Preĝejo de Sankta Tomaso el Canterbury
| Preĝejo de Sankta Tomaso el Canterbury | |
|---|---|
| |
| kristana preĝejo | |
| Loko | |
| Ŝtato | Italio |
| Municipo | Verono |
| Bazaj informoj | |
| Religio | katolika |
| Ligiloj | |
La preĝejo de Sankta Tomaso Becket, pli konata kiel la preĝejo de Sankta Tomaso el Canterbury, (en la itala: San Tommaso Cantuariense), estas katolika diservo lokita proksime al la historia centro de Verono, ĝuste preter la Ponte Nuovo del Popolo . Ĝi estas dediĉita al la angla sanktulo Tomaso Becket, murdita en 1170 pro lia aversio al Henriko la 2-a de Anglio .
Dum mezepoko estis en la regiono du preĝejoj: unu, pli antikva, dediĉita al Tommaso Becket, la dua dediĉita al la Virgulino Anunciaciita apud kiu staris benedikta monakejo . Komence de la dekkvina jarcento la Karmelanoj decidis daŭrigi kun la ekspansio de la dua, tiel metante la fundamentojn por la nuna konstruaĵo, kiu prenos sian nomon de tiu de Sankta Tomaso, kiu estis disfaligita. Laŭ surskribo sur la fasado, la konstruado komenciĝis ĉirkaŭ 1449, daŭrante, ne sen ekonomiaj malfacilaĵoj, ĝis 1504, la jaro de ĝia konsekro. Kun la alveno de Napoleono la preĝejo estis uzata kiel flegejo por francaj trupoj kaj en 1805 la monakejo estis definitive forstrekita. Sub la posta aŭstra dominado la klostro estis parte malkonstruita kaj multaj el la ĉambroj de la iama monakejo uzitaj kiel militista malliberejo. Oni devis atendi la aneksadon de Venetio al Italio, por ke la preĝejo estu remalfermita por diservo.
La nuna konstruaĵo estas kuniĝo inter la tradicia verona-romanika kaj la malfrua gotika stiloj. La ekstero estas karakterizita de aŭstera fasado kun cirkla rozono kaj granda portalo, ĉi-lasta, laŭsupoze, devenas de alia konstruaĵo. La interno havas unusolan navon kaj la planko estas formita de blankaj kaj ruĝaj kvadratoj kun la escepto de la presbiterio, dum la plafono estas kovrita de lignaj trusoj . Sur la internaj flankaj muroj de la navo estas du tombaj monumentoj skulptitaj de Ugo Zannoni kaj ok gotik-stilaj altaroj starigitaj en renesancaj arkoj. Estas multaj konservitaj artverkoj faritaj de famaj Veronaj pentristoj, inkluzive de Paolo Farinati, Girolamo dai Libri, Alessandro Turchi kaj Antonio Balestra .
historio[redakti | redakti fonton]
Dokumento datiĝanta al la 8-a jarcento [N 1] longe kredigis, ke pra-kristana preĝejo staris sur la nuna loko ekde la frua mezepoko, sed pli zorgemaj studoj defiis ĉi tiun teorion. [1] Unua certa mencio pri religia konstruaĵo en la areo, troveblas en papa buleo, eldonita en 1185 de papo Lucio la 3-a, en kiu estas referencon al " unam capellam Sancti Thomae in Insula veronensi sitam ", do, kapelon dediĉitan al Sankta Tomaso en la Verona insulo. La "insulo" estas areo de la urbo, kiu iam staris inter la lito de la rivero Adige kaj ĝia sekundara kanalo, igante ĝin tiel vera insulo; kun la konstruado de la bordoj sur la Adige post la inundo de 1882, la malĉefa kanalo estis interrompita kaj sekigita kaj tial la insulo ĉesis ekzisti. La sankta Tomaso aludita estas Thomas Becket, ĉefepiskopo de Canterbury, viktimo en 1170 de la fama murdo en la Katedralo kaj proklamita sanktulo tri jarojn poste de papo Aleksandro la 3-a . La decido dediĉi la konstruaĵon al la angla sanktulo probable ŝuldiĝas al la episkopo de Verona Adelardo, lia fervora devotulo.
