Post-vereca politiko

El Vikipedio, la libera enciklopedio

Post-vereca-politiko (angle post-truth-politics), ankaŭ nomita Post-fakta politiko (angle post-factual politics) estas politika kulturo en kiu signifa parto de la publika diskurso baziĝas sur allogo al emocio kaj personaj opinioj, anstataŭ la vero kaj faktoj formos publikan opinion, sen konkrete referenci al la detaloj de publika politiko. La esprimo "post-vereca-politiko" estis elektita de Oxford Dictionaries kiel la vorto de la jaro por 2016. La ĉefa diferenco inter diskutoj en post-vereca-politiko kaj tradiciaj politikaj diskutoj estas en temigi personajn opiniojn kaj doni nur sekundaran gravecon al faktoj.

La kreado de la esprimo ricevas al bloganto David Roberts, kiu uzis ĝin en rubriko kiun li skribis por la usona revuo "Grist" en 2010. La esprimo estis vaste uzata de politikaj komentistoj kovrantaj la retiriĝon de Britio el la Eŭropa Unio kaj la venkon de Donald Trump en la elektoj en Usono [1].

En artikolo en The Economist, kazoj de la uzo de post-vereca politiko estis identigitaj en vasta gamo de politikaj kulturoj, inkluzive de en Aŭstrio, Rusio, Ĉinio, Usono, Aŭstralio, Britio, Barato, Japanio kaj Turkio.

Origino[redakti | redakti fonton]

Laŭ la Oksforda vortaro, la unua uzo de la termino "post-vereca" estis farita en 1992 en artikolo de la usona-serba dramisto Steve Cheech en la semajnĵurnalo "La Nacio". Cheech skribis ke sekvante la hontigan veron kiu estis rivelita en la Watergate- afero, venis pli milda gazetara raportado de la Afero Iran-Contras kaj la Golfa Milito, kiuj montris ke "ni, kiel liberaj homoj, decidis sen devigo ke ni volas vivi en postvereca mondo." [2] En 2004 la usona verkisto Ralph Keyes uzis la frazon "post-vereca epoko" en libro de la sama nomo [3]. Jam en la sama jaro, la ĵurnalisto Eric Alterman skribis pri "post-vereca politika atmosfero" kaj elpensis la esprimon "post-vereca-prezidanteco", dum analizis la misgvidajn deklarojn de la Bush-registaro post la atakoj de la 11-a de septembro. En la libro "Post-demokratio" publikigita en 2004, la aŭtoro, Colin Crouch, uzas la esprimon " postdemokratio " por rilati al modelo de politiko, en kiu "estas realaj elektoj kiuj povas anstataŭigi reĝimojn", sed "la publikon". debato en la temo de la elektoj estas precize reĝisorita kaj administrita spektaklo fare de rivalaj teamoj de profesiaj ekspertoj en la arto de persvado, kaj traktas mallarĝan kampon de temoj elektitaj fare de tiuj teamoj." Crouch atribuas al la "reklama industrimodelo" de politika debato la krizon de fido kaj akuzoj de malhonesteco, kiuj kelkajn jarojn poste iĝis identigitaj kun post-vereca politiko [4].

La esprimo "post-vereca-politiko" estis elpensita fare de bloganto David Roberts en poŝto kiun li publikigis en Grist revuo la 1-an de aprilo 2010, kie ili difinis: "politikan kulturon en kiu politika diskuto (publika opinio kaj rakontoj en la amaskomunikilaro) estas preskaŭ tute malkonektita de politika ago (parlamenta leĝaro)" [5]. La uzo de ĉi tiu termino plivastiĝis dum la usonaj prezidant-baloto de 2016 kaj en la referendumo pri la membreco de Britio al Eŭropa Unio en 2016 [6][7]. La Oksforda Vortaro elektis la terminon "postvereco" kiel la vorton de la jaro por 2016 kaj deklaris ke ĉi-jare estis 2 000% pliiĝo en la uzo de la termino [8].

