Bel-Ami
| Bel-Ami | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| literatura verko | |||||
| Aŭtoroj | |||||
| Aŭtoro | Guy de Maupassant | ||||
| Lingvoj | |||||
| Lingvo | franca lingvo | ||||
| Eldonado | |||||
| Eldondato | 1885 | ||||
| Ĝenro | formadromano | ||||
| Loko de rakonto | Parizo | ||||
| |||||
Bel-Ami ("Kara Amiko") estas la dua romano de la franca aŭtoro Guy de Maupassant, eldonita en 1885.
La rakonto kronikas la vivon de ĵurnalisto nomata Georges Duroy kaj ties korupta altiĝo al potenco: oriĝine de malriĉa kiel eksa kavalira suboficiro en afrikaj kolonioj de Francio, al unu el la plej sukcesaj homoj en Parizo, plejparto de kiu li atingas per manipulado de serio da potencaj, inteligentaj kaj riĉaj virinoj.
Resumo[redakti | redakti fonton]
La romano estas fiksita en Parizo en la supra-meza klasa medio de la eminentaj ĵurnalistoj de la ĵurnalo La Vie Française kaj iliaj amikoj. Ĝi enhavas la rakonton de Georges Duroy, kiu elspezis tri jarojn en militservo en Alĝerio. Post labori dum ses monatoj kiel komizo en Parizo, renkonto kun lia eksa kamarado, Forestier, ebligas lin komenci karieron kiel ĵurnalisto. De reportisto de negravaj eventoj kaj molaj novaĵoj, li laŭpaŝe grimpas sian vojon ĝis ĉefa redaktoro. Duroy komence ŝuldas sian sukceson al la edzino de Forestier, Madeleine, kiu helpas lin skribi liajn unuajn artikolojn kaj, kiam li poste komencas skribi gvidajn artikolojn, ŝi aldonas emocion al ili. Samtempe, ŝi uzas siajn konektojn inter gvidantaj politikistoj provizi lin per malantaŭscena informo kiu permesas lin fariĝi aktive okupita en politiko. Duroy estas ankaŭ enkondukita al multaj politikistoj en la salono de Madame Forestier. Duroy fariĝas la amanto de amiko de la Forestier-oj, nome Mme de Marelle, alia influa virino. Duroy poste provas delogi Madeleine Forestier rompiĝi kun sia edzo, sed ŝi forpuŝas seksajn antaŭenigojn de Duroy kaj proponas, ke ili fariĝu veraj amikoj sen eksteraj motivoj.
En kelkaj monatoj, la sanstato de Charles Forestier plimalboniĝas kaj li veturas al la sudo de Francio reakiri ĝin. Baldaŭ poste, Duroy ricevas leteron de Madeleine petegante lin aliĝi ŝin kaj helpi ŝin alporti la lastajn momentojn de la vivo de ŝia edzo. Kiam Forestier mortas, Duroy petas Madeleine geedziĝi lin. Post konsidero de kelkaj semajnoj, ŝi konsentas. Georges nun subskribas siajn artikolojn Du Roy (aristokrata stilo de franca nomo kun fakta signifo "de la reĝo") por aldoni prestiĝon al lia nomo. La edziĝinta paro vojaĝas al Normandio, la regiono de la infanaĝo de Georges, kaj li renkontas siajn kamparanajn gepatrojn. Trovante la realaĵon malsama al ŝiaj romantikaj esperoj, Madeleine sentas sin tre nekomforta kun liaj gepatroj kaj do ilia restado kun ili estas mallonga. En la ĵurnala oficejo, Duroy estas mokita kiel havanta siajn artikolojn skribitaj fakte de lia edzino, same kiel la lasta Forestier havis liajn artikolojn skribita de ŝi. Liaj ĵurnalaj kolegoj vokas lin 'Forestier', kio igas Georges freneza kaj li fariĝas tre ĵaluza de Madeleine, insistanta ke ŝi agnosku esti estinta malfidela al Forestier, sed ŝi neniam faras tion.
Por subpremi la pikojn de ĵaluzo, Duroy komencas amaferon kun Mme Walter, la edzino de la posedanto de la ĵurnalo. Li precipe ĝuas la konkeron, ĉar ŝi estas lia unua ekstergeedzeca amanto. Iom poste, tamen, li bedaŭras la decidon, pro tio ke, li ne povas foriri de ŝi kiam li ne deziras ŝin. Duroy kaj lia edzino fariĝas fremdigitaj; je unu momento, li portas inspektoron kaj tri aliajn policistojn al apartamento en kiu lia edzino renkontas Monsieur Laroche-Mathieu, ŝia amanto. Ili kaptas la paron en adulto, kiu estis tiam krimo punebla sub la leĝo. Duroy uzis la policistojn kiel atestantoj de la adulto de lia edzino por faciligi ilian eksedziĝon. Li ne havis ŝin aŭ ŝian amanton arestitaj kvankam la policistoj donis al li la elekton tiel fari.
En la lastaj du ĉapitroj, la supreniro de Duroy al potenco daŭras. Duroy, nun denove fraŭlo, uzas la enamiĝon de la filino de lia ĉefo al li kaj aranĝas fuĝon de amantoj kun ŝi. La gepatroj tiam havas ne alian elekton ol doni sian konsenton al la geedziĝo. La lasta ĉapitro montras Duroy gustumanta sian sukceson ĉe la geedziĝa ceremonio ĉe kiu 'ĉiuj kiuj elstaras en socio' estas ĉeestantaj. Liaj pensoj, tamen, ĉefe apartenas al Mme de Marelle kiu, kvankam deziras lin ĉion plej bonan, tamen indikas, ke ŝi pardonis lin pro lia nova geedziĝo kaj ke iliaj intimaj renkontiĝoj povas esti reprenitaj denove.
Listo de roluloj[redakti | redakti fonton]
- Georges Duroy (Du Roy), eksa soldato, ĵurnalisto kaj socia grimpulo
- Charles Forestier, eksa amiko de Duroy en la armeo, ĵurnalisto
- Madeleine Forestier (Du Roy), la edzino de Charles kaj pli poste de Georges. Ŝi helpas siajn edzojn skribi siajn artikolojn kaj havas multajn konektojn inter la potenculoj.
- Monsieur Laroche-Mathieu, amiko de Madeleine Forestier, parlamentano, poste ministro kiu ŝuldas sian pozicion kaj subitan riĉecon al La Vie Française; amanto de Madeleine Forestier
- Grafo de Vaudrec, malnova delonga amiko kaj protektanto kaj verŝajne ankaŭ amanto aŭ nerevenigebla patro de Madeleine Forestier (Du Roy)
- Clotilde de Marelle, amiko de Forestier-oj kies edzo estas for por longaj periodoj de tempo, ĉefa amanto de Duroy
- Laurine de Marelle, ilia juna filino, kiu elpensas la kromnomon Bel-Ami.
- Jacques Rival, ĵurnalisto
- Norbert de Varenne, malnova fraŭla laca pro amara vivo, poeto kiu estas inter la laboristaro de Vie Française.
- Monsieur Walter, la posedanto kaj ĉefa redaktoro de la Vie Francaise
- Virginie Walter, lia edzino, poste la amanto de Duroy
- Suzanne Walter, ilia geedzigebla filino, poste Madame Du Roy
- Rachel, prostituitino al kiu Georges turnas en tempoj de financa krizo