Apud ĉi tiu komenca preĝejo estis ankaŭ benedikta monakejo dependanta de la Abatejo de Villanova, lokita proksime al Sankta Bonifacio . Komence de la 14a jarcento la membroj de la Ordeno de la Beata Virgulino de la Monto Karmelo, komune nomataj Karmelanoj, ekloĝis en la monakejo anstataŭ la benediktanoj kaj, la 5an de marto 1351, akiris permeson de la sinjoro Pietro della Scala por konstrui proksime, sur tereno donacita de iuj riĉaj civitanoj de la insulo, novan preĝejon dediĉita al la Virgulino. [1] [2]
La sekvaj jardekoj estis tial karakterizitaj de la ĉeesto de du preĝejoj, situacio daŭranta ĝis la komenco de la dekkvina jarcento, kiam oni decidis malkonstrui la plej malnovan preĝejon, aŭ tiun dediĉitan al Sankta Tomaso, kaj pligrandigi la sekvan anstataŭe dediĉitan al la Virgulino. Tial la nuna preĝejo, kvankam ĝi estis konstruita sur la bazo de tiu, kiu estis dediĉita al la Annunciata (kaj daŭre estas oficiale titolita) estas konata kun la titolo de la antaŭa kaj malkonstruita de Sankta Tommaso. [2] La dato de komenco de la konstruaĵaro estas ĉirkaŭ 1449 kaj tio povus esti derivita de surskribo, relative al aĉeto de iuj ŝtonoj, gravuritaj en kolono metita dekstren de la fasado . [N 2] La laboro daŭris longe kaj la Karmelanoj, kronike en financaj malfacilaĵoj, devis fidi la malavarecon de la parokanoj por pagi la kostojn. Ankaŭ la municipo de Verono devis kontribui pagante, ekde 1487, sumon de ok dukatoj jare. [3] Privata civitano, tia Jacopo filo de Bongiovanni da Pesena, komisiis la konstruadon de la flanka pordo kiel testamenta legato ; surskribo sur la arkitravo memorigas la plenumon. [N 3] Fine, la 22an de septembro 1504 Marco Corner, apostola kunaŭtoro, povis konsekri la novan preĝejon. [4] [5]
Kun la alveno al Verono, ĝis la fino de la 18-a jarcento, de la soldatoj de Napoleono, la preĝejo estis uzata kiel hospitalo por francaj soldatoj kaj poste, en 1805, la monakejo estis definitive subpremita. Inter 1856 kaj 1857 la klostro grandparte estis malkonstruita kaj la ceteraj partoj transformiĝis al sakristio kaj oratorio. En plena aŭstra regado, parto de ĉi tiuj konstruaĵoj estis uzataj kiel armea garnizona malliberejo. Baldaŭ post la aneksado de Veneto al Italio, la preĝejo de Sankta Tomaso denove estis malfermita al diservo. [6] [7]
.jpg)
La ĉirkaŭkovrita fasado, supozeble lasita nefinita pro la ekonomiaj malfacilaĵoj renkontitaj dum la konstruado de la konstruaĵo, prezentas sin sobra kaj nudaspekta. En la centro, la larĝa portalo, en malfrua gotika stilo, konsistas el la pordo de aliro enfermita en fajne skulptitaj marmoraj kadroj. La surskribo sur la enirejo, [N 4] datiĝas de 1493, indikas, ke certa Cristoforo Lanfranchini dediĉis ĝin al Kristo kaj al la Virgulino kaj tio sugestas, ke ĝi estis origine metita en alian preĝejon kaj poste translokiĝis ĉi