Ĉina Tut-Landa Sindikata Federacio
| Ĉina Tut-Landa Sindikata Federacio | ||
|---|---|---|
| sindikata federacio | ||
| Komenco | 1-a de majo 1925 vd | |
| Lando(j) | Popola Respubliko Ĉinio • Tajvano vd | |
| Sidejo | Pekino | |
| Retejo | Oficiala retejo | |
La Ĉina Tut-Landa Sindikata Federacio (akronime ĈTLSF; tradicie ĉine 中華全國總工會; simpligite ĉine 中华全国总工会; Pinjine Zhōnghuá Quánguó Zǒng Gōnghuì; angle All-China Federation of Trade Unions, akronime ACFTU) estas la centra sindikata organizo kaj la nacia sindikata centro de la Popola Respubliko de Ĉinio. Ĝi estas la plej granda sindikato en la mondo kun 302 milionoj da membroj en 1,713,000 primaraj sindikataj organizoj [1]. La ĈTLSF estas disigita en 31 regionaj federacioj kaj 10 naciaj industriaj organizaĵoj. La ĈTLSF estas la nurunua laŭleĝe devigita sindikato de la lando, kun kiu ĉiuj entrepren-nivela sindikatoj devas esti filiiĝita [2].
Laŭ la statutoj de la organizo, ĝi devus funkcii kiel "ponto inter la Komunista Partio kaj la laboristaj amasoj". La gvidantaro estas nomumita de la Komunista Partio de Ĉinio. Laŭ la Internacia konfederacio de liberaj sindikatoj, la ĈTLSF ne povas esti rigardata kiel libera kaj sendependa sindikato, kaj ekas disputo ĉu la ĈTLSF estas sindikato entute [3].
La federacio nun havas laŭleĝan monopolon pri sindikata laboro, kaj la kreado de sindikatoj ekster sia kadro estas kontraŭleĝa. Dum la historio okazis malmultaj provoj establi sendependajn sindikatojn sed ĉiuj estas rapide subpremitaj [4][5].
La federacio havas sian propran taggazeton, Gongren Ribao (Laborista Ĵurnalo) kaj ĝi administras publikan altlernejon, la Ĉina Universitato de Laborrilatoj.
Historio[redakti | redakti fonton]
La sindikatfederacio estis origine fondita en 1925 sed estis peze reguligita du jarojn poste, kiam la ĉinaj naciistoj sub Ĉiang Kai-ŝek reakiris potencon en la Respubliko Ĉinio. Membroj estis ekzekutitaj kaj persekutitaj fare de la Kuomintango kiu anstataŭe sponsoris flavajn sindikatojn por malinstigi politikan mobilizadon de la industriaj laboristoj kontraŭ la registaro [6].
Kun la venko de la komunistoj en la Ĉina Enlanda Milito en 1949, la Sindikata Federacio iĝis la nura permesita sindikata organizo. En la mez-1960-aj jaroj, la organizaĵo komencis ŝanĝi sian fokuson de la bonfarto kaj sano de laboristoj al politika propagando, kaj Mao Zedong ordonis ke la organizaĵo estu organize modeligita post la Popola Liberiga Armeo [7]. La militistaro tiel akiris kreskantan influon al la agadoj de la sindikatoj. Kiam la kultura revolucio komenciĝis en 1966, la organizaĵo komence evitis la plej multajn el la perforto de la Ruĝaj gardistoj, sed ĝis la fino de tiu tio jaro aferoj ŝanĝiĝis. Tra la lando, lokaj sindikatoj estis fermitaj kaj la sekvan jaron perforto kontraŭ sindikatreprezentantoj pliiĝis. Antaŭ la fino de 1967, praktike ĉio sindikato en Ĉinio ĉesis kaj la pinta gvidado de la sindikatfederacio estis elpurigita. En 1978, du jarojn post la morto de Mao kaj la fino de la Kultura Revolucio, ĝi okazigis sian unuan kongreson ekde 1957.
