Saltu al enhavo

Mirinda Amo

Aldoni ligilojn
El Vikipedio, la libera enciklopedio
Ĉi tiu artikolo estas verkita en Esperanto-Vikipedio kiel la unua el ĉiuj lingvoj en la tuta Vikipedia projekto.
Mirinda Amo
Aŭtoro Heinrich August Luyken
Eldonjaro 1913
Urbo Londono
Eldoninto Brita Esperanto-Asocio
Paĝoj 295
v • d • r

Mirinda Amo [1] [2] estas romano, originale Esperantlingve verkita de Heinrich August Luyken. La 295-paĝa libro estas eldonita en la jaro 1913 ĉe Brita Esperanto-Asocio en Londono.

Ĝi estis "Kronita verko de la Akademio".

Intriga resumo

[redakti | redakti fonton]
Averto: La teksto, kiu sekvas, malkaŝas detalojn pri la intrigo de la rakonto.

La romano "Mirinda Amo" komenciĝas en la angla kamparo, kie naŭjara knabineto, Flora Broadbent, renkontas dektrijaran knabon, Vilfridon Gallimore, ludantan violonon en forlasita ŝtonminejo [3] [4]. Flora, sentante sin soleca hejme pro sia malsanema duonpatrino kaj forestantaj fratoj [5] [6], rapide amikiĝas kun la talenta kaj pensema Vilfrido. Vilfrido loĝas kun sia onklo (fakte, kiel poste montriĝos, amiko de lia mortinta patro), D-ro Silaso Hutton, la vilaĝa lernejestro, kiu estas klera sed agnostika viro [7] [8]. Ili ankaŭ ambaŭ amikiĝas kun Fraŭlino Lambert, mistera, litkuŝanta virino de granda pacienco kaj pieco, kiu fariĝas spirita gvidantino, precipe por Vilfrido [9] [10].

La amikeco inter Vilfrido kaj Flora sekrete kreskas dum la jaroj [11]. Vilfrido komencas metilernadon ĉe la arĥitekturisto Sinjoro Billing [12] kaj estas influita de loka estetika societo, kio kaŭzas internan konflikton kun la pli piaj instruoj de Fraŭlino Lambert [13] [14]. Kiam Vilfrido estas preskaŭ deksepjara, lia rilato kun la dekdujara Flora profundiĝas al juna amo, kvankam la socia distanco restas obstaklo [15].

Kiam Vilfrido fariĝas 21-jara, li loĝas kaj studas en Londono [16]. Li ricevas leteron de sia onklo Silaso, informante lin pri modesta heredaĵo kaj ke li nun estas plenaĝa [17]. Samtempe, letero de Fraŭlino Lambert (skribita de Flora) esprimas zorgon pri lia spirita stato kaj avertas lin pri la elekto de amikoj [18]. En Londono, Vilfrido amikiĝis kun Karlo Parkinson, gaja sed supraĵa junulo, kaj la pli profunda sed melankolia muzikisto Alfredo Brent [19] [20]. Li ankaŭ ofte vizitas la familion Parkinson, kie li renkontas diversajn intelektulojn kaj artistojn, inkluzive de la hinda princo Sri Kunwar Kriŝna kaj la fraton de Flora, Leo Broadbent [21].

Sri Kunwar Kriŝna, klera sed mistikema nobelo, konvinkiĝas per astrologio kaj intuicio, ke Vilfrido estas la perdita posteulo de sia prapatro Kuŝika [22] [23]. Li rakontas al Vilfrido longan historion pri sia familio, la malbeno pri lepro, kaj lia serĉado por trovi la posteulon, kiu povus nuligi la malbenon [24]. Li vidas Vilfridon kiel tiun savonton kaj deziras ke Vilfrido akompanu lin al Hindujo [25].

