The Faerie Queene

The Faerie Queene
poemo • epopeo
Aŭtoroj
Aŭtoro	Edmund Spenser
Lingvoj
Lingvo	frua moderna angla lingvo
Eldonado
Eldondato	1590
Ĝenro	fantasto
	v • d • r

La Fereĝino (angle The Faerie Queene) estas alegoria, epopea-kavalira poemo anglalingva de Edmund Spenser, kiu restis nefinita. La unua eldono en tri libroj estis publikigita en 1590, la dua eldono en ses libroj en 1596 ^[1].

La Fereĝino estas rimarkinda pro sia formo: ĝi estis la unua verko se temas pri uzi la propran novigon de la verkinto, la tielnomitan "Spenser-strofo", variaĵo de oktavrimo kun konkludaj aleksandrinoj ^[2].

La verkaĵo estis celita kaj estas perceptita kiel nacia epopeo, en harmonio kun la antikvaj modeloj, sed ankaŭ en la etendaĵo de la arkaikaj Canterbury Tales de Geoffrey Chaucer, kaj karakterizita per mezepoka alegorio. Ĝi estis omaĝo al la virtoj, la Domo de Tudoro, Reĝino Elizabeto la 1-a kaj Protestantismo, sed ne nepre en tiu ordo ^[3].

Verkado

La poemo estas antaŭita per letero al Siro Walter Raleigh, kiu klarigas la koncepton de la verko. El la klarigo sekvas, ke la fereĝino Gloriana, festante ĉiujaran kortegan feston, kiu daŭris dek du tagojn, sendis ĉiutage unu el siaj kavaliroj al malfacila heroaĵo. Laŭ la nombro da kavaliroj kaj heroaĵoj, en la poemo estu dek du libroj - la lasta enhavos la preambulon. Cirkonstancoj ne permesis al Spenser kompletigi la poemon pli ol duonon.

En kelkaj sekcioj de la poemo, la aŭtoro pli-malpli aliĝas al tiu ĉi plano, foje foriras de ĝi: en la kvara libro, ekzemple, estas nek sendito, nek ordono. Gloriana mem neniam aperas en la poemo ŝia loko ŝajnas esti konata de ĉiuj, sed samtempe ĝi estas preskaŭ neatingebla; Multaj serĉas ŝin, ekzemple Princo Arturo, kiu enamiĝis al ŝi en sonĝo, sed ili ne povas trovi ŝin.

Alegorio

La sama letero al Siro Reilly rakontas al ni, ke la feinreĝino simbolas gloron, Princon Arturo - malavarecon, kaj la ceteraj dek du virtoj estas reprezentitaj fare de la dek du mesaĝistoj de la reĝino, la herooj de ĉiuj skribitaj kaj neskribitaj libroj de la poemo. Ĉi tiuj estas Sankteco, Modereco, Ĉasteco, Amikeco, Justeco, Korteco, Konstanco (el la nefinita sepa libro). El tiuj, nur modereco, ĉasteco kaj justeco apartenas al la tradicia (kaj por kristanismo kaj por antikveco) listo de virtoj. Krome, en la poemo troviĝas roluloj sub malambiguaj nomoj: Fiero, Kolero, Volupteco, Espero, Kredo, Amo, ktp.

Loko kaj tempo de ago

Feoj kaj elfoj loĝas en la lando de Spencer, sed la Spencer-elfo ( elfinkavaliro ) ne estas ia mirinda estaĵo, ĝi estas io kiel etna nomo, kaj principe ĝi ne diferencas de angla aŭ franca kavaliro. Anglio situas proksime, ĝia geografio estas menciita de tempo al tempo, kaj estas sufiĉe da angloj inter la centraj roluloj. Aliflanke, la saracena regno situas en la sama malklara proksimeco. La scenaro koincidas kun la legenda regado de Uther Pendragon. Tamen, el la roluloj en la bretona ciklo, nur Princo (estonta Reĝo Arturo) daŭrigas sian serĉadon de Gloriana de libro al libro, kaj en la sesa libro aperas por momento Tristram (france Tristan), ankoraŭ juna paĝo.

