Amos Gitai
Amos Gitai | |
---|---|
Persona informo | |
Naskiĝo | 11-an de oktobro 1950 (74-jaraĝa) en Ĥajfo |
Lingvoj | hebrea |
Ŝtataneco | Israelo |
Alma mater | Universitato de Kalifornio ĉe Berkeley Teĥnion |
Familio | |
Patrino | Efratia Gitai (en) |
Infanoj | 2 |
Okupo | |
Okupo | arkitekto aktoro kinisto filmproduktoro filmreĝisoro scenaristo reĝisoro |
TTT | |
Retejo | http://www.amosgitai.com |
Amos GITAI (hebree עמוס גיתאי; naskita Amos Weinraub la 11-an de oktobro 1950, en Ĥajfo) estas israela kinoreĝisoro kaj scenaristo, plejparte konata pro siaj dokumentarioj kaj plenlongaj filmoj pri la Proksima Oriento kaj la Araba-Israela konflikto.
Vivo
[redakti | redakti fonton]La patro de Gitai estas la Bauhaus- arkitekto Munio Gitai Weinraub (1909-1970) [1]. Gitai studis arkitekturon ĉe la Technion en Ĥajfo de 1971 ĝis 1975 kaj ĉe la Universitato de Kalifornio ĉe Berkeley de 1976; En 1986 li doktoriĝis pri tiu ĉi temo.
La unuaj filmoj estis faritaj en 1972. En 1973 li partoprenis kiel soldato en la Milito de Jom Kippur. Ekde 1977 li laboris por israela televido. Du el liaj filmoj ne estis elsenditaj pro ilia kvazaŭa por-palestina sinteno, li estis renkontita kun malamikeco kaj translokiĝis al Parizo en 1982. Li denove vivas en Israelo ekde 1993.
Lia laboro estis ekspoziciita en la Centro Pompidou en Parizo, la Muzeo de Moderna Arto de Novjorko, Lincoln Centro en Novjorko kaj la Brita Filminstituto en Londono. Amos Gitai kreis pli ol 90 verkojn de kino dum periodo de pli ol kvardek jaroj da kreivo.
Liaj filmoj plurfoje partoprenis en la ĉefaj konkursoj de la festivaloj de Cannes kaj Venecio. Gitai kunlaboris kun Juliette Binoche, Jeanne Moreau, Natalie Portman, Yael Abecassis, Samuel Fuller, Hannah Schygulla, Annie Lennox, Barbara Hendricks, Léa Seydoux, Valeria Bruni-Tedeschi, Markus Stockhausen, Henri Alekan kaj aliaj eminentaj reprezentantoj de mondkulturo. Ekde 2000, li kunlaboris kun franca kinoreĝisoro Marie-Josée Sanselme. Li ricevis plurajn prestiĝajn premiojn, inkluzive de la Locarno Internacia Filmfestivalo (2008), la Roberto Rossellini Prize (2005), la Robert Bresson Prize (2013) kaj la Sergei Parajanov Prize (2014).
Li filmo Free Zone gajnis premion ĉe la Festivalo de Cannes 2005.