Dume, Leo Broadbent, la frato de Flora, kiu ankaŭ vizitadas la Parkinson-an domon, malamas Vilfridon pro ĵaluzo (eble pri Doroteo Parkinson, fratino de Karlo) kaj pro socia fiereco [26]. Sri Kunwar Kriŝna estas kliento de Leo en jura proceso kontraŭ la Pentuki'a Kompanio, kaj la rezulto dependas de perdita geografia karto [27]. Kiam la princo ricevas la karton kaj aliajn gravajn dokumentojn, Leo, kiu scias pri tio, vidas ŝancon por gajni monon kaj samtempe ruinigi Vilfridon [28]. Li sekrete interkonsentas kun la direktoroj de la Pentuki'a Kompanio, Sinjoroj Kettle kaj Tritton [29], kaj dungas komizon, Georgo Stubbs, por falsi leterojn kaj ŝteli la dokumentojn el la domo de la princo, samtempe kreante falsajn pruvojn kiuj kulpigas Vilfridon [30].

Vilfrido, ĵus plenaĝiĝinta kaj ricevinta princan donacon (oran horloĝon) de Sri Kunwar Kriŝna [31], estas konsternita kiam la princo subite malakceptas lin kaj la familio Parkinson same forpuŝas lin [32]. Li ekscias pri la akuzo per letero de Doroteo Parkinson, kiu sola kredas je lia senkulpeco [33]. Vundita kaj seniluziigita, kaj ankaŭ afliktita pro la subita morto de sia onklo Silaso [34], Vilfrido sentas sin izolita. Kvankam li suspektas Leon, li decidas ne serĉi venĝon nek publikan senkulpigon pro amo al Flora kaj pro konsiloj de Fraŭlino Lambert pri rezignacio [35]. Li decidas forlasi Anglion kaj studi arĥitekturon en Germanujo, esperante trovi novan vivon kaj spiritan klarecon [36]. Antaŭ foriro, li vizitas Fraŭlinon Lambert kaj Floran en Long-Seaton, kaj diras al Flora, ke ŝi estas libera de ilia ampromeso dum la makulo restas sur lia nomo, kion ŝi rifuzas akcepti [37].

Flora, malespera sed kuraĝa, decidas pruvi la senkulpecon de Vilfrido. Kun la helpo de sia onklo, Doktoro Graham, ŝi fariĝas flegistino en la hospitalo Guy en Londono [38]. Providenco intervenas: la kripla filineto de Georgo Stubbs (la falsinto) estas akceptita en la hospitalon post akcidento, kaj Flora fariĝas ŝia flegistino [39]. Vidante la penton kaj amon de Stubbs al sia filino, kaj uzante sian mildan influon, Flora sukcesas eligi konfeson de li. Li rakontas pri la intrigo de Leo Broadbent [40].

Tamen, Leo ekscias, ke Flora malkovris la veron, eble per Stubbs mem. Li renkontas ŝin sekrete kaj minacas ŝin por certigi ŝian silenton, kaŭzante al ŝi tian teruron, ke ŝi forkuras kaj perdas sian memoron [41]. Ŝi vagas sencele dum tagoj, ĝis ŝi estas trovita en malproksima vilaĝo (Grinstead) de Doroteo Parkinson, kiu persisteme serĉis ŝin [42]. Doroteo flegas Floran ĝis ŝia memoro kaj sano iom post iom revenas [43].

Dume, Vilfrido estas en Germanujo, studante kaj laborante kiel arĥitekturisto en Frankfurto [44]. Li renkontas nobelon, Grafon von Schwalbach, kiu montras grandan intereson pri li pro lia simileco al iama angla amiko, Leslie Morton [45]. La grafo invitas Vilfridon al sia hejmo apud Darmstadt [46]. Tie, post profundaj konversacioj pri vivo kaj spiriteco, kaj vidinte portreton, la grafo malkaŝas la veron: Fraŭlino Lambert estas Grafino Alvino von Rothenfels, la patrino de Vilfrido; lia patro estis Leslie Morton; kaj la grafo mem estas ŝia kuzo [47]. Li rakontas la tutan tragedian historion pri la juneco de lia patrino, ŝia malfeliĉa edziĝo, la duelo, kaj kiel Vilfrido estis konfidita al Sinjoro Hutton [48].

Superfortita de emocio kaj ĝojo pro la retrovo de sia patrino kaj sia vera identeco (kiel Vilfrido Morton, heredonto de la Rothenfels-bieno), Vilfrido tuj decidas reveni al Anglujo [49]. Li havas kortuŝan reunuiĝon kun sia patrino en Long-Seaton, finfine povante nomi ŝin "Patrino" [50]. Li ankaŭ renkontiĝas kun Flora, kiu resaniĝis kaj ĝojas pro lia reveno kaj la malkovro [51]. Vilfrido tiam oficiale petas la manon de Flora de ŝia patro. Sinjoro Broadbent, nun konanta la kulpon de sia filo Leo (kiu estis devigita forlasi la landon) kaj profunde respektante la noblecon de Vilfrido, kore donas sian konsenton [52].