Konsisto kaj agado[redakti | redakti fonton]
La membrosindikatoj estas organizitaj laŭ la industria sindikatmodelo kaj kutime ekzistas aligita sindikatklubo ĉe ĉiu laborejo. La ĈTLSF inkluzivas entute 10 naciajn sindikatojn kaj estas dividita en 31 regionajn organizaĵojn [8]. Sindikatoj kiuj ne estas membroj de la organizo ne estas permesitaj laŭ ĉina leĝaro [9]. La sindikato aktive kontraŭbatalas strikojn kaj aliajn esprimojn de malkontento inter la laboristoj, kaj en pluraj laborlokoj la firmaoadministrado nomumas la estraron de la loka sindikatklubo. Ĉar strikoj principe neniam ricevas oficialan aprobon, nur sovaĝaj strikoj okazas inter malkontentaj dungitoj [10].
En januaro 2008, leĝo estis aldonita al ĉina laborjuro kiu efike postulis firmaojn krei sindikatklubojn ĉe la laborejo [11]. Laŭ la Federacio de Sindikatoj, al pli ol 40% de dungitoj en la privata sektoro mankis laborkontrakton, sufiĉe ofte kondukante al sensalajraj laboroj, ŝtelo de salajroj kaj deviga laboro [12]. Dungantoj, kiuj finiĝas en konflikto kun la sindikato en Ĉinio, ne riskas la kutiman industrian agadon kiu okazas en Okcidento, sed anstataŭ esti nigralistigitaj kaj elmontritaj al forta premo kaj jura agado de la aŭtoritatoj.
Regionaj filioj[redakti | redakti fonton]
- Honkonga Federacio de Sindikatoj
- Makaa Federacio de Sindikatoj
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ 王晓峰：全国已建基层工会282.9万个 覆盖职工会员3.02亿人--中国工会新闻--人民网. Arkivita el la originalo je 22 December 2017. Alirita 22 December 2017.
- ↑ Trade unions in China: membership required, The Economist, 31 juli 2008
- ↑ (2007) “Is the ACFTU a Union and Does it Matter?”, Journal of Industrial Relations 49 (5), p. 701–715. doi:10.1177/0022185607082217.
- ↑ (January 1993) “Workers in the Tiananmen Protests: The Politics of the Beijing Workers' Autonomous Federation”, The Australian Journal of Chinese Affairs 29 (29), p. 1–29. doi:10.2307/2949950.
- ↑ The Forgotten Socialists of Tiananmen Square. Jacobin Magazine. Arkivita el la originalo je 12 July 2019. Alirita 12 July 2019.
- ↑ Lee, Lao To (1986): Trade Unions in China 1949 to the Present.
- ↑ Traub-Merz, Rudolf (2011): All China Federation of Trade Unions: Structure, Functions and the Challenge of Collective Bargaining.
- ↑ Ĉina Tut-Landa Sindikata Federacio. "Ĉarto de Ĉinia Sindikato", ACFTU, la 26an de oktobro 2018. Arkivigite je 2019-06-18 per la retarkivo Wayback Machine
- ↑ ICFTU China policy. ICFTU. Alirita 2007-05-29.
- ↑ Why is the Communist Party telling the All-China Federation of Trade Unions to reform?. CLB (10 October 2018). Arkivita el la originalo je 12 July 2019. Alirita 12 July 2019.
- ↑ Trade Union Law of the People's Republic of China (2009 Amendment). Standing Committee of the National People's Congress. Arkivita el la originalo je 12 July 2019. Alirita 12 July 2019.
- ↑ (2011) “The Role of the All China Federation of Trade Unions: Implications for Chinese Workers Today”, WorkingUSA: The Journal of Labor and Society 14, p. 19–39. doi:10.1111/j.1743-4580.2010.00318.x.