Intrigo

Unua libro

La heroo de la unua libro estas juna kavaliro, kiu ĵus estis iniciatita. Ni konas lin nur per lia kromnomo - Ruĝa Kruco, Kavaliro de la Ruĝa Kruco, ĉi tiu kruco ornamas lian kirason (el la klarigoj de la aŭtoro sekvas, ke ĉi tiu kiraso devas esti komprenata kiel la "kiraso de justeco", pri kiu la Apostolo Paŭlo skribas en sia letero al la Efesanoj). Direkte al la fino de la libro, lia nomo iĝas konata - Georgo, la estonta drakmortiganto kaj patronsanktulo de Anglio. Drakobatalado estas la atingo kiun li entreprenas en la tribunalo de Gloriana kaj kiun li sukcese plenumas ĉe la fino de la libro. Kaj la libro mem rakontas pri la akiro de la sankteco kaj la batalo kontraŭ la malvirtoj, kiuj estas plej kontraŭaj al ĝi. Redcrosse estas helpita en tiu batalo fare de Una (la Unu), princino sendita fare de ŝia patro al la fereĝino por peti savon de la serpento, kaj la amato de la heroo, kun kiu li geedziĝas post venkado de la monstro. Kio malhelpas lin fari tion estas Pride and Lies, aperante sub malsamaj nomoj kaj en malsamaj alivestiĝoj.

En la plej unua kanto, Redcrosse mortigas certan monstron, en kiu Lie prenis la formon de duonvirino, duonserpento, sed tuj renkontas ŝin en nova kaj pli insida bildo - en la formo de sankta ermito. La Archmage kaŝas sin sub ĉi tiu bildo kaj sukcesas malobservi la interkonsenton de Redcrosse kaj Una: la kavaliro, trompita de falsa vizio, forlasas sian sinjorinon kaj tre baldaŭ trovas novan kunulon - la sorĉistinon Duessa, kiu pozas kiel modelo de fideleco kaj pureco. (nomante sin Fidessa). Ĉi tio estas alia masko de Mensogoj, kunigita de Lust. Fiero, konforme al sia naturo, elmontriĝas kaj ne portas maskojn, sed ĝia enkorpiĝo estas same duobla kiel la enkorpiĝo de Mensogoj, en virajn kaj inajn hipostazojn. Unue, Redcrosse alvenas en la kastelo de Lucifera, kie li vidas procesion de ĉiuj malvirtoj malĉefaj al ŝi, tiam li estas kaptita fare de la giganto Orgoglio, de kiu Arthur liberigas lin. Ĉe la fino de la unua libro, Pride and Lies estas unuigitaj en la formo de maljunega drako, kun kiu Redcrosse kondukas tritagan batalon.

Dua libro

La temo de la dua libro estas Modereco, kaj ĝia heroo, Sir Guyon, sendita fare de la fereĝino por kontraŭbatali la malbonan sorĉistinon Akrasia, estas alfrontita per du ĉefaj malvirtoj: Kolero kaj Volupto. La rekomendantoj kaj personigoj de Plezuro estas Fedrio, kiu loĝas sur la insulo Gajeco, Mammon, kiu montras sian riĉaĵon al Guyon kiel la universalan ŝlosilon al ĉiuj surteraj benoj, kaj finfine, Akrasia mem, kiu starigis la pejzaĝon de tera paradizo en ŝiaj havaĵoj. Kolero estas reprezentita memstare rekta alegorio (Furore), same kiel de la bildoj de panika kavaliro (Pirokhles) kaj freneza ĵaluza viro (Phaedo). Guyon konatiĝas kun la subtera regno Mammon kaj, revenante al tera lumo post tritaga restado en la submondo, svenas - Piroĥles senarmigas lin, elĉerpita. Princo Arturo helpas lin. Guyon alvenas en la kastelo de Modereco, kiu estas posedata fare de la bela Alma. Post tio, li povas kapti Akrasia.