La romano finiĝas feliĉe. Vilfrido kaj Flora estas gefianĉitaj. Lia patrino, Grafino Morton, planas forlasi sian izolecon kaj loĝi en nova domo konstruota de Vilfrido. Ankaŭ Sri Kunwar Kriŝna planas viziti Anglujon por persone peti pardonon. La estonteco aspektas plena de espero kaj "mirinda amo" [53].

Averto: Malkaŝado de la intrigo de la rakonto ĉi tie finiĝas.

Roluloj

[redakti | redakti fonton]
  • Vilfrido Gallimore (poste Morton): La ĉefrolulo; juna, sentema, talenta arĥitekturisto kaj muzikisto serĉanta sian identecon kaj veron [54] [55].
  • Flora Broadbent: La ĉefrolulino; dolĉa, lojala, kaj fine kuraĝa juna virino, kiu fariĝas flegistino kaj senkulpigas Vilfridon [56] [57].
  • Fraŭlino Lambert (Grafino Alvino von Rothenfels/Morton): La kaŝita patrino de Vilfrido; nobelino vivanta kiel pia, suferanta invalido en Long-Seaton, havanta grandan spiritan influon [58] [59].
  • D-ro Silaso Hutton: La kvazaŭ-onklo kaj gardanto de Vilfrido; klera lernejestro, muzikemulo, sed skeptikulo [60] [61].
  • Leo Broadbent: La frato de Flora; aroganta, ambicia advokato, la ĉefa maliculo de la rakonto [62] [63].
  • Sinjoro Broadbent: Patro de Flora kaj Leo; juristo en Long-Seaton, fiera sed poste pentema [64].
  • Sinjorino Broadbent: Duonpatrino de Flora; nervoza, plendema malsanulino, kiu malmulte zorgas pri Flora [65] [66].
  • Sri Kunwar Kriŝna: Hinda princo; klera, nobla, mistika, kredanta je astrologio kaj teozofio [67] [68].
  • Alfredo Brent: Pli aĝa amiko de Vilfrido en Londono; talenta sed melankolia kaj pasia muzikisto kaj instruisto [69].
  • Karlo Parkinson: Amiko kaj kunstudento de Vilfrido en Londono; gaja, ŝercema, iom supraĵa [70].
  • Doroteo Parkinson: Fratino de Karlo; inteligenta, komence estetike ema sed evoluanta al pli profunda karaktero, helpanta Vilfridon kaj Floran [71] [72].
  • Gesinjoroj Parkinson: Gepatroj de Karlo, Doroteo, kaj Filipo; gastamaj, artemaj, sed influemaj kaj juĝemaj [73].
  • Filipo Parkinson: Pastro, frato de Karlo kaj Doroteo; sincera, laboranta en malriĉa kvartalo, kiu donas spiritan konsilon al Vilfrido [74] [75].
  • Georgo Stubbs: Komizo, kiu laboris en Hindujo; drinkemulo kun kripla filino (Marinjo), li falsis la leterojn por Leo sed poste konfesis al Flora [76] [77].
  • Sinjorino Jenkins: Dommastrumistino de D-ro Hutton; fidela sed iom kolerema kaj scivolema pri la deveno de Vilfrido [78].
  • Grafo von Schwalbach: Germana nobelo, kuzo de la patrino de Vilfrido; profunda, pia, mistikema viro kaj lerta violonisto, kiu malkaŝas al Vilfrido lian devenon [79] [80].
  • Sinjoro Billing: Arĥitekturisto, la unua majstro de Vilfrido en Long-Seaton [81].
  • Eleonoro Billing: Filino de Sinjoro Billing; sekretariino de la estetika societo [82].
  • Doktoro Graham: Onklo de Flora (frato de ŝia mortinta patrino); bonkora kuracisto, direktoro de la hospitalo Guy [83].
  • Sinjorino Gadd: Bonkora vidvino, kiu loĝigas kaj flegas Fraŭlinon Lambert [84] [85].
  • Sinjoroj Kettle kaj Tritton: Direktoroj de la Pentuki'a Kompanio; ruzaj komercistoj implikitaj en la intrigo de Leo [86].
  • Sinjoro Eldridge: Bankisto, filo de amiko de la patro de Vilfrido, prizorganta lian heredaĵon [87].
  • Roŝan: La ĉefservisto de Sri Kunwar Kriŝna [88].
  • Klaro: Servistino ĉe Sinjorino Brent, simplanima knabino, kiun Karlo Parkinson ŝatas inciteti [89].

