Estragolo

Vidu ankaŭ: Anetolo kaj Ŝavikolo

Estragolo

Plata kemia strukturo de la Estragolo

Tridimensia strukturo de la Estragolo

Alternativa(j) nomo(j)

Ŝavikol-metil-etero
Alila anizolo

C₁₀H₁₂O

Fizikaj proprecoj

Aspekto

blankaj ĝis flavaj kristaloj
Senkolora ĝis flava likvaĵo
kun anizodoro.

148.20 g·mol−1

0.946 g cm−3

1230 mg/kg

216 °C (421 ℉; 489 K)
(95–96 °C sub 12 mmHg)

Ekflama temperaturo

81 °C (178 ℉)

Refrakta indico

n_{761}^{20}

1,5195

Solvebleco

Akvo:25 °C is 0.178 g/L
(preskaŭ nesolvebla).
Ĝi estigas azeotropan
miksaĵon^[1] kun la akvo.

Sekurecaj Indikoj

Risko

R22 R36/37 R40 R68

Sekureco

S26 S36/37

Pridanĝeraj indikoj

Danĝero

Xn
Noca por la sano

GHS etikedigo de kemiaĵoj^[2]

GHS Damaĝo-piktogramo

GHS Signalvorto

Averto

GHS Deklaroj pri damaĝoj

H302, H317, H341, H351

GHS Deklaroj pri antaŭgardoj

P201, P202, P261, P264, P270, P272, P280, P281, P301+312, P302+352, P308+313, P321, P330, P333+313, P363, P405, P501

Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25 °C kaj 100 kPa)

Estragolo estas aromata terpenoida etero, izomero de la anetolo, natura organika kemiaĵo enhavanta en la centro la strukturon de la fenilpropreno. Ĝi estas forta oksidigagento kaj gia kemia strukturo komponiĝas per iu nukleo de benzeno ligita en la pozicioj 1,4 al unu grupo metokso kaj alia grupo propenilo.

Proprecoj[redakti | redakti fonton]

Ĝi troviĝas en pluraj arboj kaj plantoj, inklude de la terebintino aŭ pinoleo, anizo, Foeniculum vulgare, laurus nobilis, Artemisia dracunculus, Syzygium anisatum, Clausena anisata^[3] kaj Ocimum basilicum. Ĝi uzatas por preparado de odoraĵoj. La estragolo estas volatila substanco vaste trovata en plantoj el la familio lamiacoj, apiacoj, magnoliacoj krom aliaj. La estragolo ĉeestas en la ĉefaj partoj de la esencoleo kie li troviĝas kune kun vasta gamo da aliaj konstituantoj.

Historio[redakti | redakti fonton]

Antikvaj herbalistoj tia kia Plinio la Maljuna kredis ke la fenkolo, kiu enhavas estragolon, estas bona por la vidado. Multaj herbalistoj laŭdis la fenkolon pro ĝia kapableco helpi la homojn perdi pezon, kaj la antikva greka nomo por la planto "marathon" (kiu signifas maldikiĝi) atestas tion. Por la grekoj, fenkolo donis longvivecon, forton kaj kuraĝon.

La romianoj kultivis fenkolon pro ĝiaj ŝosoj, kiuj estis uzataj kiel vegetaloj ofte akompanataj de fiŝo, kaj la aromaj semoj, kiuj estis aprezataj kiel spicaĵoj kaj kuraciloj. La fenkolo baldaŭ akiris bonan reputacion kiel helpilo por vidado, ĉar Plinio konstatis ke la serpentoj manĝadis ĝin dum forpelo de la propra haŭto, kaj ili plibonigas la vidadon kun la suko kiun ili estigas per frotado kontraŭ la plantoj.^[4]