tien: plia pruvo de la financa malfacileco influanta la konstrulaboron. La luneto enhavas Anoncon de Maria, verkon de la dudeka-jarcenta artisto Carlo Donati, kiu anstataŭis la originalon atribuitan al Domenico Brusasorzi, kiu estis perdita. [8] Sur la supro de la portalo estas statuo de Maria tenanta la benitan Filon en siaj brakoj, dum la flankoj du pliaj skulptaĵoj estas metitaj en niĉoj akiritaj en la pilastroj . [9]
Sur la norda flanko estas pordo enkadrigita de marmora bordo, sur kies arkitravo estas surskribo, kiu rakontas kiel ĝi estis konstruita danke al donaco de tia Jacopo, kiu volis respekti la dezirojn de sia patro. Sur la flankoj, du altaj fenestroj permesas lumon al la internaj spacoj. [3]
Samtempe kun la konstruado de la preĝejo, leviĝis ankaŭ la sonorilturo ; estas kredite ke ĝi ripozas surbaze de tiu de la antaŭa eklezio dediĉita al la Annunciata. [N 5] Metita laŭ la dekstra flanko de la preĝejo, ĝi estis konstruita kun la sama materialo, briko, de la ĉefa konstruaĵo. La turo finiĝas per pina konuso, kiu longas 18,4 metrojn kaj kies beko atingas la konsiderindan altecon de 60 metroj. Laŭ aspekto, ĝi havas iujn renesancajn elementojn. La tigo estas garnita per pilastroj metitaj sur la flankoj kaj en la centro, kiuj estas ligitaj kun pendantaj arkoj. La belfrido konsistas el fenestroj kun rondaj arkaĵoj el loka rozkolora marmoro. Sur la bazo estas, fiksita en la muro, ŝtono sur kiu estas skulptita epigrafo : " . . . IUS ECCLESIAE RECTOR. . . // (F) ECIT MCCCCLXXVIII ". [10] [N 6]
Inter la belfrido estas dek sonoriloj en muzika skalo de Re3, kunfanditaj de la kompanio Cavadini Vr en 1930, kiuj estas luditaj permane laŭ la koncerta tekniko de Veronese-sonoriloj . Ĉi tiuj famas pro la sono, konsiderata preciza kaj melodia, kaj anstataŭas ses antaŭajn. [11]
.jpg)
La interno de la preĝejo havas unusolan navon . La pavimita planko havas blankajn kaj ruĝajn kvadratojn, krom tiu en la presbiterio . La plafono, ankaŭ en kvadratoj, estas subtenata de lignaj kurtenoj kun du montriloj. Flanke de la navo estas ok barokaj altaroj, kvar dekstre kaj kvar maldekstre, ĉiuj enmetitaj en renesancaj arkoj. La presbiterio estas apartigita de la navo per tri grandaj arkoj, el kiuj la centra estas klare pli alta ol la du flankaj. Siavice, la presbiterio estas ĉirkaŭita de kvar triumfaj arkoj apogitaj de tiom multaj kolonoj riĉigitaj per renesancaj kapiteloj, al kiuj estas grandkorpaj pulvinoj supermetitaj. Arko de pli malgrandaj dimensioj difinas la komencon de la absido . [12]
La eklezio enhavas pentraĵojn de famaj reprezentantoj de la Verona lernejo de pentrarto, inkluzive de Paolo Farinati, Francesco Torbido, Girolamo dai Libri, Antonio Balestra kaj Alessandro Turchi . Estas ankaŭ la novklasikaj maŭzoleoj de Michele Sanmicheli kaj don Nicola Mazza, verkoj de Ugo Zannoni .
