Ivan Fedoroviĉ Naĵivin
| Ivan Fedoroviĉ Naĵivin | ||
|---|---|---|
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 25-an de aŭgusto[jul.]/ 6-an de septembro 1874[greg.] en Gubernio Vladimiro | |
| Morto | 5-an de aprilo 1940 en Bruselo | |
| Lingvoj | rusa vd | |
| Ŝtataneco | Rusia Imperio vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | verkisto vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Ivan Fjodoroviĉ Naĵivin (ruse Ива́н Фёдорович Нажи́вин, 25-an de aŭgusto[jul.]/ 6-an de septembro 1874[greg.], provinco Vladimir - 5-an de aprilo 1940, Bruselo) - rusa verkisto. Antaŭ la revolucio, verkisto de ĉiutaga vivo en la rusa kamparo, kunlaboranto de Leo Tolstoj; post la revolucio - eminenta verkisto (historia, fantazia kaj alia prozo) kaj publicisto de rusa elmigrado.
Biografio[redakti | redakti fonton]
Patrino - de servutuloj, patro venis de ŝtataj kamparanoj kaj sukcese okupiĝis pri forstado. "Mi estas filo de kamparano, kiu kreskis inter la homoj "- emfazis Naĵivin en sia aŭtobiografio (1922). La "Literatura Enciklopedio" de 1934 strikte deklaris sian originon - "la filo de kulako". Post la morto de lia patrino, kiam la knabo havis kvar jarojn, lia avino okupiĝis pri sia edukado, kaj la vilaĝo Bulanovo en la provinco Vladimir fariĝis la "naskiĝloko" de Naĵivin; en la aĝo de ok jaroj li iris al lernejo, kiun li poste revokis - "malliberejo".
La unua verko de Naĵivin aperis en la revuo "Naturo kaj Ĉasado"; poste ĝi estis publikigita en la "Revuo por Ĉiuj", "Edukado", "Rusa Penso", "Rusa Riĉaĵo". Taksante la kapablojn de la filo, la riĉa patro sendis lin studi eksterlande, kie li restis ĉirkaŭ sep jarojn. En 1900, la unua kolekto de liaj rakontoj kaj eseoj, "Indiĝenaj Bildoj" (M.: T-in rapid-fire AA Levenson, 1900. - 380 p.) Estis eldonita, en 1901 - la dua - "Kompatinda Rusio" (M.: AA Levenson, 1901. - 314 p.), En 1902 - la tria - "Antaŭ la tagiĝo" (Moskvo: Tipo-lit. "Rusa Eldonejo kaj Eldonejo", 1902-320 p.). La verkoj estis dediĉitaj al la vivo de la rusa kamparo kaj estis verkitaj laŭ la ideologio de Tolstojismo, kun signifa influo de popolismo. En 1901, kiam li alvenis en Rusujo, Naĵivin renkontis Leo Tolstoj, longe parolis kun li, ekkorespondis kaj venis vidi lin. Sub la influo de Tolstoj, Naĵivin komencis studi diversajn religiajn movadojn - sektojn de la rusa skismo kaj aliaj landoj: Barato, Ĉinio, Persujo. La rezulto estis la eldono de la libro "Voĉoj de la Popoloj" (Numero 1. - Moskvo: Tipo-literatura t-va EN Kushnerev i K °, 1908). Lev Tolstoj ankaŭ aprezis la romanon de Naĵivin "... Mene... Tekel... Tarifoj..." (Moskvo: Tipo-lit. T-va I. N. Kuŝnerev kaj K °, 1907. - 526 p.). Ekde 1904 ĝi estas publikigita plurfoje en la eldonejo "Posrednik". Post la morto de Tolstoj, Naĵivin publikigis plurajn librojn pri siaj renkontoj kun la granda verkisto (El la vivo de LN Tolstoj: (Kun la aldono de leteroj de LN Tolstoj, kiuj ne estis publikigitaj ie ajn). - M.: Sfinkso, 1911; Memoroj de LN Tolstoj. - 1912); Li ankaŭ kreis la eldonejon "Verda Bastono", kiun li identigis kiel Tolstoj. Kontraŭstarante novajn politikajn tendencojn kaj apelaciante al la valoro de ne-rezisto al malbono, li suferis perfortajn atakojn de M. Gorky kaj aliaj samtempuloj.[1]
En 1902, Naĵivin geedziĝis en burĝa geedziĝo al nebaptita juda knabino, studento ĉe la Laŭzana Universitato, Anna Efimovna Zusman, kaj post studentiĝado ĉe ŝia universitato, la Naĵivinoj venis al Rusio. Ili unue vivis en la provinco de Poltava, tiam en arbara domo ĉe Volgo.