Recenzoj

[redakti | redakti fonton]
Citaĵo
„ Preskaŭ du jaroj intervenis de la tempo, kiam S-ro Luyken konigis al la Esperantistaro sian talenton per la nun mondkonata originala romano Paŭlo Debenham. Ni memoras, kiel la flua stilo kaj la lerta uzo de nia lingvo montrita de nia aŭtoro, kaptis la imagon kaj ebligis, ke ni facile iru de ĉapitro al ĉapitro kun kreskanta intereso, sen sento, ke oni legas en iu krom propra nacia lingvo.

S-ro Luyken nun riĉigis nian literaturon per alia ĉarma romano, kiun ni kore rekomendas al niaj legantoj, kaj kiun kelkaj eble trovos pli interesa, ol lian unuan romanon; kaj ĉiuj konsentos, ke laŭ lingva vidpunkto ĝi montras grandan antaŭenpaŝon. Kompreneble la fakto, ke ĝi estas jam submetita manuskripte al samideanoj en diversaj landoj, estas garantio, ke laŭ lingva vidpunkto ĝi estas bona, ke la stilo estas internacia. La agado de la romano havas lokon en la unua kvarono de la deknaŭa jarcento, parte en Anglujo kaj parte en Germanujo. Vilfrido Gallimore, la ĉefa persono priskribita, estas juna arĥitekturisto, pri kies devemo ekzistas iom da mistero, sed kies edukado kaj pensirigo estas prizorgata de vilaĝa lernejestro, fraŭlo, Silaso Hutton, kiu kuraĝigas en sia zorgato entuziasmon por bona muziko kaj precipe por ludado de la violono. Vilfrido dum sia juneco, amikiĝas kun knabineto, Flora Broadbent, filino de Sinjoro Broadbent, juristo, kiu loĝas en iom aristokrata domego apud la vilaĝo kaj tenas sin aparte de la ordinaruloj en tiu loko. Vilfrido kaj Flora ofte vizitas malsanulinon, kiu nomiĝas F-ino Lambert, kaj kiu montras pli ol ordinaran intereson pri la bonstato de Vilfrido materiale kaj spirite. Vilfrido iras al London por plenumi sian profesian lernoservon por fariĝi arĥitekturisto. Tie li konatiĝas kun familio Parkinson, en kies domo li renkontas Hindan Princidon, Sri Kunwar Kriŝna, kiu tre interesas sin pri Vilfrido. La Princido estas mistikulo, kiu posedas grandan scion pri orienta filozofio kaj astrologio. Li estas favora al Vilfrido, kiu fariĝis intima konfidanto de la Princido. Li rakontas al Vilfrido longan familian historion kaj fine diras, ke li ellaboris la horoskopon de Vilfrido kaj trovis, ke tiu ĉi estas persono, al kiu en la daŭro de jarcentoj lia tuta familio sopiras por savi ĝin de terura malbeno, kiu afliktas ĝian idaron. La Princido estas en Londono, kiel persekutanto en proceso en La Piincido estas en Londono, kiel persekutanto en proceso en la Brita juĝejo pri teritorio en Hindujo. La advokato de la Princido estas Leo Broadbent, frato de Flora, kaj tiu perfidas sian klienton, kaj vendas al la defendantoj por granda monsumo la sekreton de gravaj geografiaj kartoj, kies ekziston nur li kaj Vilfrido priscias. La kartoj estas forŝtelataj kaj la Princido pro manko de ili malgajnas la proceson, kaj lia ĉagreno estas pligrandigata de la rifuzo de Vilfrido iri al Hindujo por plenumi la rolon de la familia savanto. Leo Broadbent lerte direktas la suspektojn de la Princido pri la ŝtelo al Vilfrido, kontraŭ kiu li havas malamikecon pro ties konateco kun Flora. Vilfrido, sciante, ke la eltrovo de la vera kulpulo tuŝos la honoron de la familio de Flora, elektas porti la ŝarĝon de la kulpo, kaj foriras al Germanujo, fortigite de la certigo, ke Flora, Fraŭlino Lambert kaj sia amikino, Doroteo Parkinson, kiu sekrete amas Vilfridon, dediĉas sin al la eltrovo de la vero, en kiu laboro ŝi poste havas la kunhelpon de Flora. Fine la vero elstariĝas, LeoBroadbent' estas ekzilita, Vilfrido en Germanujo lernas la sekreton pri sia naskiĝo, kaj revenas al Anglujo por feliĉigi sin en la amo de Flora kaj sia patrino, kiun ĝis tiam li konis sub la nomo de Fraŭlino Lambert. La leganto ne nur trovos en la romano la interesan rakonton ĵus skizitan, sed multe da informoj rilate al orienta filozofio, rozakrucismo kaj diversaj metodoj, per kiuj la homa cerbo serĉis Dian konon. S-ro Luyken evidente verkas kun la celo, konigi al la homaro la bazon de la sperto pri Dio en la animo de evangelia kristano, kaj en tiu rilato lia romano havos specialan intereson por multe da esperantistoj.

