Fine de la 16a jarcento, la areo de la arbaro posedata de la reĝo de Francio estis nur 39 000 hektaroj, pro kulturebligoj kaj donoj al la klerikaro.
En 1543, oficialaj leteroj de la reĝo de FrancioFrançois1a anoncas la intencon tranĉi la arbetarojn dudekjarajn kaj diras « ĉar la arbegaro estas tro malnova, seka kaj putrinta, volas redukti ĝin al cent jaroj »[2].
En la 17a jarcento, la arbaro estis vendata al la Duko de Orléans. Plinguet estis lernanto de la supera lernejo de pontoj kaj ŝoseoj, ĉef-inĝeniero de la duko de Orléans. Li reformis la dispozicion de la arbaro de Orléans.[2] Surbaze de arkivo, li konsideras ke tiu arbaro perdis 15 000 hektaroj inter 1671 al 1721, sekve de « uzurpo de la vakuoj », tio estas la okupo far la riverbordanoj de vakuoj « kie la neglektado lasis kreski la eriko anstataŭ la arbetaro » kaj pro tro oftaj ŝanĝoj en la strategioj de dispozicioj de la arbaro.[2]
Kvankam li observis la arbaron iom al la maniero de la fitosociologoj de hodiaŭ, konsiderante ke tio kio kreskas spontane sub la arbaro informas pri la stato de la grundo kaj de la medio, Piguet tamen mem kontribuis al troekspluato de la medio, mallongigante intervalojn inter arbotranĉoj (pliigante - provizore - la enspezon de la tiuj arbareroj). Ekde 1789, la franca Revolucio finigas lian laboron.[2]
Tre difektita fine de la 18a jarcento, la arbaro estis klasita kiel ŝtata posedaĵo en 1848, kaj la servoj de la Nacia Arbara Oficejo zorgis pri rearbarigo de ĝi ekde la komenco de la 19a jarcento
La parto apud Lorris gastigis la francajn rezistantojn dum la Dua Mondmilito. la 14a de aŭgusto 1944 , 49 rezistantoj estis mortigitaj en la makiso de Lorris, ĉe la vojkruciĝo de Orléans .
La Orléans-arbaro havas areon de proksimume 50 000 hektaroj disigitaj super 35 municipoj, inkluzive de 35 000 hektaroj da ŝtata arbaro, igante ĝin la plej granda ŝtata arbaro en metropolitena Francio . La arbaro estas ĉirkaŭita de la naturaj regionoj de Beauce en la nordo, Gâtinais en la oriento kaj Val de Loire en la sudo. ; ĝi etendiĝas norden de la Luaro super vasta cirklo-arko ĉirkaŭ 60 km longa, de Orléans ĝis Gien, kaj de 5 ĝis 20 km larĝa.
Ĝi inkludas tri grandajn partojn ligitajn kune per privata arbaro : oriente, la parto Lorris, ĉirkaŭ 14 400 ha (Nordoriente, oriente kaj sudoriente de Sully-sur-Loire ) ; en la centro, la parto Ingrannes, proksimume 13 600 ha (ĉirkaŭ Ingrannes kaj Sully-la-Chapelle ), fine, okcidente, la Orléans - parto, ĉirkaŭ 6 600 ha (tuj norde de la kunurbejo de Orleano).
La padoj de granda migro (GR) GR 3 kaj GR 32 trairas la arbaron de Orléans.
La arbaro estas tre ebena ĉar ĝia altitudo maksimuma estas je 177 metroj en la ekstrema Sud-oriento (rando de la parto de Lorris sur la vojo de la Brasikoj - municipo de Les Choux) kaj la plej malalta punkto estas je 107 metroj apud la arbara domo de Gué Girault en la parto de Ingrannes, do diferenco de nivelo de 70 metroj sur 50 000 hektaroj.
Tiu ebeneco, kaj la akvoimuneco de la subgrundo, konstituas obstaklon al la natura fluo de pluvakvo kaj kaŭzas la humidon de la tereno kaj la abundo de lagetoj, de la fontanoj kaj de la marĉoj nomitaj loke marchais (marchais aux prêtres, marchais de la vallée, marchais clair, marchais aux cannes, marchais mignon, ktp.).