Naĵivin vidis la revolucion de 1905 kiel antaŭsigno de granda katastrofo (lia romano el ĉi tiu periodo taŭge nomiĝas per la bibliaj vortoj "Mene... tekel... tarifoj... "). Li esprimis sian sintenon al ŝi jene: "Bone estas nia sorto trovi almenaŭ iomete de la malnova Rusujo", nun "komenciĝis la granda morala malkresko de la rusa popolo", "la lando ĉio La tuta afero bolis de sango kaj pleniĝis de ĉiam pli densa kolero. "En ĉi tiu tempo, lia edzino kaj filino Mariam (Mira), kiuj ne havis rajton de loĝado, estis forpelitaj de Moskvo[2]. Post kiam la edzino de Naĵivin adoptis ortodoksecon, ili formaligis religian geedziĝon kaj translokiĝis al Bulanovo, jaron poste ili foriris al Kaŭkazo, kie ili aĉetis intrigon de 3,5 desiatinoj inter Novorossiysk kaj Gelendzhik.
Ilia filino mortis en infanaĝo; En liaj 1923 memuaroj, Naĵivin skribis, "Mia familio estis rara kaj ekstreme prospera familio, sed terura bato, la morto de Mirushi, ŝajnis disfendi tiun multekostan florvazon ĉie." En 1911 aperis la unuaj verkoj de I.F. Naĵivin; ĝis 1917 aperis volumoj 1 kaj 4-8. "Mia Konfeso", lokita en la 5a volumo, kaptis la atenton de s-ro Gorkij, kiu agnoskas, ke "Ivan Naĵivin estas sufiĉe elstara nomo en nia literaturo" de la miloj da rusoj, malbeligita de nia malbela vivo,... malespera kaj falis en bruan kaj do surdigan infektan nihilismon de la pli juna generacio ", laŭ la malnova ordo. Estis dungito de Denikin kaj Wrangel Osvag, estis publikigita en la gazeto Odessa "Yuzhnoye Slovo".En 1920 li estis evakuita al Bulgario, poste li loĝis en Jugoslavio, Aŭstrio, Germanio kaj finfine en Belgio.
Malgraŭ la malakcepto de la bolŝevika "krizo", ne estis tipe por la verkisto idealigi la Blankajn Gardistojn kaj reprezentantojn de la eksiĝinta Rusio. Kun maldolĉa ironio, li prezentas nevideblan komunumon, kiu ne pretas por memdefendo kaj ne plenumas la taskojn de Rusujo. En la "Notoj pri la Revolucio", publikigita en Vieno en 1921, li citas paroladon de certa "iama membro de la centra komitato de la Socialdemokrata Partio": "- Sinjoroj, ĉu vi memoras la policiston, ĉu vi memoras ĉi tion humila laboristo, kiu, ofte kun grandega familio, li loĝis en Moskvo po 40 rubloj monate, en unu malhela ĉambro, kiu por ĉi tiuj 40 rubloj gardis nian pacon tage kaj nokte, frostiĝis en la malvarmo, kiam li bezonis morti pro kuglo. kaj neniam murmuris? "Ĉu vi memoras kiel, dankeme pro ĉio ĉi, ni vokis lin?" "Ĉi tiu pasejo," sopiranta la urbon ", lige kun sia simboleco, estas citita de kelkaj sovetiaj aŭtoroj kiel esprimo de la supozata" Nigra Cent "pozicio de la verkisto mem[3]. La fakto mem de ĉi tiu citaĵo estas rimarkinda: Naĵivin restis legita kaj reviziita en la RSFSR[4] kaj ricevis artikolon en la Literatura Enciklopedio.