Ni devas komplimenti la presistojn, la “ Garden City Press,” Letchworth, pri la bonega maniero en kiu ili prezentis la romanon. ”
— La Brita Esperantisto - Numero 105, Septembro (1913)
Citaĵo
„ Interesa en­havo kun morala subtendenco. Bona stilo. Verko kronita de la Akademio. ”
— Enciklopedio de Esperanto
Citaĵo
„ La unua originala romano de Luyken Paŭlo Debenham ricevis tre favoran akcepton de la Esperantistoj kaj de diversaj landoj oni petis permeson traduki ĝin en fremdaj lingvoj. Kuraĝigite de tiu sukceso Luyken eldonis duan romanon Mirinda Amo kiu estis kronata de la Akademio.
Per Paŭlo Debenham oni jam rimarkis la religiemon de Luyken. Tiu religia emo estas ankoraŭ pli forte akcentita en la nova verko. Sed lia psikologio fariĝis pli diversaspekta, pli larĝanima. La personoj de l' romano ne plu dispartiĝas en du krude distranĉitaj grupoj : la skeptikuloj - malbonuloj kaj la piuloj - perfektuloj. Eĉ la nekredema sarkasmema onklo Silaso estas bonkora simpatia viro, kaj la astrologa hinda princo Kunwar Kriŝna estas nobla majesta figuro. Kiom multnuancita galerio da tipoj kaj karakteroj. La perfida Leo Broadbent, la abnegacia elturniĝema Dorotera, la bonfarema, simplanima pastro Filipo, la energia kaj volema D-ro Graham, la milda kaj fidela Flora, la altsenta veron serĉanta Vilfrido kaj la anĝela fraŭlino Lambert. Tiajn konatojn leginte la romanon, oni malfacile forgesas kaj kun bedaŭro forlasas.
Oni povas diri ke la imago de Luyken estas tro riĉa aŭ ke li trouzas tiun riĉegon. Liaj romanoj estas tro ŝarĝitaj de materialo kaj povus liveri temojn por dek samradikaj romanoj aŭ filmoj.
Pro tio kelkfoje ĝi distiras la cerbon de l' leganto kaj ŝajnas esti kalejdoskopa.
En nia nuna epoko de psikologia kaj realisma literaturo la romanoj de Luyken apêras iom arkaismaj estus facile taksi maljuste ilian valoron. Sed oni devas konfesi ke en la limoj de eksmoda skolo Luyken verkis bonstilajn romanojn kiuj ĝisfine tenas la intereson danke al intrigaj aventuroj kaj amhistorioj kiujn li plektis ĉirkaŭ la moralan kernon. ”
— 1913(1964), Historio de Esperanto I, paĝoj 390-391

Tiu verko estas (tute aŭ parte) entenata en la rete alirebla Tekstaro de Esperanto.


Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. ↑ Stojan, Petro 1929 : Bibliografio de Internacia Lingvo numero 4842, paĝo 406
  2. ↑ tiele literumita ĉe Sutton, Geoffrey 2008 : Original Literature of Esperanto, Mondial, New York, paĝo 63, ISBN 978 1 59569 090 6; en Historio de Esperanto (Léon Courtinat) kaj en Enciklopedio de Esperanto
  3. ↑ p. 18, "Sur tiu ĉi vojeto ekvidiĝis figuro de infano, naŭjara knabineto..."
  4. ↑ p. 20, "Post mallonga ĉirkaŭrigardo la infanoj trovis la objekton de la serĉo, la violonludanton. Tiu ĉi estis dektrijara knabo..."
  5. ↑ p. 24, "la patrino ĉiam suferas kapdoloron kaj . . . . tre ofte . . . ŝi ne povas toleri mian kuneston en la ĉambro."
  6. ↑ p. 24-25, "La du pli junaj knaboj estis nun kadetoj en markolegio... La plej aĝa frato, Leo, estis fininta universitatan kurson..."
  7. ↑ p. 23, "la lernejestro, sinjoro Hutton estas via onklo ; ĉu ne ?"
  8. ↑ p. 26, "Unu rigardeto sufiĉus por diveni, ke la okupanto de tiu ĉambro estas muzik-entuziasmulo kaj sciencamanto."
  9. ↑ p. 37-38, "Mi diros al vi, fraŭlino Lambert, pri kio temas : La patrino de Flora ne permesas al ŝi ludi kun la vilaĝaj infanoj..."
  10. ↑ p. 40, "De tiu tempo Flora Broadbent fariĝis ofta kaj tre bonvena vizitantino ĉe fraŭlino Lambert..."
  11. ↑ p. 34, "eble pli bone estos ne babili pri nia amikeco."
  12. ↑ p. 49
  13. ↑ p. 54, "Sed lian fantazieman kaj ankoraŭ nematuran kapon sorĉis la belsonaj, rapsodiaj, sed grandaparte malmultsignifaj kaj ofte sensencaj diroj de tiuj ĉi afektemaj, kvankam ĉarmaj kaj senkulpaj sinjorinoj."
  14. ↑ p. 64, "Kion, do, vi pensas pri la origino de la malbono ?"
  15. ↑ p. 60-61, "Karese li metis la alian manon sub la mentonon de la knabino, suprenturnis ŝian vizaĝon kaj premis longan kison sur ŝiajn lipojn"
  16. ↑ p. 65
  17. ↑ p. 65, "Je tiu ĉi tago vi estos plenaĝa..."
  18. ↑ p. 67, "...tamen, mia amo —nia amo—instigas min diri : —estu singarda rilate la elekton de viaj intimuloj."
  19. ↑ p. 73, "priparolu Karlon Parkinson. Lia estas la plej malpeza senzorga koro, kiun mi iam renkontis."
  20. ↑ p. 86, "Ho, Vilfrido,—li diris,—ne ofte okazas, ke oni kaptas vin nenionfaranta."
  21. ↑ p. 82, 85
  22. ↑ p. 109, "Mi kredas je astrologio, ĉar ĝi montras al mi mian propran ecaron..."
  23. ↑ p. 115, "Tiel venis al mi la revelacio... ke vi, Vilfrido, vi estas la persono, kiun mi tiel korpremate serĉas."
  24. ↑ p. 111-112
  25. ↑ p. 120, 133
  26. ↑ p. 82, 102-103
  27. ↑ p. 118-119
  28. ↑ p. 120, 137
  29. ↑ p. 137-141
  30. ↑ p. 145, 155-156
  31. ↑ p. 87
  32. ↑ p. 160-161
  33. ↑ p. 162-163
  34. ↑ p. 165
  35. ↑ p. 167, 171
  36. ↑ p. 171, 175
  37. ↑ p. 171-172
  38. ↑ p. 199-201
  39. ↑ p. 218
  40. ↑ p. 227-228
  41. ↑ p. 231-232
  42. ↑ p. 245-246
  43. ↑ p. 247, 251
  44. ↑ p. 259
  45. ↑ p. 264, 267-268
  46. ↑ p. 275
  47. ↑ p. 279-282
  48. ↑ p. 281-282
  49. ↑ p. 282-283
