Centro pri Strategiaj kaj Internaciaj Studoj
| Centro pri Strategiaj kaj Internaciaj Studoj | |||
|---|---|---|---|
| |||
| |||
| pensfabriko • interesogrupo • organizaĵo | |||
| Komenco | 1962 vd | ||
| Geografia situo | 38° 54′ 7″ N, 77° 2′ 31″ U (mapo)38.901944444444-77.041944444444Koordinatoj: 38° 54′ 7″ N, 77° 2′ 31″ U (mapo) | ||
| Lando(j) | Usono vd | ||
| Sidejo | Vaŝingtono | ||
| |||
 Centro pri Strategiaj kaj Internaciaj Studoj | |||
| Agareo |
komputila sekureco | ||
| Fondinto(j) | David Manker Abshire • Arleigh Burke vd | ||
| Ĉefestro(j) | Thomas Pritzker vd | ||
| Retejo | Oficiala retejo | ||
| Jura formo | organizaĵo laŭ 501(c)(3) | ||
La Centro pri Strategiaj kaj Internaciaj Studoj (angle Center for Strategic and International Studies, akronime CSIS) estas usona pensfabriko kiu traktas defendo, sekureco kaj eksterpolitikaj aferoj [1]. La centro traktas politikajn studojn kaj strategiajn analizojn pri politikaj, ekonomiaj kaj sekurecproblemoj ĉirkaŭ la mondo, kun specifa fokuso pri temoj ligitaj al internaciaj rilatoj, teknologio, financo, energio kaj geostrategio [2].
CSIS estis fondita en 1964 fare de Admiralo Arleigh A. Burke kaj Ambasadoro David M. Abshire. Ĝi ne estas ligita de partia politiko aŭ ideologio [3]. La pensfabriko estis origine aligita kun Universitato Georgetown, sed la ligo inter la universitato kaj la pensfabriko finiĝis la 1-an de julio 1987.
La organizaĵo estas ĉefsidejita en Vaŝingtono kaj havas ĉirkaŭ 220 dungitojn. La ĉefoficisto de aprilo 2000 estas John J. Hamre [4].
La centro vastigis sian influon en publikpolitika analizo sub la gvidado de John Hamre. La Ministerio pri defendo, kiel parto de la 2012-datita Defense Authority Accreditation Law, invitis la Centron por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj fari sendependan takson de la interveno de Usono en la Azi-Pacifika regiono. Ankaŭ, en majo 2009, prezidanto Barack Obama dankis la Centron pro ĝia helpo en evoluigado de registara politiko koncerne cibermiliton. La centro ankaŭ multe influis la kreadon de la ekstera politiko de la Blanka Domo. La estro de la CIA, John Brennan deklaris ke "ene de la spionkomunumo, la Centro por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj estas konata kiel havado de novigaj ideoj por plifortigado de nia nacia sekureco." [5]
Historio[redakti | redakti fonton]
Establado[redakti | redakti fonton]
La centro estis fondita en 1962 fare de Admiralo Arleigh Burke kaj Ambasadoro David Manker Abshire, kiel parto de Universitato Georgetown [6]. Ĝi estis oficiale malfermita la 4-an de septembro, baldaŭ antaŭ la Kuba Misila Krizo. La origina oficejo situis unu blokon de la universitata kampuso en malgranda brikdomo ĉe 1316 Strato. La unua profesia grupano estis Richard Allen, kiu poste estis membro de la Reagan- registaro [7].
En konferenco okazigita en januaro 1963, la centro determinis sian planon por sia intelekta tagordo. En la konferenco aperis libro de politikaj, militaj kaj ekonomiaj strategioj, pli ol mil paĝa [8]. La libro establis kadron por diskutado de nacia sekureco kaj difinado de la areoj de interkonsento kaj malkonsentoj en la ekstera politiko de Washington dum la Malvarma milito. La libro argumentis por strategia aliro al mondaj aferoj kaj ankaŭ difinis skolon de esplorado pri internaciaj rilatoj en tiu tempo. La pensfabriko de tiu lernejo faris sian vojon al la politikaj pintkunvenoj de Usono, precipe dum la Nixon, Ford kaj Reagan-registaroj [9].