Jennifer Hochschild, profesoro pri registaro en Universitato Harvard, priskribis la kreskon de postvereca-politiko kiel revenon al la praktikoj de usona kaj brita politiko kaj amaskomunikilaro en la 18-a kaj 19-a jarcentoj. Laŭ ŝi, dum tiu ĉi periodo ampleksaj propagandkampanjoj estis faritaj en tiuj landoj nomitaj la "folio-milito", en kiuj kalumniaj kaj malamaj flugfolioj estis presitaj malmultekoste kaj distribuitaj al larĝaj spektantaroj. La reagoj kiujn ili ricevis de la publiko kondukis al revolucioj inkluzive de la Angla enlanda milito kaj la Usona Milito de Sendependeco [9]. Nur komence de la 20-a jarcento la amaskomunikiloj fariĝis ekvilibraj kaj moderaj, kaj la loko de retoriko malpliiĝis [10].

Karakterizaĵoj[redakti | redakti fonton]

Ekzemplo de postvereca-politiko: afiŝo dum la referendumo pri la membreco de Britio al Eŭropa Unio false asertante, ke Britio pagas membrokotizon al Eŭropa Unio

Markostampo de la postvereca-politiko estas, ke la disputantoj ripetas siajn mesaĝojn denove kaj denove, eĉ se ili estis kontraŭpruvitaj kaj trovitaj malĝustaj fare de sendependaj fakuloj [11]. Ekzemple, dum la publika debato, kiu antaŭis la referendumon pri la membreco de Britio en la Eŭropa Unio, la favoraj al disiĝo de la Eŭropa Unio ripetis la aserton, ke la membreco en la Unio kostas al Britio 350 milionojn da pundoj ĉiusemajne. mono, kiun oni povas transdoni al la sanbuĝeto de la Reĝlando, kvankam poste ili ŝanĝis sian version kaj asertis, ke tio estas la sumo, kiun Britio transdonas rekte al la Unio.Tiu cifero, kiu ignoras la repagon, kiun Britio ricevis de la Union kaj aliaj faktoroj, estis priskribita kiel "eble misgvida" fare de la Brita Statistika Aŭtoritato, registara organizaĵo establita laŭleĝe. La figuro estis priskribita kiel "nelogika" fare de la Instituto por Ekonomiaj Studoj en Londono kaj eĉ estis trovita esti malĝusta en faktokontrolo farita fare de BBC News kaj Channel 4 News [12][13]. Malgraŭ tiuj publikaĵoj, la gvidantoj de tiuj, kiuj favoras retiriĝi el la Unio, daŭre uzis tiun ĉi figuron en siaj paroladoj ĝis la tago de la referendumo. Tuj post kiam la referendumo okazis, ili provis redukti la gravecon de la figuro kaj asertis ke ĝi estis nur ekzemplo [14]. La membro de la Konservativa Partio en Britio kaj la gvidanto de la movado por retiriĝi de la Unio, Sarah Wollaston, retiriĝis de la movado en la mezo de la debato antaŭ la referendumo, asertante ke ĝi estis post-vereca politiko [15].

Michael Deacon, la komika parlamenta korespondanto de la The Daily Telegraph resumis la ĉefan mesaĝon de la postvereca-politiko: "Faktoj estas negativaj. Faktoj estas pesimismaj. Faktoj estas malpatriotaj." Li aldonis, ke la postvereca-politiko povas pretendi kontraŭi partian polusiĝon kaj negativan kampanjon [16]. En tia kadro, balotkampanjestroj povas antaŭenigi utopian "pozitivan" balotkampanjon, kies provoj refuti liajn asertojn povas esti malaprobitaj kiel provoj misfamigi kaj semi panikon en publiko, kaj la kontraŭuloj povas esti priskribitaj kiel serĉado pliigi polusiĝon en tia kadro de la publiko [5][16].