Post fuĝo el Rusujo, li fariĝis unu el la plej grandaj verkistoj de elmigrado kaj la fondinto de la Detinetoj, eldonejo de rusaj elmigrantoj en Germanio. Liaj samtempuloj multe impresis lian kolekton de rakontoj por infanoj "Zelenya" (Berlino, 1922) kun lia brila humoro, surpriza por rifuĝintoj. Li esprimis sian sintenon al la eventoj de 1917 en siaj memuaroj: "Notoj pri la Revolucio" (Vieno, 1921), "Inter la formortintaj lumturoj. El la notoj de rifuĝinto "(Berlino, 1922)," En la vespero. El miaj notoj "(Vieno, 1923).
Lia ĉefa historia romano Rasputin (Lepsiko: Eldonejo Libro F. Fickencher, 1923), poste publikigita en pluraj eŭropaj lingvoj, fariĝis la unua grava verko pri G. E. Rasputin. Li havis grandan gazetaron en Eŭropo kaj Ameriko[5], sed tute ne rimarkis ĝin en la sovetia gazetaro. La speciala pozicio de I.F. Naĵivin por kompreni la okazaĵojn de la revolucio, civitan militon kaj la agadojn de la elmigrado; lia severeco kaj maltoleremo kaŭzis konflikton inter la verkisto kaj la rusa diasporo.La venontaj kvin jaroj estis la tempo de la fruktodona laboro de Naĵivin en la ĝenro de la historia romano; en 1929-1930, ciklo de liaj romanoj el rusa historio estis publikigita ruse en diversaj landoj: "La kozakoj" (pri la ribelo de Stepan Razin), "La verbo de la standardo..." (de la epoko de Princo Vladimir Svyatoslavich), tempoj de Batu), “Kremlo. Kroniko de la 15a-16a jarcentoj "," En la tagoj de Puŝkin "," Viroj "
En 1929-1933, li verkis religian trilogion:" La Evangelio de Tomaso "," Judo "," Lilio de Antinous. "
En la 1930-aj jaroj, li kreis tomban surskribon Tolstoj: "The Burning Bush (Tolstoy's Soul)". Samtempe la intereson de la leganta publiko allogis lia libro "La hundoj" (Filadelfio; Londono: JB Lippincott Co., 1931). En 1933, laŭ la memuaroj de samtempuloj, li akre negative kaj iom malĝentile parolis. pri la donado de la nobelpremio al Ivan Bunin, konsiderante lin verkisto de la pasinta jarcento. Naĵivin iom post iom seniluziiĝis pri la gvidantoj de la blanka elmigrado, akuzante iujn el ili pri perfido en sia ĵurnalismo. Li havis deziron reveni de elmigrado: en la finalo de la romano "Malfaminda" estis vokita "al Josif Stalin." Ne estis respondo, kaj li ne revenis al Rusujo. F. Naĵivin ankaŭ deklaris sin kiel sciencfikcia verkisto, publikigante la kolekton En la mallumo de la baldaŭa: mirindaj fabeloj de la estonteco (Vieno, 1921), la romanoj La insulo de la feliĉegaj kaj La hunda respubliko. La kolekto "En la Mallumo de la Venonta" inkluzivas la rakonton "Tento en la Dezerto" - distopio pri komunisma kolonio en izolita insulo, kie komunistoj forgesas pri komuna laboro, kapitulacante al la detruo de unu la alian, kaj ĉesigas reciprokan detruon, nur per dividado de tero.
En Esperanto aperis[redakti | redakti fonton]
- "Korinta Golfo : Kun permeso de la aŭtoro, el la rusa lingvo tradukis A. Vejtcler", en Lingvo Internacia, n-ro 202, XV, 10 , Oktobro 1910, p. 440-446.
- Kiso de la Reĝino (tradukita de La Epoko Libro-Klubo 1950)
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Лев Николаевич Толстой. Сб. статей и материалов. Ред. Благой. — М., 1951. — С. 143—144.
- ↑ Савелий Дудаков. Этюды любви и ненависти
- ↑ Мещеряков Н. Распад (И. Наживин, Записки о революции) // Красная новь. — 1922. — № 1.
- ↑ Статьи о книгах Наживина появлялись в журнале «Печать и революция»
- ↑ Роман получил восторженные отзывы Томаса Манна, Сельмы Лагерлёф, Георга Брандеса.