Tria libro

La temo de la libro estas Ĉasteco. La sorĉisto Busiran tenas la belan Amoretta kaptiton, serĉante ŝian amon. La militista junulino Britomarta (ŝia eposa prototipo estas Bradamanta ), la ĉeffiguro de la libro, venis de Anglio, kie ŝia fianĉo, la kavaliro Artegall, estis rivelita al ŝi en la magia spegulo de Merlin. Nun ŝi serĉas lin (kaj renkontas lin jam en la kvara libro), kaj samtempe liberigas Amoretta. En la tria libro estas multaj kontraŭuloj kaj kontraŭuloj de la titolvirto (Malecasta, Argentea, Oliphant, Lady's Page).

Kvara libro

La kvara libro rekte daŭrigas la antaŭan. Artegal Britomart serĉas, Amoretta serĉas sian fianĉinon Scudamur (kaj neniam renkontas ŝin ĝis la fino de la poemo), Florimella lantas en kaptiteco de Proteo, la bela ĉasistino Belfebeo, fratino de Amoretta, punas Timiason per sia malfavoro – en ĉi tiu rakonto Spencer prezentis la sensacian paŭzon de Elizabeto kun Walter Reilly. Ekzistas ankaŭ alegorio de pura amo, kiu klare mankis en la tria libro (rakonto de Scudamur pri lia vizito al la regno de Venuso). Enigrakonto pri kiel la potenco de magio ĉesigis la mortan malamikecon de Cambell kaj Triamond (rakonto kiu daŭrigas la nefinitan "The Squire's Tale" de Chaucer ) donas la temon de la tuta libro - Amikeco. Sed ĉi tiu temo estas sufiĉe nominala ĝi tute ne estas prezentita en alegoriaj terminoj;

Kvina libro

La temo de la kvina libro estas Justeco, kaj al ŝi kontraŭas lordino Munera, personigante la amon por mono, giganto, kiu volas pesi la tutan mondon kaj egaligi ĉion en ĝi, reduktante la alton al la malsupro, Duessa, kiu nur en ĉi tiu libro estas preterpasita de longe meritita puno, kaj finfine, Grantorto, La Granda Detruanto de Justeco. Lia demisiigo estas la heroaĵo kiun la feinreĝino konfidis al Artegal. La libro enhavas multajn historiajn aludojn: la proceso de Maria Stuart, la Granda Flotego, la irlandaj kaj nederlandaj ekspedicioj, la abdiko de Henriko de Navaro, ktp.

Sesa libro

La temo estas ĝentileco. Sir Calidor (aperas por la unua fojo en la poemo), plenumante la ordon de la fereĝino, iras en okupo de la Muĝanta Bestaĉo ( la evidenta bestaĉo ), personigante kalumnion kaj kalumnion, kaj, antaŭ meti katenojn sur lin en la lasta kanto., renkontas diversajn ekzemplojn kaj okazaĵojn ilustrantajn kontraŭkortulan konduton. Direkte al la fino de la libro, dum siaj vagadoj li trovas sin en paŝtista vilaĝo, en paŝtistaro konstruita en kavalirecan romancon, kaj, delogita de unu el la lokaj belaĵoj, Pastorella, same kiel de la simpleco kaj vero de la loka. vivmaniero, li forĵetas sian kirason, vestas sin per paŝtista vestaĵo, kaj paŝtas gregon kaj tute forgesas pri siaj kavaliraj devoj. Ĉi tie Kalidor ricevas vizion kiu malfermas liajn okulojn al sia misio (la danco de la gracoj sur Monto Venuso).

La asteroido (160) Una, malkovrita en 1876, estas nomita laŭ la heroino de la poemo Una.

Galerio

Fidelia kaj Speranza de Benjamin West, 1776
Britomart de Georgo Frederic Watts, inter 1877 ĝis 1878
Foto de ses vitralaj Britomart fenestroj ĉe Cheltenham porSinjorina Altlernejo
Britomart kaj Amerel de Mary F Raphael, 1899
Britomart de Walter Crane, 1900
Una kaj la Leono de William Bell Scott,ĉ. 1860
Una kaj la Ruĝa Kruca Kavaliro de George Frederic Watts, ĉ. 1860
Una kaj la Ruĝa Kruca Kavaliro de Walter Jenks Morgan, 1885
ilustraĵo de Una kaj la Ruĝa Kruca Kavaliro, 1905
Detalo de St. George Slaying the Dragon, kun Una Preĝanta en la Fono de Phoebe Anna Traquair, 1904