En la enirejo de la preĝejo, de la ĉefa pordo, kiu sekvas la dekstran flankon de la navo, estas, ene de niĉo, baptofonto, komence farita por la proksima preĝejo de Santa Maria Rocca Maggiore (nun dekonsciita) kaj alportita ĉi tien post la originalo de la deksepa jarcento ĝi estis vendita en 1904. [13]
La unua altaro, kiun vi renkontas, estas tiu apartenanta al la familio Dolcetti, karakterizita de statuo de Ugo Zannoni, en kiu li reprezentis Sankta Gioacchino, Sant'Anna kaj la virgulinon, kiu legas . Tamen ĉi tiu skulpta grupo estis metita ĉi tie nur en 1909 por anstataŭigi antaŭan lignan statuon de la Magdalena (nun metita en la proksima altaro de la Da Prato), kiu, siavice, prenis la lokon de retablo prezentanta Sanktan Maria Magdalena de 'Pazzi de la Vicenza farbisto Pietro Bartolomeo Cittadella . Tuj poste, denove de Ugo Zannoni, la funebra monumento al Michele Sanmicheli estas metita en la muro. [13]
Daŭrante ni trovas la altaron de Da Prato, karakterizita de novklasika kadro, kiu alkroĉas barokan retablon, ekstazo de Santa Maria, komisiita de Giacomo Dal Prato kaj subskribita kaj datita de Alessandro Turchi, [N 7] en kiu ni notas la juxtaposicion de hela paradizo popolita de anĝeloj kun la malhela reprezentado de la tera mondo kie troviĝas Magdalena . [14] [15] Ambaŭflanke de la timpano, du statuoj, faritaj inter la 19a kaj 20a jarcentoj, reprezentantaj anĝelojn, dum ĉe la supro estas ligna skulptaĵo de la Magdalena, iam sur la altaro Dolcetti. [16] Ĉe la piedo de la altaro la tomboj de la patronoj: Girolamo da Prato kaj liaj fratoj Giacomo kaj Bonifacio. [17]
La sekva altaro, konstruita en 1681 kaj nomata laŭ la Annunciata, estas ornamita per diversaj barokaj elementoj, kiel keruboj, mixtilineaj kaj ondumantaj ebenoj. Du elegantaj torditaj kolumnoj subtenas arkon. Antonio Balestra estas la aŭtoro de la retablo, datita en 1702, kaj ankaŭ pentris Dion la Patro en la supra rondo. [18] [19] En la supro estas statuo datanta en 1736 de Michelangelo Speranza, bildigante Sanktan Johanon de Nepomuk, komence lokitan en la centro de la proksima nova ponto kaj poste translokiĝis al la preĝejo en 1801, kiam la franca kaj aŭstra trupo, kiu sekvante la Traktaton de Lunéville havis dividitaj Verono, ili blokis la ponton. [20]
Pli malproksime, la altaro de la frateco San Rocco enhavas retablon de Girolamo dai Libri . Ĉi tiu altaro anstataŭis en 1727 pli fruan de la frua 16-a jarcento . [21] [22] Maldekstre de li estas statuo de anonima artisto, kiu povas esti metita inter la 15a kaj 16a jarcentoj, reprezentante Madonon kun Infano . [23] Fine, venante de la apuda iama preĝejo Santa Maria della Disciplina, ekzistas la altaro Orti, situanta sur la norda muro apud la presbiterio. Ĝi enhavas lignan krucifikson de anonima aŭtorino de la fino de la 14-a jarcento metitan sur fonon en kiu estas pentrita la urbo Jerusalemo, kun la malhela ĉielo amplifanta la tragikan naturon de la sceno. [24]
