Imidazolidino

Imidazolidino

Plata kemia strukturo de la Imidazolidino

Tridimensia strukturo de la Imidazolidino

Kelkaj imidazolidinaj derivaĵoj estas
bioatikvaj kontraŭ la Staphylococcus aureus

Alternativa(j) nomo(j)

Kvarhidroimidazolo
1,3-duazolidino
Duazociklopentano

C₃H₈N₂

Fizikaj proprecoj

blanka solido

72.10902 g·mol^-1

0.892 g cm⁻³

92.8 °C

221.98 °C

n_{761}^{20}

1,4220

Acideco (pKa)

4.8-5.0^[1]

Solvebleco

Akvo:Tre solvebla

Mortiga dozo (LD50)

>3500 mg/kg (buŝe)

Sekurecaj Indikoj

Pridanĝeraj indikoj

Danĝero

Xn
Noca por la sano

GHS etikedigo de kemiaĵoj

GHS Damaĝo-piktogramo

GHS Signalvorto

Damaĝa substanco

GHS Deklaroj pri damaĝoj

H302, H314, H360D

GHS Deklaroj pri antaŭgardoj

P201, P280, P301+330+331, P305+351+338, P308+310

Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25 °C kaj 100 kPa)

Imidazolidino estas heterocikla kombinaĵo konsistanta en kvinmembra ringo kun du nitrogenatomoj en la pozicioj 1 kaj 3 de la ringo kaj ĉiuj saturitaj ligiloj. Ĝi estas la plej reduktita homologo inter la imidazoloj kaj imidazolinoj. Ĝi estas senkolora, polara kaj baza substanco.

Imidazolinoj tradicie estas preparataj per kondensiĝo de la 1,2-duaminoj kaj aldehidoj. Plej ordinare, unu aŭ ambaŭ nitrogenatomoj estas substituataj per alkila aŭ benzila grupo. La unua nesubstituita imidazolino estis sintezita en 1952. Derivaĵoj el imidazolinoj posedas antibakteriajn, kontraŭdolorajn, citotoksajn kaj antiparazitajn proprecojn.

Multaj imidazolinaj derivaĵoj estas bioaktivaj kontraŭ kelkaj bakterioj, inter ili la Escherichia coli, Staphylococcus aureus kaj Mycobacterium tuberculosis