Penelope Delta

Penelope Delta
	; Penelope Delta, aĝo 33, tenanta sian beban filinon
Persona informo
Naskiĝo	24-an de aprilo 1874; en Aleksandrio
Morto	2-an de majo 1941 (67-jaraĝa); en Ateno
Mortokialo	toksiĝo
Lingvoj	greka • moderna greka
Ŝtataneco	Grekio
Subskribo
Familio
Patro	Emmanouil Benakis
Patrino	Virginia Horemis
Frat(in)oj	Alexandra Benaki • Antonis Benakis • Argine Salvagou • Alexandros Benakis
Edz(in)o	Stefanos Deltas
Amkunulo	Ion Dragumis
Infanoj	Virginia Delta • Sofia Delta • Alexandra Delta
Okupo
Okupo	verkisto • verkisto de porinfana literaturo • poeto
	v • d • r

Ĉi tiu artikolo temas pri greka verkisto. Por kvara litero de la greka alfabeto rigardu la paĝon Delto (litero). Koncerne aliajn signifojn aliru la apartigilon Delta.

Penelope Delta (greke: Πηνελόπη Δέλτα; Alexandria, 1874 – Ateno, 2an de Majo 1941) estis greka aŭtoro de adoleska literaturo. Praktike ŝi estis la unua verkisto de libroj por grekaj infanoj, ŝiaj historiaj romanoj estis larĝe legitaj kaj influis grekajn popularajn perceptojn pri naciaj identeco kaj historio. Tra sia longa-tempa asocio kun Ion Dragoumis, Delta estis puŝita en la mezo de la tumulta greka politiko de la komenco de la 20-a jarcento, de la Makedona Lukto al la Nacia Skismo. Ŝi memmortiĝis la tagon kiam la germanaj trupoj eniris Atenon dum la dua mondmilito.

Komenca vivo[redakti | redakti fonton]

Delto naskiĝis en Aleksandrio, Egiptio, al Virginia (naskiĝinta Choremi) kaj la riĉa kotonnegocisto Emmanuel Benakis.^[1]^[2] Ŝi estis la tria el ses gefratoj, ŝiaj du pli aĝaj gefratoj estis Aleksandra kaj Antonis Benakis, kies petolaĵojn similajn al tiuj de Tom Sawyer ŝi eternigis en sia libro Trellantonis; ŝiaj pli junaj samgepatridoj estis Constantine, kiu mortis en la aĝo de du jaroj, Alexandro kaj Argine.

Edziniĝo[redakti | redakti fonton]

La familio intertempe translokiĝis en Atenon en 1882, kie ŝi poste edziniĝis kun riĉa Fanariota entreprenisto, nomita Stephanos Delta, kun kiu ŝi havis tri filinojn, Sophia Mavrogordatou, Virginia Zanna kaj Alexandra Papadopoulou. Stephanos Delta estis nevo de la matematikisto Constantino Carathéodory. Ili revenis al Aleksandria en 1905, kie ŝi renkontis Ion Dragoumis, tiam la Vic-Konsulo de Grekio en Aleksandria. Ankaŭ Dragoumis, same kiel Penelope Delto, verkis pri la makedona lukto kaj liaj propraj rememoroj de ĝi en siaj libroj. Penelope Delto formis romantikan interrilaton kun li por iom da tempo. Ekstere de respekto por Delto kaj ŝiaj infanoj, Delto kaj Dragoumis decidis apartiĝi, sed daŭrigis korespondi pasie ĝis 1912, kiam Dragoumis komencis interrilaton kun la fama teatra aktorino Marika Kotopouli. Dume, Penelope dufoje provis memmortigon.

Verkista kariero[redakti | redakti fonton]

Delto moviĝis al Frankfurto, Germanio, en 1906, kiam ŝia edzo iris funkciigi la oficejojn de la koton-komerca firmao Khoremis-Benakis tie kaj ŝia unua romano Gia tin Patrida (Por la bonfarto de la Patrio) estis eldonita en 1909. La romano estas fiksita en Bizancaj tempoj kaj Delto komencis korespondi kun la historiisto Gustave Schlumberger, fama specialisto pri la Bizanca Imperio. Ilia daŭranta interrilatado disponigis la materialon por ŝia dua romano, Ton Kairo tou Voulgaroktonou (En la jaroj de la Bulgar-mortiganto), fiksita dum la reĝado de la Imperiestra Bazilo la 2-a.^[3]^[4] La Goudi Ŝtatrenverso en 1909 inspiris ŝian trian romanon, Paramythi Horis Onoma (Rakonto kun neniu nomo), eldonita en 1911.

En 1913 la familio de Delta revenis denove al Aleksandrio kaj poste, ekde 1916 ŝi loĝis konstante en Ateno, kie ŝia patro, Emmanuel Benakis, estis elektita kiel urbestro. Kiam li estis tie, ili fariĝis proksimaj amikoj kun Eleftherios Venizelos, kiun ili amuzis regule ĉe sia luksa domego en la norda antaŭurbo de Kifisia. La patro de Penelope estis politika asociito de Venizelos ekde lia translokiĝo al Ateno en 1910 kaj servis kiel Financa Ministro en la unua administracio de Venizelos.