La granda presbiterio de la preĝejo, alirebla preterpasante balustradon, gastigas la altan altaron konstruitan en la 18a jarcento de Giuseppe Antonio Schiavi ; el la originalo, tamen, nur restas la tablo, kunmetita de ovalo, en kiu estas skulptita la profeto Elija, kiu ricevas nutron de la anĝelo . La retablo malantaŭ li, datita 1579, estas verko de la verona pentristo Felice Brusasorzi, kiu reprezentis Madonon kun Infano kaj Sanktuloj . [25] Inter la roluloj, kiujn Brusasorzi pentris, ni povas rekoni Sanktan Tomason Becket (posedanto de la preĝejo), Sankt-Francisko, Sankta Marko, Sankta Johano la Baptisto kaj Sankta-Albert prezentis modelon de la sama preĝejo. [26]
La unua altaro, kiu troviĝas maldekstre de la navo, estas tiu de "Tintori", tiel nomata ĉar ĝi apartenis al la korporacio Tintori, kiel pruvas la kartoĉo metita en la supra parto. La relativa retablo estis pentrita de Paolo Farinati en 1559 kaj prezentas la Sanktulojn Onofrio'n kaj abaton Antonio, protektantojn de tinkturfarboj kaj aliaj tekstilaj agadoj. [27] [14] Apud la altaro estas busto de Nicola Mazza skulptita de Ugo Zannoni. [28] Sur la sekva altaro, la altaro de Carteri, troviĝas la retablo de Sankta Johano la Baptisto, Sankta Petro kaj Sankta Paŭlo, tradicie atribuita al Francesco Torbido sed pli verŝajne verko de pentristoj de lia ateliero . Ankaŭ la hipotezo antaŭis, ke la aŭtoro povus esti Dionisio Battaglia, ankaŭ lernanto de Torbido. Super la renesanca arko, kiu ĉirkaŭas la altaron, estas skribita: " DIVI S. IO. BAPTISTAE PIETRO MAR. VICENTIO SACRAU ". [29] [30]
Antaŭ ol atingi la sekvan altaron vi povas vidi iujn restaĵojn de la freskoj, kiuj iam devis ornami la murojn. La altaro de Dionizo, kiu estas la tria, estas ĉirkaŭita de riĉa renesanca kadro; la interno ne estas finita, tamen ĝi enhavas pentraĵon de Paolo Farinati, Virgulino kun Sanktuloj Girolamo kaj Alberto (pentrita en 1555), regata de luneto, Colomba dello Spirito Santo, atribuita al Agostino Ugolini . [31] [32]
La lasta altaro de la maldekstra flanko estas la tiel nomata "altaro de la Spasimo". La relativa retablo Renkonto de Jesuo kun la Madono sur Kalvario estis pentrita en 1524 de la medalisto Giovanni Maria Pomedello [N 8] ; la anĝeloj bildigitaj en la virabeloj estas anstataŭe verko de Giovanni Caliari . Maldekstre estas la flanka pordo de la preĝejo superita de sarkofago kiu portas la kreston de la familio Pesenza. [33]
.jpg)
Sur la koruso maldekstre de la presbiterio estas historia baroka pipa orgeno, konstruita en 1716 de Giuseppe Bonatti, [34] orgenkonstruisto de Desenzano kaj lernanto de Carlo Prati . [35] Ĝi estis ludita de la juna Wolfgang Amadeus Mozart la 7an de januaro 1770, [36] dum unu el liaj vojaĝoj al Italio, kaj ŝajnas ke per malgranda tranĉilo li gravuris siajn WGM-inicialojn sur la kazo, ankoraŭ videbla. [37] [38] En 1786 ĝi estis restaŭrigita por la unua fojo de Girolamo Zavarise, dum la verona Giuseppe Grigolli restaŭrigis ĝin en la dua duono de la 19a jarcento . [39]
La instrumento, restaŭrigita denove en 2002, havas du klavarojn kaj piedestalon kun kurteno kaj la sekvan fonikan aranĝon: [40]
|
|
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
La diatonaj ŝlosiloj estas faritaj en boasso dum la kromataj en ebono . [41] [42] Origine la kazo havis du pordojn, kiuj nun estas pentritaj, tamen mankas. La fronto, dividita en kvar korpojn, estas riĉe ornamita per skulptaĵoj kaj oraj; sur la frontono, en la centro, estas bildigita la nobla blazono de la Markizo Saibante. La fasado havas 36 vergojn en stano dividitaj en kvar golfojn, la surskribo: " Opus Joseph Bonatti Xni 1716 " estas gravurita sur la plej longa barelo de la maldekstra kampo, dum incizo troviĝis interne, okaze de restarigo: " Joseph Bonati Desentiano Opus en pristinum restitutum al Hieronymo Zavarise Verona et auxit Contrabassi anno Domini MDCCLXXXVI ". [43] [44]