1970–1989[redakti | redakti fonton]
Ĝis la mez-malfruaj 1970-aj jaroj, multaj esploristoj kiuj laboris en la centro trovis sian vojon al altrangaj registaraj postenoj en la Eksterafera Ministerio aŭ la Ministerio pri defendo. Kiam Henry Kissinger retiriĝis kiel usona ministro pri eksteraj aferoj en 1977, Universitato Harvard malakceptis oferti al li postenon, li preferis instrui partatempe ĉe la Edmund School of Foreign Service de Universitato Georgetown [10], igante la Centron por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj la bazo de liaj agadoj en Vaŝingtono, anstataŭ ofertoj instrui ĉe Yale, Penn, Kolumbio kaj Oksfordo [11]. La decido de Kissinger asocii kun la establado en Vaŝingtono tiris pli da publikatento al la centro ol preskaŭ ajna okazaĵo en la sekvintaj 15 jaroj [12].
Sekve la implikiĝon de Kissinger, aliaj altrangaj ŝtatoficistoj venis al la centro almenaŭ partatempe, ekzemple James R. Schlesinger, Bill Brock, admiralo William Crowe kaj Harold Brown. Kiam Zbigniew Brzezinski aliĝis al la Centro en 1981, post la fino de la mandato de Carter, li traktis temojn ligitajn al Sovetunio kaj la pola ekonomio. La aranĝoj de tiuj altrangaj registaraj oficistoj permesis al ili verki, prelegi kaj konsulti kun amaskomunikilaj kompanioj kaj entreprenoj, kaj ili estas kio igis la centron kapabla integri altnivelajn politikofaristojn kiam ili forlasas la registaron [13]. Dum la 1970-aj jaroj kaj 1980-aj jaroj, la centro pligrandigis la nombron de dungitaro kaj ĝian aktivecon en Vaŝingtono [14].
Kelkaj profesoroj de Universitato Georgetown kritikis la stabon de la centro por supoze disponigado de malprecizaj akademiaj taksoj en eksterpolitikaj temoj dum publikaj intervjuoj [15]. Post tio, speciala komisiono estis establita kiu ekzamenis la kunlaboron de la universitato kun la centro kaj ĝia raporto deklaris ke la centro temigas pli komunikadon ol sciencan esploradon kaj rekomendis ke la centro estu oficiale apartigita de Universitato Georgetown. La 17-an de oktobro 1986, la estraro de direktoroj de la universitato voĉdonis interrompi ĉiujn rilatojn kun la Centro por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj [15].
Kiel rezulto, la 29-an de decembro, la centro proponita al la Distrikto de Columbia, kaj la formala asocio inter Ĝorĝtaŭno kaj la Centro por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj finiĝis la 1-an de julio 1987.
La centro iĝis neprofitcela organizaĵo, kies celo estas pliigi sian kontribuon kaj vastigi siajn programojn por temigi la brulantajn areojn de la mondo [16]. La dissolvo de Sovetunio en la 1980-aj jaroj lasis la Centron por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj en unika pozicio kiel la aŭtoro de la ekstera politiko de la sola superpotenco en la mondo.
1980-nuntempo[redakti | redakti fonton]
Post la fino de la Malvarma milito, la registarestroj en Vaŝingtono rimarkis, ke Usono ne estas tiel bone ekipita kiel devus esti por konkuri en la internacia ekonomio kiel superpotenco. Tiu vido igis la Centron por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj establi projekton diferencan de la strategiaj kaj internaciaj temoj en kiuj la centro kutimis trakti ĝis tiu tempo. La ideo, ke Usono devus koncentriĝi pri siaj problemoj hejme por plifortigi sian pozicion eksterlande disvolviĝis en la "Komitato por Plifortigi Ameriko", gvidata de la senatano Sam Nunn kaj la senatano Pete Domenici [17].
La komitato konkludis, ke la Blanka Domo devus reorganizi la ĉefan oficejon de la Prezidanto kaj establi la Nacian Ekonomian Konsilion kun Nacia Ekonomia Konsilanto laŭ la modelo de la Nacia Sekureckonsilio de Usono. Ĉi tiu nova fokuso pri ekonomia politiko igis la Centron por Strategiaj kaj Internaciaj Studoj pliigi sian fokuson pri esplorado en ekonomiko kaj internaciaj aferoj ligitaj al la Nordamerika Liberkomerca Interkonsento, la Monda Organizaĵo pri Komerco, la Internacia Monunua Fonduso, la Monda Banko, ankaŭ kiel tutmondaj sano kaj mediaj efikoj.kaj la socieco de klimata ŝanĝo. Tiuj temoj kunfalis en la mision de la Centro fluliniigi ĝian primaran fokuson en internaciaj sekurecproblemoj.