Verkaro
[redakti | redakti fonton]Plenlongaj filmoj
[redakti | redakti fonton]- 1986: Esther, kun Simone Benyamini, Mohammad Bakri kaj Juliano Mer-Chamis
- 1989: Berlin-Jerushalaim, kun Lisa Kreuzer kaj Rivka Neuman
- 1991: Golemo, la Spirito de Ekzilo, de Hanna Schygulla kaj Vittorio Noon
- 1995: Devarim (Aĵoj), mit Assi Dayan und Amos Gitai
- 1998: Yom Yom (Tago post Tago)
- 1999: Kadosh
- 2000: Kippur (Militmemoroj), kun Liron Levo kaj Tomer Ruso
- 2001: Edeno, kun Samantha Morton, Thomas Jane kaj Danny Huston
- 2002: Kedma, kun Andrej Kashkar kaj Helena Yaralova
- 2002: 11′09″01 - la 11-an de septembro (israela kontribuo), kun Keren Mor, Liron Levo kaj Tomer Ruso
- 2003: Alila, kun Yaël Abecassis, Uri Klauzner kaj Hanna Laslo
- 2004: Promised Land, kun Hanna Schygulla kaj Rosamund Pike
- 2005: Free Zone, kun Natalie Portman kaj Hanna Laslo
- 2007: Apartigo, kun Juliette Binoche, Liron Levo, Barbara Hendricks, Jeanne Moreau kaj Hiam Abbass
- 2008: Poste vi komprenos, kun Jeanne Moreau kaj Hippolyte Girardot
- 2009: Carmel, kun Amos Gitai (kiel li mem), Ben Gitai (kiel li mem) kaj Jeanne Moreau (voĉtranspafo)
- 2010: Rozoj kredite, kun Léa Seydoux
- 2012: Lulkanto al mia Patro, kun Yaël Abecassis, Jeanne Moreau, Hanna Schygulla
- 2013: Ana Arabio
- 2014: Vortoj Kun Dioj
- 2014: Tsilio
- 2018: Tramo en Jerusalemo
- 2018: Letero al Amiko en Gazao
- 2020: Tie en Ĥajfo
- 2024: Ŝikun
- 2024: Kial Milito
Dokumentarioj
[redakti | redakti fonton]- 1978: Wadi Rushima, 16 mm, 36 Min, s/w
- 1979: Domo Israelo, 16 mm, 51 Min, s/w
- 1988: Wadi, Ten Years Later
- 1993: Dans la vallée de la Wupper / En la Valo Wupper
- 1996: La Areno de Murdo
- 1996: Millim
- 1997: Milito kaj Paco en Vesoul
- 1998: Bait be Yerushalayim - Domo en Jerusalemo, 87 Min, s/w
- 2001: Wadi Grand Canyon, Vidbendo, 90 Min
- 2005: News from Home/News from House, videinstalaĵo, 97 min, koloro (kune kun la verkoj de 1979 kaj 1998 formas la trilogion House )
- 2015: Rabin, la Lasta Tago
- 2017: okcidente de la Jordano
Ekspozicioj, prezentoj
[redakti | redakti fonton]- Armeo Tago Horizontala. Army Day Vertical, 3 Filme. Galerie Thaddaeus Ropac, Paris Pantin 2014.
- Korespondado, Efrati Gitai - Leteroj, Muzeo de Arto, Ein Harod, Israelo, 2011
- Spuroj - Munio Gitai - Weinraub, Muzeo de Arto, Ein Harod, Israelo, 2011
- Spuroj, instalaĵo ĉe la Palaco de Tokio, Parizo, 2011
- Lulkanto por mia patro, videoprezento en kibuco Kfar Masaryk, Israelo, 2010
- La Milito de la Filoj de Lumo Kontraŭ la Filoj de Mallumo, (mit Jeanne Moreau ), Festival d'Avignon, Frankreich, 2009
- Spuroj - Evento, Bordeaux, 2009
- Munio Weinraub/Amos Gitai - Arkitekturo kaj Filmo en Israelo, Pinakothek der Moderne, ArchitekturMuseum, Munkeno, 2008-2009
- Munio Weinraub/Amos Gitai - Arkitekturo kaj Filmo en Israelo, Tel-Aviva Muzeo, Tel-Aviva Muzeo de Arto 2008-2009
- Amos Gitai: Nefikcio, MoMA (Muzeo de Moderna Arto) New York, 2008
- Ekspozicio en memoro pri lia patro Munia Gitai - Weinraub - Amos Gitai, Olivier Cinqualbre kaj Lionel Richard, Centre Pompidou, Parizo 2006
- Public Housing - longaj videoprezentaj ekranoj, Ein Harod Museum, Herzliya Museum, Saitama Muzeo de Moderna Arto, Saitama, Japanio, 2000
- Malferma Shen Zen - Efikeco, Helena Rubinstein Pavilion, Tel-Avivo 1998
- Ekspozicio en memoro al lia patro - Munio Gitai - Weinraub, Jerusalema Muzeo, Israelo, 1994
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Nerdinger, Winfried. (2008) Munio Weinraub Amos Gitai Architektur und Film in Israel (German, English). Germany: Architekturmuseum der TU München.
Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]- Oficiala retejoArkivigite je 2019-09-22 per la retarkivo Wayback Machine
- Amos Gitai ĉe Interreta filma datumbazo (angle)
- Amos Gitai, Hollywood.com