La antikva dekkvina-jarcenta klostro leviĝas oriente de la preĝejo kaj atingeblas tra pordo, kiu malfermiĝas al la flanko de la presbiterio. Parte malkonstruita meze de la 19a jarcento por fari vojon al la aŭstraj kazernoj, nur la norda flugilo kaj parto de la suda flugilo restas de la originalo, kvankam ĝiaj arkoj nun estas blindaj. Maldekstre estas la sepultura kesto de la familio Gifalconi, kiel oni povas legi en la suba surskribo: " De Grifalchonis estas ĉi tie situanta tombo // corpora nobilium clara de gente vororum // restruxere sur afiŝoj an (n) os mil tricent // regli Scaligerum bis seprem tempore lustra ". Sur la sarkofago kruco estas skulptita en la centro kun du grifoj ĉe la flankoj; en la malsupra parto estas sceno de la Anonco de Maria . [45]
En la aliaj ankoraŭ ekzistantaj partoj de la klostro postvivas kelkaj freŝaj lunetoj de Bernardino Muttoni (XVIIa jarcento), en kiu estas reprezentita piktograma ciklo: Vita e miracoli de Sant'Alberto kaj Sant'Angelo . Inter la lunetoj estas ankaŭ bildoj de kelkaj karmelaj sanktuloj iam akompanataj de sia nomo, nun forigitaj. [46]
La klostro kondukas al la malnova sakristio, kie konserviĝas la retablo de Giuseppe Zannoni, komence farita por la altaro de Saibante kaj poste translokiĝis ĉi tien. [47] Sur la orienta flanko, ĉirkaŭita de la blazonoj de la Karmelanoj, estas pentraĵo de nekonata aŭtoro sed por kiu estis kreitaj la nomoj de Caroto, Raffaello kaj Garofalo, kiu konsistas el kopio de la Madono del Prato de Rafaelo . [48] Inter la aliaj verkoj konservitaj ĉi tie, Komunio de la Apostoloj (1780) de Gian Domenico Cignaroli, Adoro de la paŝtistoj atribuitaj al Carletto Caliari kaj kelkaj pentraĵoj de Giovanni Battista Caliari . [49]
Notoj[redakti | redakti fonton]
klarigaj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Il documento del VIII secolo parla di un "monasterium Sancti Thome cuit vocapulo est pineolo" inizialmente identificato nella primitiva chiesa ma successivamente ritenuto essere un monastero situato nella frazione di Coriano ad Albaredo d'Adige e dedicato a San Tommaso Apostolo. In Fabbri, 2008 p. 12.
- ↑ Il testo dell'iscrizione è il seguente: “MADONA LUCIA MOIER CHE FO // DE MISER IACHOPO STAGNOLO // A PAGADO LE PREDE DE QUI- // STI TRI PILASTRI E MADONA // NIDA SOA MARE IA FATO // LAVORERE... 1449”.
- ↑ Il testo dell'iscrizione è il seguente: “JACOBUS D BONIOANIS DEPESENA EXEQUENS VOLUNTATEM // PATERNAM ET SE EXONERANS PRESENTEM PORTAM SUIS // SUMPTIBUS FIERI FECEIT ANNO D 146...”. In Fabbri, 2008 p. 15.
- ↑ Di seguito riportata: "DEO M. ET MATRI SEMPER VIRGINI // CHRISTOFORUS FRANCHINUS IURIS DOCCET COMES // EQUESQ SUO ERE ET SPONTE VIVENS DICAVIT // ANNO SALUTIS MCCCCLXXXXIII".
- ↑ Ciò si può notare dalla pianta della campanile che ha un orientamento diverso dalla chiesa e pertanto è lecito supporre che poggi sulla base del campanile della precedente chiesa. In Fabbri, 2008 p. 22.
- ↑ Letteralmente: "...il rettore ecclesiastico... fece nel 1478".