Programoj kaj eventoj[redakti | redakti fonton]
Ĉiujare, la centro aranĝas pli ol 400 gravajn okazaĵojn implikantajn pli ol 18,000 gastojn. Inter la gastoj de la centro: la usona ŝtatsekretario, Hillary Clinton, kiu traktis la sekurecon de ambasadoj post la en:terorisma atako kontraŭ la usona konsulejo en Benghazi, la ĉefministro de Japanio, Abe Ŝinzo, la prezidanto de la Monda Banko, Jim Yong Kim, la antaŭa Ministro de Defendo, Leon Panetta, la Nacia Sekureckonsilisto Antaŭe Tom Donilon, kaj Prezidanto de la Kunlaborestroj de Generalo Martin Dempsey [18][19][20][21].
Famaj homoj kiuj estas aŭ estis asociitaj kun CSIS[redakti | redakti fonton]
- Madeleine K. Albright
- Ehud Barak
- Arnaud de Borchgrave
- Kurt M. Campbell
- Anthony H. Cordesman
- Raymond F. DuBois
- Victor Cha
- Michèle A. Flournoy
- Karl-Theodor zu Guttenberg
- D-ro Fred C. Iklé
- James L. Jones
- Walter Z. Laqueur
- Michael A. Ledeen
- Edward N. Luttwak
- Theodore Edgar McCarrick
- Robert A. Mosbacher Sr.
- Clark Murdock
- Juan Zarate
- Antony Blinken
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Abshire, David M.. (1963) National Security: Political, Military and Economic Strategies in the Decade Ahead. Hoover Institution. ISBN 978-0817913113.
- Smith, James Allen. (1993) Strategic Calling: The Center for Strategic and International Studies 1962–1992. The Center for Strategic and International Studies. ISBN 0-89206-237-1.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Company Overview of Center for Strategic and International Studies, Inc.. Bloomberg. Alirita 2018-09-11.
- ↑ The Center for Strategic and International Studies. Charitynavigator.org (2018-03-01). Alirita 2018-09-11.
- ↑ Think Tank Employees. U.S. News & World Report. Alirita October 2, 2013.
- ↑ About Us - Center for Strategic and International Studies.
- ↑ CSIS Named Number One Think Tank in the United States (en-US) (February 12, 2020). Alirita 2020-02-12.
- ↑ The Center for Strategic and International Studies. charitynavigator.org (2018-03-01). Alirita 2018-09-11.
- ↑ Smith 1993, p. 17.
- ↑ Abshire & Allen 1963.
- ↑ Smith 1993, p. 23–26.
- ↑ Kissinger agrees to instruct undergrads at Georgetown. Columbia Spectator (1977-06-09). Alirita 2018-09-11.
- ↑ A Harvard-Henry Kissinger Détente?. Harvard Magazine (March 28, 2012). Alirita October 4, 2013.
- ↑ Smith 1993, p. 96–97.
- ↑ Smith 1993, p. 98–102.
- ↑ Think Tanks. Dictionary of American History, 3rd Edition. Alirita October 4, 2013.
- ↑ 15,0 15,1 Jordan, Mary. "GU Severs Ties With Think Tank: Center's Academics, Conservatism Cited". The Washington Post. 18 October 1986. p. B1.
- ↑ "Center for Strategic and International Studies Inc[rompita ligilo]". Department of Consumer and Regulatory Affairs. Government of the District of Columbia. Retrieved 29 June 2017.
- ↑ Smith 1993, p. 97.
- ↑ CSIS Annual Report 2012. Center for Strategic and International Studies. Arkivita el la originalo je December 31, 2013. Alirita October 1, 2013.
- ↑ Global Security Forum. Center for Strategic and International Studies. Arkivita el la originalo je October 4, 2013. Alirita October 2, 2013.
- ↑ Defense-Industrial Initiatives Group - Center for Strategic and International Studies. Arkivita el la originalo je 2011-10-01. Alirita 2023-12-13.
- ↑ Center for Strategic and International Studies.