Estas konsiderinda interkovro inter uzoj de postvereca-politiko kaj konspiraj teorioj, en kiuj disvastiĝas falsaj informoj, kiujn iu potenca "malamiko", kutime "la establado" aŭ "la amaskomunikilaro", supozeble volas kaŝi [17][18]. Kiu provas esprimi kritikon fakte kontrolante la asertojn, tiu estas akuzata pri aparteno al la potenca malamiko mem, kaj lia celo estas fakte influi la voĉojn de la balotantoj [16]. Tiel, ekzemple, la teorioj de la ligo pri la atakoj de la 11-a de septembro estis disvastigitaj, kaj ekestis movadoj por nei klimatan ŝanĝiĝon kaj movadojn kontraŭ la teorio de evolucio. La ekzisto de ampleksa kaj havebla indico kiu refutas tiujn teoriojn ne reduktis ilian kreskon [19].

En la prezidant-elektokampanjo de Mitt Romney en 2012, estis postulite ke Barack Obama tranĉis usonajn defendajn elspezojn kaj ke li iris sur "pardonpetokampanjon" al Eŭropo kaj Japanio. La homoj de Romney daŭre diris tiujn aĵojn eĉ post kiam la asertoj estis malkonfirmitaj. The New York Times traktis tion en opiniopeco titolita "The Post-Truth Campaign (La post-vereca-Kampanjo)" [20].

Por plia legado[redakti | redakti fonton]


Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ The post-truth world: Yes, I’d lie to you. The Economist, la 10a de septembro 2016
  2. ↑ Steve Tesich, A Government of Lies[rompita ligilo]. The Nation, la 6a de januaro 1992
  3. ↑ Keyes, Ralph (2004). The Post-Truth Era: Dishonesty and Deception in Contemporary Life. New York: St. Martin's.
  4. ↑ Crouch, Colin (2004). Post-democracy. Cambridge, UK
  5. ↑ 5,0 5,1 David Roberts, Post-truth politics. Grist, la 1a de aprilo 2010
  6. ↑ Jonathan Freedland, Post-truth politicians such as Donald Trump and Boris Johnson are no joke. The Guardian, la 13a de majo 2016
  7. ↑ Daniel W. Drezner, Why the post-truth political era might be around for a while. The Washington Post, la 16a de junio 2016
  8. ↑ Alison Flood, 'Post-truth' named word of the year by Oxford Dictionaries. The Guardian, la 15a de novembro 2016
  9. ↑ Free speech has met social media, with revolutionary results. New Scientist, la 1a de junio 2016
  10. ↑ Christina Pazzanese, Politics in a ‘post-truth’ age. Harvard Gazette, la 14a de julio 2016
  11. ↑ Peter Preston, Broadcast news is losing its balance in the post-truth era. The Guardian, la 9a de septembro 2012
  12. ↑ Anthony Reuben, Reality Check: Would Brexit mean extra £350m a week for NHS?. BBC News, la 15a de aprilo 2016
  13. ↑ Do we really send £350m a week to Brussels?. 4 News, la 19a de aprilo 2016
  14. ↑ Jon Stone, Vote Leave's £350m for the NHS pledge was ‘just an example’, says group's chair. Independent, la 12a de septembro 2016
  15. ↑ Ned Simons, Tory MP Sarah Wollaston Switches Sides In EU Referendum Campaign. Huffpost Politics, la 9a de junio 2016
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Michael Deacon, In a world of post-truth politics, Andrea Leadsom will make the perfect PM, la 9a de julio 2016
  17. ↑ Rob Boston, Humanists and the Rise of “Post-Truth America”. TheHumanist.com, la 22a de decembro 2015
  18. ↑ Chris Cillizza, Donald Trump's post-truth campaign and what it says about the dismal state of US politics. Independent, la 10a de majo 2016
  19. ↑ Rob Boston. "Humanists and the Rise of "Post-Truth America"", 22 December 2015.
  20. ↑ The Post-Truth Campaign, Paul Krugman, la 22a de decembro 2011, altirita la 4a de januaro 2017

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Post-vereca_politiko&oldid=8449320"