- ↑ Alessandro Turchi si firma ALEX. TURCHIS. F.A. D. MDCV.
- ↑ Pomeddello la firmò e datò: "JOHANNES MARIA POMEDELLUS VILLAFRANCORUM AURIFEX VERONENSIS F(ECIT) DIE XX DECEMBRIS MDXXIII". In Fabbri, 2008 p. 54.
- ↑ In realtà Regale, costruito in cartone e posizionato sopra le tastiere immagine.
- ↑ I registri del Pedale furono aggiunti solo nel 1786; sino ad allora era privo di registri propri e costantemente unito al I manuale.
bibliografiaj[redakti | redakti fonton]
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Gianfranco Benini, Le chiese di Verona: guida storico-artistica, Arte e natura libri, 1988, SBN IT\ICCU\PUV\0856596.
- Giorgio Borelli (a cura di), Chiese e monasteri nel territorio veronese, Verona, Banca Popolare di Verona, 1981, SBN IT\ICCU\VEA\0039756.
- Luca Fabbri, Chiesa di San Tomaso Cantuariense, San Giovanni Lupatoto, Tipolitografia Artigiana s.n.c., 2008, ISBN non esistente.
- Umberto Forni, L'organo Bonatti di San Tomaso Cantauriense: storia e restauro, Grafiche Aurora, 2002, ISBN non esistente.
- Enrico Girardi, Gli organi della città di Verona, Alba, Edizioni Paoline, 1968, SBN IT\ICCU\SBL\0285370.
- Corrado Moretti, L'Organo italiano, Monza, Casa musicale eco, 1989, ISBN 88-6053-030-X.
- Franco Segala, Le campane della chiesa di San Tomaso Cantuariense di Verona, 1985, SBN IT\ICCU\PUV\1123823.
- Giuseppe Franco Viviani, Chiese nel veronese, Verona, Società cattolica di assicurazione, 2004, SBN IT\ICCU\VIA\0121042.
Rilataj aĵoj[redakti | redakti fonton]
- Monumentoj de Verono
- Sonoriloj el Verono
- Historio de Verono
- Verona urboplanado
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
Wikimedia Commons entenas aliajn bildojn aŭ dosierojn ĉe chiesa di San Tomaso Cantuariense
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ 1,0 1,1 Fabbri, 2008 p. 12.
- ↑ 2,0 2,1 Viviani, 2004 p. 268.
- ↑ 3,0 3,1 Fabbri, 2008 p. 15.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 14.
- ↑ Benini, 1988 p. 202.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 68.
- ↑ Viviani, 2004 p. 270.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 21.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 16.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 22.
- ↑ Segala, 1985.
- ↑ Viviani, 2004 p. 272.
- ↑ 13,0 13,1 Fabbri, 2008 p. 28.
- ↑ 14,0 14,1 Viviani, 2004 p. 274.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 33.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 34.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 35.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 36.
- ↑ Benini, 1988 p. 205.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 38.
- ↑ Fabbri, 2008 pp. 39-40.
- ↑ Benini, 1988 pp. 202, 205.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 42.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 44.
- ↑ Viviani, 2004 p. 275.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 48.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 60.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 62.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 58.
- ↑ Benini, 1988 p. 204.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 56.
- ↑ Viviani, 2004 pp. 274-275.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 54.
- ↑ Borelli, 1981 p. 644.
- ↑ Forni, 2002 p. 10.
- ↑ Forni, 2002 p. 7.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 51.
- ↑ Forni, 2002 p. 8.
- ↑ Girardi, 1968 p. 67.
- ↑ Moretti, 1989 pp. 399–400.
- ↑ Girardi, 1968 p. 69.
- ↑ Forni, 2002 p. 15.
- ↑ Girardi, 1968 p. 68.
- ↑ Forni, 2002 p. 14.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 63.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 65.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 66.
- ↑ Fabbri, 2008 pp. 66-67.
- ↑ Fabbri, 2008 p. 67.