The Road

The Road
literatura verko
Aŭtoroj
Aŭtoro	Cormac McCarthy
Lingvoj
Lingvo	usona angla lingvo
Eldonado
Eldondato	26-a de septembro 2006
Eldonejo	Alfred A. Knopf
Ĝenro	post-apokalipsa fikcio • sciencfikcio • malutopia fikcio
Honorigoj	Ignotus Award for Best Foreign Novel • NPR Top 100 Science Fiction and Fantasy Books • Premio Pulitzer por Fikcio • James Tait Black Memorial Prize • Believer Book Award • Oprah's Book Club • Tähtivaeltaja Award

La Vojo (angle The Road) estas post-apokalipsa romano de usona verkisto Cormac McCarthy. Unue publikigita en 2006, la romano sekvas la vojaĝon de sennomaj roluloj, patro kaj filo, laŭlonge interŝtata aŭtovojo de Usono kiam ĝi estis detruita per nenomita kataklismo.

La inspiro por la rakonto estis veninta al McCarthy, laŭ li, dum vizito al El Paso, Teksaso, kun sia juna filo. Dum li imagis, kia la urbo povus aspekti estonte, li imagis "fajroj sur la monteto" kaj pensoj pri lia filo venis en la menson. McCarthy revenis al tiu komenca inspiro kelkajn jarojn poste, dum li estis en Irlando. Li verkis la romanon rapide, kaj dediĉis ĝin al sia filo, John Francis McCarthy.

Al la romano estis premiita la brita James Tait Black Prize en 2006 kaj la usona Premio Pulitzer por Fikcio en 2007. En 2009, filmadaptigo de la romano estis publikigita, reĝisorita fare de John Hillcoat , kun Viggo Mortensen kaj Kodi Smit-McPhee ludanta la rolojn de patro kaj filo.

Intrigo

La romano okazas jarojn post ia tutmonda katastrofo, eble nuklea milito, kiu detruis urbojn kaj kaŭzis morton de homoj, bestoj kaj plantoj. La ĉeffiguroj, kies nomoj ne estas menciitaj ĉie en la romano - patro kaj fileto naskita post la katastrofo - provas dum pluraj monatoj trairi la teritorion de la iama Usono piede kaj atingi la malproksiman kaj deziratan maron. Ili suferas pro malsano, malsato kaj timo de aliaj homoj - banditoj kaj kanibaloj. La patrino de la knabeto, perdinte ĉiun esperon, faris sinmortigon antaŭ la okazaĵoj rakontitaj en la verko.

La amo de la patro al sia filo - la patro, la heroo de la rakonto, estas devigita daŭre kreskigi sian filon sole kaj daŭre vivas kun ununura celo, protekti la vivon de sia amata filo. Sed la patro estas malsana, tusante sangon kaj ekkomprenante ke li baldaŭ mortos. Li metas siajn lastajn esperojn por la estonteco por sia filo pri vojaĝon al la maro; li ripetas al sia filo "ni estas bonaj" kaj "ni portas fajron" kontraste al la banditoj kiuj perdis sian homan aspekton.

La patro kaj filo portas siajn provizojn sur ĉareto de superbazaro, la patro estas armita per revolvero kun la lastaj du kugloj, kiujn li konservas por mortigi sian filon kaj sin, por tiu momento kiam ili estas kaptitaj fare de la kanibaloj. La plej granda parto de la rakonto okazas kiam la knabeto estas proksimume sesjaraĝa. En ĉi tiu aĝo la filo komprenas la signifon de la danĝero al iliaj vivoj kaj la signifon de esti kaptita. Krome, la filo komprenas la sinmortigan dilemon, kiun la patro alfrontas kaj jesas efektivigi ĝin kiam necese. "Se mi mortos, kion vi faros," demandas la knabo. "Mi iros kien ajn vi iros, vi estas mia tuta mondo" respondas la patro. La knabo partoprenas kun la patro en la planado de la vojaĝo suden al la oceano en la espero ke tie ili trovos la malmultajn bonajn homojn kiuj pluvivis, kaj en la espero de eskapi la malvarman kaj pluvan veteron al varma kaj agrabla loko.

La vojaĝo - La civilizo estis detruita, kaj la plej multaj el la specioj estis ekstermitaj kaj formortis. La suno estas konstante obskurita per permanenta nebuleto, kaj la klimato ŝanĝiĝis kaj malvarmiĝis draste. Plantoj ne plu kreskas. Dum la patro kaj filo pasas laŭ la pejzaĝo, ili trovas terurajn scenojn. Ili vizitas la detruitan grandurbon kaj la domon kie la patro pasigis sian infanaĝon. Pli malvarmiĝas kaj neĝo falas. Patro kaj filo renkontas grupon de maroduloj vojaĝantaj en kamiono; unu el ili, irinte en la arbaron por trankviligi sin, trovas patron kaj filon kaj minacas la filon per tranĉilo. Lia patro mortigas lin per revolverpafo, kaj ili devas forlasi la ĉareton eskapante. En la ruinoj de la urbo, ili renkontas alian knabeton, la saman aĝon kiel la filo, sed li forkuras de ili. Poste, patro kaj filo eniras teritorion kaptitan de iu potenca bando, vidas palisojn kun distranĉitaj kapoj, kaj poste armeon de armitaj brutuloj marŝantaj, akompanate de sklavoj kaj ĉaroj de rabaĵo.

