Viktimoj (libro)

Viktimoj
Aŭtoro	Julio Baghy
Eldonjaro	1925
Urbo	Budapeŝto
Eldoninto	Literatura Mondo
Paĝoj	162
	v • d • r

Viktimoj ^[1]^[2] estas originale Esperantlingve verkita romano de Julio Baghy. Ĝi aperis 162-paĝe en 1925 ĉe Literatura Mondo el Budapeŝto. La dua eldono datiĝas de 1930, la kvina de 1971 (en Kopenhago). Eldonejo Fenikso prizorgis la sesan eldonon en la jaro 1991.

La romano estis daŭrigita en lia sekva romano, Sur Sanga Tero.

Roluloj[redakti | redakti fonton]

Johano Bardy: artisto.
Dolŝky: amiko de Johano.
Fiza: amoristino.
Izor: juda komercisto
Katja
Dogler

Recenzoj[redakti | redakti fonton]

„ En la romano temas pri la martira vivo kaj superhoma sufero de la siberiaj militkaptitoj, pri la viktimoj de la mondoskua granda kataklismo. Ilian vivon priskribas la aŭtoro kun granda realeco, li mem ja estis ankaŭ ilia samsortano. Ĝia stilo estas modela kaj tute klasika. ”

— 1931, László Halka, Literatura Mondo, paĝo 16

„ Viktimoj estas ĉiuj personoj de la romano, en tiu esence tragika okazaro, viktimoj de l' kruela milito, de l' familia perforta disiĝo, de l' maljusta socia aranĝo, de aliaj homoj pli potencaj aŭ pli perfidaj. Eĉ la naturo ne indulgas, kiel unu persono diras : "la vivo fuŝas 90 % de siaj manuskriptoj". La libro lasus penigan impreson se tamen ĝi ne montrus ke malgraŭ ĉiaj nemeritaj suferoj, kelkaj homoj restas funde idealistoj malegoistaj, ke sufiĉas fajrero por reekbruligi en ili ardon al noblaj sentoj al heroaj agoj.
La portretoj de l' personoj fiksiĝas en la memoro; la altanima artisto Johano Bardy ĉefe, lia amiko Dolŝky, la mizera ĉiesulino Fiza avida je mem ofero. Scenoj ankaŭ desegniĝas antaŭ la okulo : ma nokta reveno de l' ebria Dolŝky, la komercemo de l' multparola judo Izor, la katina delogemo de Katja, la stranga ekscio pri edzina trompo de Dogler kaj lia stranga duelo, la kortuŝa vartado kaj redono de l' trovita infaneto, la terura animstato de Johano kiu devas surscene ludi komedion dum familia katastrofo ĵus trafis lin, ne forgesante la okazojn militajn aŭ malliberejajn.
Leganto tuj sentas ke la verko estas originalaĵo kaj ke la aŭtoro majstras la lingvon. La stilo estas bonega tute adaptita al la verko, vigla facila tute Esperanta. Tia verko meritus preson per pli grandaj literoj kaj sekve pli ampleksan formaton. ”

— 1926, Historio de Esperanto II, p. 603