Tamen, gravaj laboroj de salubrigo estis faritaj ekde la komenco de la 19a jarcento, kaj, nuntempe, la prizorgado de pli ol 5 000 km da fosaĵoj kontribuas al valorigo de la arbaro.
La subgrundo de la arbaro de Orléans estas konstituita de sabloj kaj argiloj de la terciara erao en supermetitaj tavoloj. La geologoj distingas tie du formaciojn : la kalkargiloj kaj argiloj de la Orléanais en la okcidento kaj la sabloj kaj argiloj de Sologne oriente.
La kompakta argilo kontraŭante penetradon de la radikoj, la riĉeco de la grundo estas kondiĉita de la dikeco de la vegetaĵa tero kaj de la sablo de surfaco. Tiu dikeco estas tre varia : foje tre maldika, norde de Orléans aŭ en la regiono de Trainou, ĝi povas atingi escepte plurajn metrojn en la parto de Lorris.
Norde de skema linio Cercottes-Loury-Chambon, la kalkoŝtono de Beauce foje videblas sub formo de sufiĉe riĉaj sed kompaktaj kalkargiloj. Sude de tiu linio, la kalkoŝtono mankas kaj la grundo estas ĝenerale malriĉa kaj tre acida, ofte pli taŭga por koniferoj ol por foliarboj.
Natura zono de ekologia intereso, besta kaj flora (ZNIEFF) de 28 ha estis difinita en 2010 en Lorris, la areo de pandionedo de la kruciĝo de Joinville. Ĝi estas precipe plantita per koniferoj kaj havas ornitologian intereson pro la ĉeesto de pandionedo, de kaprimulgo, de skolopo de la arbaroj kaj de alaŭdfalko.
Pretere, 36 086 ha de la arbaro norde de Loire estas klasigitaj en ZNIEFF[5], kun 37 koncernaj municipoj kaj la lageto de Courcambon, la lageto de Molandon kaj la lageto kaj valeto de Ravoir.[6]
Ankaŭ pli ol tridek parceloj (sume 2 251 hektaroj) , en la arbaro de Orléans aŭ en periferio, klasigitaj ekde 2013 kiel lokoj de komunuma intereso (SIC) pro iliaj malsekaj zonoj (lagetoj, torfejoj, marĉoj), ilia flora riĉeco (briofitoj, likenoj kaj fungoj) kaj besta ĉefe por la birdaro (rabobirdoj kaj ankaŭ kiropteroj, amfibioj kaj insektoj).
Ekde 1935, la observatorio de mezuro de la tera magneta kampo de la Instituto de fiziko de la globo de Parizo estas meze de la arbaro de Orléans, sur la municipo de Chambon-la-forêt, kie malmultas la magnetaj perturboj, kaj tio estas aparte utila al la scienculoj[10] ;
La vestiĝoj de la viadukto de la aerotrajno trairas ĉiam la arbaron de Orléans en municipo Saran ;
La bazo de liberaj okupoj de la lageto de la Vallée en Combreux ;
Gravaj arboj, ĉefe en la orienta sektoro de la parto Lorris : la Dika Kverko, la Kverko de la Alteco de la turko, la 3 Fratoj, la Kverko Parizo, la sekvojoj de la kruciĝo de la Rezisto.
Memoriga steleo estas instalita inter Traînou kaj Sully-ŝin-Kapelo, en la honoro de la flugŝipanaro de la bombaviadiloConsolidated B-24 Liberator falinta en 1944 ;
Milita kampo kaj pafkampo estasen la okcidenta parto de la arbaro inter la municipoj Cercottes kaj Chanteau.
La monumento dediĉita al la rezistantoj de la makiso de Lorris ĉe la kruciĝo de la Rezisto.
↑À la rencontre du balbuzard pêcheur. Site du conseil général du Loiret d'après le magazine Reflets du Loiret n°57 d'avril 2001. Consultation : décembre 2008.
Chamerolles
Combreux
La Hallier