Ŝia longa korespondado kun Episkopo Chrysanthos, Metropolito de Trabzon, havigis la materialon por ŝia libro de 1925, La vivo de Kristo. En 1925, ŝi estis diagnozita de poliomjelito. En 1927, ŝi komencis verki la trilogion Romiopoules (Junaj grekaj knabinoj), maldike-vualitan aŭtobiografion, kiun ŝi ne finis ĝis 1939. Fiksita en Ateno, la unua parto, To Xipnima (La vekiĝo) kovras la eventojn de 1895 ĝis 1907, la dua parto I Lavra (La Varmaj) kovras de 1907 ĝis 1909 kaj la fina parto, To Souroupo (La Krepusko), kovras de 1914 ĝis 1920. La politikaj eventoj de ĉi tiu tumulta epoko estas donitaj kiel unua-mana rakonto en ĉi tiu libro, kiel ŝi spertis ilin en la plej propra nivelo: ŝia patro estis preskaŭ ekzekutita pro perfido fare de la Reĝa Partio, dum Ion Dragoumis estis efektive murdita fare de frakcioj de Venizelos en 1920. Delto portis nenion krom nigrajn vestaĵojn post tio.

Dume ŝi eldonis siajn tri gravajn romanojn: Trellantonis (Freneza Anthony; 1932), kiu detalas la petolajn infanaĝaj aventuroj de ŝia pli aĝa frato Antonis Benakis en la lastaj jardekoj de la 19a jarcento en Aleksandria, Mangas (1935), kiu estis pri la ne malsimilaj aventuroj de la vulpohundo de la familio terrier kaj Ta mystika tou valtou (La sekretoj de la marĉo; 1937), kiu estis fiksita ĉirkaŭ Giannitsa-Lago en la komenco de la 20a jarcento, kiam elvolviĝis la greka lukto por Makedonio.

Kvankam Penelope Delto akiris la krediton por transkribi la memorojn de ĉi tiu milito, la realaj rakontoj estis kolektitaj en 1932–1935 de ŝia sekretariino Antigone Bellou Threpsiadi kiu mem estis filino de makedona batalanto.^[5]

Ŝi malpermesis al siaj genepoj viziti ŝin dum la tago, kiam ŝi estis verkanta, sed ŝi pasigis la tutan vesperon kun ili, legante al ili kion ŝi skribis tiun tagon, anstataŭ enlitiĝajn rakontojn.

Malfrua vivo[redakti | redakti fonton]

Dum la lasta jaro de sia vivo kaj dum ŝia paralizo estis antaŭeniranta, ŝi ricevis la taglibrojn kaj arkivojn de sia nerevenigebla amo, Jono Dragoumis, konfiditajn al ŝi de lia frato Filipo. Ŝi diktis 1 000 paĝojn de manuskriptaj rimarkoj pri lia laboro, antaŭ ol decidi ĉesigi la propran vivon. Ŝi memmortigis per englutado de veneno la 27an de aprilo 1941, nome la saman tagon kiam vermaĥtaj trupoj eniris Atenon.^[1] Ŝi mortis post pluraj tagoj la 2an de majo 1941. Laŭ ŝia peto ŝi estis enterigita en la ĝardeno de la majesta Delta-domego en Kifissia. Chrysanthos, la tiama Ĉefepiskopo de Ateno, celebris la enterigon. Sur ŝia tombo, en la ĝardeno de ŝia domo, estis gravurita la vorto σιωπή, siōpē ("silento").

Posteuloj[redakti | redakti fonton]

La Delta-domego estis heredita al ŝiaj tri filinoj, Sophia, Virginio kaj Alexandra, kiuj aldonis gastodomon kiun ili nomis "Sovirale", laŭ la komencaj leteroj de iliaj unuaj nomoj. Virginio edziniĝis al la politikisto Alexandro Zannas kaj ilia filino Lena estis la patrino de la nuntempa politikisto Antonis Samaras; ilia filo, Pavlos (Paul) Zannas (1929–1989) estis eminenta arta kritikisto kaj la tradukis en la grekan la romanon de Marcel Proust À la recherche du temps perdu. En 1989 Alexandra, tiam la lasta viva Delta-filino, testamentis la domegon al la Benaki Muzeo. Ĝi nun gastigas la Historian Arkivon de la muzeo.

Verkoj en la angla traduko[redakti | redakti fonton]

Sekretoj de la Inundi, tradukita de Ruth Bobick, Peter E. Randall Eldonejo, Portsmouth, NH 2012 ISBN 1931807876, ISBN 978-1931807876
En la Heroa Aĝo de Bazilo II: Imperiestro de Byzantium, tradukita de Ruth Bobick, Peter E. Randall Eldonejo, Portsmouth NH 2006 ISBN 1931807876, ISBN 978-1931807876

Referencoj[redakti | redakti fonton]

↑ ^1,0 ^1,1 Modern library of Alexandria (BA), Cairo.
↑ Biography of Penelope Delta. Benaki Museum. Alirita 2009-05-25.
↑ By Roderick Beaton. (1999) An introduction to modern Greek literature. Oxford University Press.
↑ Paul Stephenson, The Legend of Basil the Bulgar-Slayer, Cambridge University Press, 2003, paĝo 120
↑ Marii︠a︡ Nikolaeva Todorova. Balkan identities. C. Hurst & Co. Publishers.