  50. ↑ p. 286-287
  51. ↑ p. 288
  52. ↑ p. 290-291
  53. ↑ p. 293-295
  54. ↑ p. 20, "Tiu ĉi estis dektrijara knabo..."
  55. ↑ p. 291, "Cu vi scias, ke vi povos esti al mi utila."
  56. ↑ p. 18, "Sur tiu ĉi vojeto ekvidiĝis figuro de infano, naŭjara knabineto..."
  57. ↑ p. 201, "Mi ne nur priploras kun vi la perdon de l'onklo, sed ankaŭ mi . . . ho \!"
  58. ↑ p. 41, "la malfeliĉulinon, kiu donis al si la nomon 'fraŭlino Lambert'..."
  59. ↑ p. 280, "Jes, mia knabo, ni estas gekuzoj, via patrino kaj mi."
  60. ↑ p. 23, "...la lernejestro, sinjoro Hutton estas via onklo ; ĉu ne ?"
  61. ↑ p. 26, "Unu rigardeto sufiĉus por diveni, ke la okupanto de tiu ĉambro estas muzik-entuziasmulo kaj sciencamanto."
  62. ↑ p. 82, "...Leo Broadbent, kies vizaĝo ekmontris grandan malplezuron..."
  63. ↑ p. 163, "...malnoblan, abomenindan hipokritulon, perfidulon \!"
  64. ↑ p. 23, "Kaj via patro estas sinjoro juristo Broadbent..."
  65. ↑ p. 24, "...ŝi ne povas toleri mian kuneston en la ĉambro."
  66. ↑ p. 32, "...ŝi estas iluziema, plendema malsanulino..."
  67. ↑ p. 85, "Tio estis Sri Kunwar Kriŝna, dua filo de Maharajaho de Pentuki..."
  68. ↑ p. 108, "Mi kredas je astrologio..."
  69. ↑ p. 86, "Tio estis sinjoro Alfredo Brent, filo de lia luigantino..."
  70. ↑ p. 73, "...juna gajmiena sinjoro envenis."
  71. ↑ p. 81, "...fraŭlino, vestita per rozkolora, silka vesto..."
  72. ↑ p. 163, "...sed, volu kredi, sinjoro, ke mi tute ne partoprenas ilian senpripensan juĝon."
  73. ↑ p. 82, 85
  74. ↑ p. 85, "Mia frato Filipo estas hejme."
  75. ↑ p. 90, "... Filipo Parkinson subtenis malan opinion."
  76. ↑ p. 215-216, "La nomito Stubbs estis pli elegante, sed iom malzorge vestita..."
  77. ↑ p. 228, "Mi ne povas, mi ne volas mensogi al vi, fratino Flora..."
  78. ↑ p. 26, "...envenis lia domistino, portante plenbrakon da knabaj vestoj."
  79. ↑ p. 268, "Grafo von Schwalbach, kiu ankaŭ bone konis sinjoron Leslie Morton."
  80. ↑ p. 280, "Jes, mia knabo, ni estas gekuzoj, via patrino kaj mi."
  81. ↑ p. 49, "...Vilfrido eniris la oficejon de sinjoro Billing kiel profesio-lernanto de arĥitekturo."
  82. ↑ p. 56, "...fraŭlino Eleonoro Billing."
  83. ↑ p. 200, "...mia onklo, doktoro Graham."
  84. ↑ p. 40-41, "...la bonkora vilaĝanino ne sentis tion."
  85. ↑ p. 42, "...translokita en tre malgrandan, sed komfortan ĉambron en la domo de la bonkora vidvino Gadd."
  86. ↑ p. 137, "...mi prezentu vin al sinjoro Harold Kettle, estro de la direkcia komitato..."
  87. ↑ p. 65, "...sinjoro Johanon Eldridge, unu el la nunaj kompanianoj..."
  88. ↑ p. 144, "Kiu sinjoro ? Mi sendis neniun viron por skribaĵoj, Roŝan."
  89. ↑ p. 77, "En tiu momento envenis la priparolita juna servistino..."

Eksteraj ligiloj

[redakti | redakti fonton]
Portala ikonoPortalo pri Literaturo


Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Mirinda_Amo&oldid=9085085"