Serĉante manĝaĵon, patro kaj filo rompas en malnovan grandbienon kaj malkovras kriplajn homojn ŝlositajn en kelo, petante helpon. Tiuj sklavoj estas tenitaj, en terura doloro, kies organoj estas rikoltita iom post iome por manĝi. La patro ekkomprenas ke li trovis sin en kaverno de banditoj kaj haste prenas sian filon for de la biendomo. Poste, sur forlasita bieno, la patro malkovras netakseblan kaŝejon - bone kaŝitan provizbunkron; Por la unua fojo dum la tuta vojaĝo, ili sukcesas lavi sin kaj manĝi ĝuste. La patro decidas, ke estas danĝere resti en unu loko dum longa tempo, kaj ili daŭrigas sian vojaĝon al la maro, ŝarĝante novan ĉaron kun manĝaĵo, kaptita el la ruinoj de najbara urbo.

La patro kaj filo, kompare kun la kruelaj homoj kiujn ili renkontas, strebas konservi homan bildigon kaj dignon: ili ne malutilas tiujn, kiuj ilin ne difektas kaj ne manĝas homan karnon. La filo ĉiam zorgas, ke la manĝaĵoj, kiujn ili prirabas el forlasitaj bienoj, ne apartenas al iu ajn, kaj li eĉ petas al sia patro plurfoje helpi la senhelpajn homojn, kiujn ili renkontas. Interalie ili renkontas maljunulon nomatan Eli kaj kundividas manĝaĵon kun li; Eli, same timigita kaj malfida kiel ili estas, parolas ŝpareme pri li mem kaj morne rimarkas ke estos "pli trankvile" kiam ekzistas neniu forlasita sur la tero. Survoje, ŝajnas al la patro, ke iu sekvas ilin, kaj ili kaŝiĝas, fakte vidante preterpasantan grupon de elĉerpitaj vojaĝantoj - tri viroj kaj virino en la lasta etapo de gravedeco. Poste, patro kaj filo trovas la tendaron forlasita de tiuj preterpasantoj kaj en ĝi estas la restaĵoj de manĝita novnaskito.

Patro kaj filo finfine atingas la maron, malvarme kaj mornaj, kaj ne scias, kion fari poste. Ili malkovras ke ilia espero de trovado de bonaj pluvivantoj kaj agrabla vetero estis seniluziigita, la patro estas tre malsana kaj lia morto estas proksima kaj la dilemo estas pli granda ol iam, ĉu li devus mortigi sian filon antaŭ ol la patro mem mortas? Ĉu indas vivi je ajna kosto eĉ koste de sklaveco kaj torturo? La patro trovas jaĥton forlasitan sur la rokoj kaj serĉas utilajn provizojn sur ĝi; li estas armita per flamlumpafilo. La filo malvarmumas kaj estas tre malsana; Dum lia patro prizorgas lin, vagabondo aperas ĉe la marbordo kaj ŝtelas ilian ĉaron da manĝaĵo. La patro atingas la ŝteliston kaj, per armila forto, devigas lin rezigni ne nur la ŝtelitajn varojn, sed ankaŭ siajn vestaĵojn kaj ŝuojn. Patro kaj filo daŭrigas sian vojon, ekkomprenante ke la nuda ŝtelisto neeviteble frostos kaj mortos.

En la ĉemara urbaĉo, loka loĝanto armita per arko kaj sago baldaŭ pafas al ili de embusko kaj trafas la patron en la gambo per sago. La patro kovras sian filon per sia korpo kaj estas grave vundita, sed li grave vundas la atakanto pafante flamlumon tra la fenestro. La vundo ekflamiĝas, kvankam la patro provas mem lavi kaj kudri ĝin; li iĝas pli kaj pli malbona, kaj ĉe la rivero blokanta plian padon en la sudo, li petas al sia filo forlasi lin kaj pluiri sole. La filo foriras, sed tiam revenas kaj restas en la tendaro ĝis la patro mortas en sia dormo. Poste, la filo renkontas amikan familion - viron, virinon kaj du infanojn - kiuj kunportas lin; la filo daŭre parolas kun sia forpasinta patro kvazaŭ li estus proksime.

La sorto de la knabo ĉe la fino de la rakonto, same kiel tiu de la tuta mondo, restas neklara.