al la prezidenteco, ĉe kio sukcedis Vicente López y Planes, sed tuj poste la naciaj aŭtoritatoj dissolviĝis, kio daŭris ĝis 1852.
Post sia rezigno li retiriĝis al Hispanio, kie li mortiĝis en 1845. Liaj restoj estis repatriigitaj al Argentino en 1857. En la aktualo ili ripozas en maŭzoleo situanta en la Placo Miserere, apuda al la Avenuo Rivadavia nomita tiele por sia honoro.
Notoj
[redakti | redakti fonton]Bibliografio
[redakti | redakti fonton]- Castagno, Antonio, Argentina: 200 años de historia. Bernardino Rivadavia: hombre de Mayo, estadista de su tiempo. El Derecho Constitucional 2010-477. Buenos Aires.
- Rosa, José María, Rivadavia y el imperialismo financiero, 1969
- Ministerio de Economía de la Provincia de Buenos Aires, Historia del Ministerio de Economía de la Provincia de Buenos Aires, 1999
- Vicente Osvaldo Cutolo, Buenos Aires: Historia de las calles y sus nombres. Editorial ELCHE, 1994
- José Luís Romero kaj Luis Alberto Romero, Buenos Aires, historia de cuatro siglos. Editorial abril de 1983
- Pigna, Felipe, Los mitos de la historia argentina 2, 2005
- Jauretche, Arturo, Manual de zonceras argentinas
- Lozier Almazán, Bernardo, Martín de Álzaga, Ed. Ciudad Argentina, Bs. As., 1998
- Nicolau, Juan Carlos, Ciencia y técnica en Buenos Aires 1800-1860. Ed. Eudeba, Bs. As., 2005